KS. ANDRZEJ SUPŁAT: – Spotykamy się w szczególnym dla Księdza momencie – w przeddzień 60. rocznicy święceń kapłańskich. Kiedy – wtedy jeszcze Bronisław – zrozumiał, że chce w przyszłości zostać księdzem Bronisławem?
Reklama
KS. PRAŁ. BRONISŁAW KOZŁOWSKI: – Na wstępie chcę powiedzieć, że jestem uradowany naszym spotkaniem. Gdy chodzi o ponowny wybór drogi życia kapłańskiego, mogę z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że zapewne bym tę drogę wybrał ponownie i to bez żadnego zastanowienia. Jest ona bowiem drogą mojego szczęścia, drogą, na której mogłem być i nadal jestem na niej szczęśliwy. Moje dzieciństwo i młodość przebiegały w bardzo trudnych czasach. Urodziłem się 15 października 1932 r. w Uspolewszczyźnie w powiecie brosławskim, w województwie wileńskim. Pochodzę z licznej rodziny: siedmiu braci i jedna siostra. Dwóch braci zginęło w czasie II wojny światowej. Musieliśmy chować się w lesie, potem bracia skazani zostali na więzienie. Dzięki Bożej Opatrzności udało nam się dostać do Polski. Najpierw na krótko do Kalisza Pomorskiego, potem Kwidzynia. W tamtym czasie natknąłem się na odezwę w niedzielnej prasie dotyczącą prośby, że Ziemie Zachodnie potrzebują kapłanów, że otwarto w Słupsku niższe seminarium... I pomyślałem – postaram się podjąć tę decyzję. Warto zaznaczyć, że rodzice zawsze dbali o nasze katolickie wychowanie, dawali piękny przykład służby Bogu. Ich postawa zapewne też miała znaczący wpływ na wybór mojej drogi życiowej. Rodzice dawali zawsze pozytywną opinię o kapłanach i to mnie – jako człowieka młodego – budowało.
– Wielu kapłanów mówi o tym, że powołanie pomogły im rozpoznać inne osoby. Czy Ksiądz też spotkał w swoim życiu swego rodzaju „przewodnika”?
Pomóż w rozwoju naszego portalu
– Z miłością wspominam najpierw swoich rodziców. Budowałem się postawą ojca, człowieka niezwykle pobożnego, radosnego, jego przyjaźniach z wieloma księżmi. Ojciec był dla mnie wielkim autorytetem. Wspominam także wuja ze strony mamy, który był także kapłanem. Imponował mi również ksiądz proboszcz Kwidzynia, który pochodził ze Wschodu. Był to człowiek ogromnej gorliwości, szacunku dla ludzi, szczególnie biednych i potrzebujących. Kiedy się do niego zgłosiłem – przyjął mnie z radością. Tak, to prawda, spotkania z takimi ludźmi powodują, że chce się oddać bezgranicznie Bogu. Chciałoby się służyć ludziom jak najlepiej, najpiękniej.
– Jako nastolatek nie myślał Ksiądz o innych zawodach?
– Jako mały chłopiec planowałem zostać kolejarzem... potem leśnikiem... podobał mi się zawsze mundur. Jednak od młodych lat często się modliłem, że jeśli taka jest wola Boża, chciałbym zostać kapłanem.
– Niektórzy mówią, że kapłańskie życie jest „usłane różami”. Róża to piękny kwiat, ale niestety ma też kolce. Jak jest z kapłaństwem Księdza Bronisława? Czy przez ten okres 60 lat poznał Ksiądz też i ciernie...?
Reklama
– Oj, były, były momenty prób... przejścia przez ogień i wodę. Ale widocznie taka była wola Boża. Czasem były sytuacje, które podłamywały. Czasy trudne, nękania, więzienia księży, czasy komunistyczne, gdzie pewne służby podejmowały różne prowokacje. Kosztowało to wiele zdrowia, bolało, ale trzeba to było wszystko przeżyć. Pamiętam, że były momenty, podczas których w nocy szedłem do Matki Bożej prosić o wsparcie.
– A te momenty piękne? Te napełniające Księdza radością i optymizmem?
– Nie ulega wątpliwości, że dla mnie jako kapłana najważniejszym i najradośniejszym wydarzeniem był wybór Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. To dla mnie jako Polaka, kapłana, było szokującym pozytywnie wydarzeniem. Ponadto uczono mnie, by być sługą dla chwały Bożej. Potrzeba nam, kapłanom, wielkiej pokory, abyśmy podołali codziennym i licznym wyzwaniom. Bogu dziękuję za w miarę dobre siły, by sprawować codzienną Eucharystię. Podkreślić trzeba ludzką życzliwość, której doświadczam i która dodaje mi sił. Nie ukrywam, że nie obcy był mi styl życia oparty na aktywności duszpasterskiej, która stanowiła dla mnie siłę napędową do dalszego życia. Jeśli coś człowiek dobrego uczyni dla innych, to stanowi siłę i moc życia. Dlatego nie należy się bać być dobrym dla innych jak chleb. Dziś spotykam wielu ludzi, których chrzciłem, przygotowywałem do Pierwszej Komunii św., błogosławiłem związki małżeńskie... Cieszę się z każdego spotkania.
– 26 czerwca jubileuszowa Eucharystia. Jakie uczucia towarzyszą Księdzu przed tą uroczystością?
Reklama
– Przede wszystkim dziękczynienia. Podziękuję Bogu za dar powołania. To, co my, kapłani, mamy do spełnienia, to nie jest nasze dzieło, ale to plan Ojca, to zbawcze dzieło Syna. A Duch Święty posługuje się nami. Nasze kapłaństwo jest darem Chrystusa dla wspólnoty, dla jej budowania. Z jednej strony wypada podziwiać wielkość powołania i posługi. Z drugiej zaś strony, trzeba pozostać pokornym w jej wypełnianiu i w życiu, gdyż to jest dar Pana, Jego łaska, którą otrzymaliśmy nie dla siebie, lecz dla posługi ludziom. Za to chcę dziękować. Ponadto Bogu podziękuję za dar chrztu, za dobrych, kochających rodziców i rodzeństwo. Podziękuję za ludzi, których spotkałem na drodze kapłańskiego życia. Szczególnie za Gryfino, w które wrosłem przez lata pasterzowania, za uroczy Boży świat. Jawi się też świadomość własnych błędów, słabości, zawodów sprawianych Jezusowi i ludziom. Ale i tu uspokaja nadzieja, ufność w Boże miłosierdzie i dar ludzkiego przebaczenia. Chcę z tymi ludźmi być do końca, w mojej chorobie również... Tak, te uczucia będą mi towarzyszyły.
– Na obrazku jubileuszowym przywołał Ksiądz słowa św. o. Pio...
– Tak, brzmią one tak: „Moją przeszłość – Twemu miłosierdziu, moją teraźniejszość – Twojej miłości, moją przyszłość – Twojej Opatrzności/Zawierzam Panie...”. Wybrałem je, bo one doskonale oddają to, co dziś czuję, przeżywając jubileusz. Napisałem jeszcze „Jezu, ufam Tobie” i „Modlitwą obejmuję wszystkich, których spotkałem na drodze kapłańskiego życia”. Szczególnie podkreślam moją gryfińską, duchową rodzinę. Wszystko w rękach Boga.
– Księże Prałacie, nie często spotykamy na naszej drodze ludzi wielkiego formatu serca, życia, pracy miłości, służby, oddania, przyjaźni, radości i pokory. Trzeba mieć wiele szczęścia, aby spojrzeć takiej osobie w oczy, aby ze spotkania z taką osobą doświadczyć autentyczności owych cnót. Takie osoby cieszą się niezwykłym autorytetem, uznaniem. Określani są mianem ojców. Jest Ksiądz Prałat ojcem. Proszę przyjąć ten tytuł. Posiada go Ksiądz w sercach ludzkich i kapłańskich. Osobiście chylę czoło przed kapłaństwem Księdza, dziełami, których dokonał, przed Księdza postawą ludzką, przyjaźnią, którą Ksiądz obdarowuje innych. W oczach wielu jest Ksiądz Ojcem tego miasta.
Wielki poeta i dramaturg francuski Paul Claudel w krótkim zdaniu wypowiedział wielką prawdę o kapłaństwie, stwierdzając, iż „Bóg potrzebuje kapłanów, aby rozdawali Jego serce i swoje razem z nim”. Obchodząc uroczyście jubileusz 60-lecia kapłaństwa ks. prał. Bronisława Kozłowskiego, chcemy wyrazić wdzięczność Bogu za Jego Serce, za Jego miłość, jaką nieustannie świadczy przez kapłańskie posługiwanie.
Następnie chcemy publicznie podziękować Dostojnemu Księdzu Jubilatowi za jego serce, które oddał kapłańskiej służbie i przez sześćdziesiąt lat rozdaje je hojnie, a począwszy od 1976 r. – w kościele, o który tak samo dbał i tak go upiększał jak duszę każdego parafianina, by ją z Bogiem najściślej zjednoczyć.