By Jezus żył i królował w naszych sercach

Od kilku lat Świebodzin słynie w diecezji i w Polsce z prężnie rozwijającego się kultu Miłosierdzia Bożego. Sanktuarium i figura Chrystusa Króla goszczą pielgrzymów i turystów z całego świata - Świebodzin odwiedziło ponad trzysta tysięcy gości - z Polski, Rosji, Niemiec, Węgier, Włoch, Francji, a także z Japonii, Stanów Zjednoczonych i Brazylii.

Sanktuarium

Konsekracji kościoła i ustanowienia tu Diecezjalnego Sanktuarium Miłosierdzia Bożego dokonał 22 listopada 2008 r. bp Stefan Regmunt.historia powołania nowej parafii na Osiedlu Łużyckim w Świebodzinie rozpoczyna się w 1987 r., kiedy to podczas wizytacji kanonicznej bp Józef Michalik polecił ks. Sylwestrowi Zawadzkiemu - ówczesnemu proboszczowi parafii pw. Matki Bożej Królowej Polski w Świebodzinie budowę kaplicy lub kościoła na rozwijającym się osiedlu. W 1990 r. rozpoczęła się budowa. W 1994 r. bp Adam Dyczkowski poświęcił i wmurował kamień węgielny kościoła pw. Miłosierdzia Bożego, a 25 sierpnia 1999 r. została powołana nowa świebodzińska parafia pw. Miłosierdzia Bożego. Myśl, by w nowo wybudowanym kościele stworzyć sanktuarium Miłosierdzia Bożego zrodziła się rok po oddaniu kościoła do użytku. Ks. prał. Sylwester Zawadzki dbał o to, by kult Miłosierdzia Bożego zakorzenił się i rozwijał w parafii. Decyzję o ustanowieniu sanktuarium podjęto w połowie 2007 r. W związku z przejściem na emeryturę bp. Adama Dyczkowskiego i przybyciem do diecezji bp. Stefana Regmunta termin został przesunięty.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Miłosierdzie Boże

Od czasu ustanowienia Diecezjalnego Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie duszpasterze i parafianie dbają o rozwój kultu Miłosierdzia Bożego oraz by sanktuarium przyczyniało się do duchowego rozwoju mieszkańców miasta i pielgrzymów.

Od stycznia 2006 r. w świątyni, która otwarta jest dwadzieścia cztery godziny na dobę, trwa dzieło Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu. W Kaplicy Adoracji płonie Ogień Miłosierdzia przywieziony przez ks. prał. Sylwestra Zawadzkiego z sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach. Codziennie o godzinie piętnastej odmawiana jest tu Koronka do Miłosierdzia Bożego. W sanktuarium kultywowana jest również Godzina Miłosierdzia - od poniedziałku do czwartku, połączona jest z Eucharystią, a w piątki ma formę specjalnego nabożeństwa z Komunią św., poprzedzonego Drogą Krzyżową. W sobotę i niedzielę odmawiana jest modlitwa przed Najświętszym Sakramentem w Kaplicy Adoracji.

Reklama

W świebodzińskim sanktuarium znajdują się relikwie trzech największych Apostołów Miłosierdzia Bożego: św. s. Faustyny Kowalskiej, bł. Michała Sopoćki i bł. Jana Pawła II.

Relikwie św. s. Faustyny Kowalskiej umieszczone są w specjalnym ołtarzu - zbudowanym na wzór ołtarza w Łagiewnikach. W kościele znajdują się także relikwie bł. ks. Michała Sopoćki - spowiednika św. s. Faustyny Kowalskiej i założyciela Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego. W dniu rozpoczęcia Roku Wiary 11 października do świątyni wprowadzone zostały, przywiezione z Krakowa, relikwie bł. Jana Pawła II.

Świebodzin staje się centrum życia duchowego diecezji. To tu odprawiona została pierwsza Msza św. dziękczynna za beatyfikację Ojca Świętego Jana Pawła II oraz zainaugurowana została diecezjalna peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego. Od dwóch lat księża neoprezbiterzy przyjeżdżają do sanktuarium, by tu sprawować Msze św. prymicyjne.

Do sanktuarium przybywają pielgrzymi. Zgłoszone wcześniej grupy zapraszane są do zwiedzenia sanktuarium, wysłuchania konferencji, obejrzenia filmu o Miłosierdziu Bożym oraz prezentacji multimedialnej o sanktuarium w sali audiowizualnej w domu parafialnym.

Grupy pielgrzymkowe mogą uczestniczyć w Koronce do Miłosierdzia Bożego oraz w Mszach św. odprawianych dla nich, a grupy przybywające do sanktuarium z kapłanem mają możliwość odprawienia Mszy św. o umówionej godzinie.

Reklama

Figura

Świebodzin dał się poznać światu w listopadzie 2010 r., kiedy to zakończona została budowa pomnika Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Figura, którą zainteresowały się media z różnych stron świata, porównywana jest do monumentalnych postaci Chrystusa z Rio de Janeiro w Brazylii oraz z Cochabamba w Boliwii. Inicjatorem budowy posągu Jezusa Chrystusa Króla w Świebodzinie był ks. prał. Sylwester Zawadzki. Nie było to łatwe przedsięwzięcie. Jego realizacja trwała dziesięć lat. Figura poświęcona została 21 listopada 2010 r. przez bp. Stefana Regmunta.

Świebodziński Chrystus Król to symboliczny pomnik. Postać Chrystusa ma 33 m wysokości - co symbolizuje 33 lata życia Pana Jezusa. Korona ma 3 m wysokości - symbolizujące 3 lata publicznej działalności Jezusa. Głowa Jezusa ma 4,5 m wysokości, każda z dłoni ma po 6 m długości, a odległość między końcami palców rąk wynosi 24 m. Figura stoi na 16-metrowym kopcu usypanym z ziemi i kamieni. Kopiec jest obwiedziony pięcioma pierścieniami, które symbolizują zbawczą rolę Chrystusa dla pięciu kontynentów i panowanie Chrystusa nad światem.

Przez ostatnie dwa lata wokół figury prowadzone są liczne prace. Od wiosny tego roku u stóp monumentu prowadzona jest inwestycja budowlana. Powstaje tu dom pielgrzyma. Obecnie trwają prace instalacyjne wewnątrz zadaszonego już budynku. Kontynuatorem i koordynatorem prac wokół figury Chrystusa Króla, pozyskującym ofiary i środki na budowę domu pielgrzyma, jest budowniczy kościoła i figury ks. prał. Sylwester Zawadzki. Plan powstającego domu zakłada możliwość przyjęcia jednocześnie dwóch grup pielgrzymkowych - w sumie na około dziewięćdziesiąt miejsc. Dom podzielony jest na dwa skrzydła - w pierwszym znajdować się będzie część hotelowa, w drugim zaplanowane są duża sala, kaplica oraz miejsce na spożycie posiłków, ponadto portiernia, w której znajdzie się punkt z pamiątkami.

Reklama

Teren wokół monumentu został uporządkowany i obsadzony kwiatami. Wytyczone zostały drogi dojazdowe, ciągi piesze oraz miejsca parkingowe dla pielgrzymów. Wybudowana została Droga Krzyżowa z pięknymi stacjami, którą w Wielkim Poście tego roku poświęcił bp Stefan Regmunt. Zostały również ustawione tablice różańcowe. Na placu przy figurze pielgrzymi mogą skorzystać z usług małej gastronomii z „królewską kawą” oraz nabyć pamiątki związane ze świebodzińskim sanktuarium oraz figurą Chrystusa Króla.

Uroczystości rocznicowe stały się okazją do podsumowania i ukazania ogromu wkładanej pracy przez ludzi, którym bliskie i drogie jest dzieło Bożego Miłosierdzia.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.
Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93).
W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć.
Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów.
Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu.
W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62).
Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła.
W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11).
Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe.
W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy.
Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy.
Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność.
Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie.
W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara.
Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa.
Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”