Pielgrzymka to nasze życie

Swoją codzienność zostawili w poniedziałek przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego (w tym roku 22 maja) i poszli do Matki. Tę historię pątnicy tworzą od ponad trzech wieków. Pierwszy raz wyruszyli na szlak w podziękowaniu za cudowną obronę jasnogórskiego klasztoru w czasie potopu szwedzkiego w 1656 r. W tym roku obok hasła: „Wierzę w Kościół Chrystusowy” rytm marszu wyznaczały słowa biskupa łowieckiego Andrzeja F. Dziuby: – Idźcie jako dobrzy ludzie do naszej Matki. Świadczcie o Kościele Chrystusowym, w który wierzymy. Umacniajcie go modlitwą, wypowiedziane podczas Mszy św. rozpoczynającej 368. Pieszą Pielgrzymkę Łowicką w kościele Sióstr Bernardynek w Łowiczu.

Jest pięknie, bo idziemy do Matki

Szli więc przez pola i lasy, wsie i miasta, dzieląc się chlebem, miłością i wiarą, z żarliwą modlitwą, którą też były trud i pomoc braciom, w swoich intencjach, Kościoła łowickiego, a przede wszystkim o powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego, a także pokoju, ładu moralnego, pogłębiania wiary w rodzinach. W drodze rozważali nauczanie św. Jana Pawła II. Na trasie odwiedził ich Biskup Łowicki, który w Piotrkowie odprawił dla nich Mszę św. w bazylice mniejszej św. Jakuba Apostoła. Z pątnikami spotkała się także Janeczka z Zielkowic, wieloletnia, zasłużona pątniczka, ikona pielgrzymki łowickiej, która już nie pielgrzymuje, ale pamięta te piękne dni, co pokazuje, jak silne więzi łączą pielgrzymów.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Pogoda sprzyjała, był wiatr i słońce, a deszczu zero. Kres wędrówki osiągnęli 27 maja, w wigilię tzw. Zielonych Świątek. W Gidlach odwiedził pątników biskup pomocniczy diecezji łowickiej Wojciech Osial i towarzyszył im w alejach w Częstochowie. Niedzieli powiedział: – Każdy rok jest cudowny, piękny, bo idziemy do Matki Bożej. Jest pięknie, ponieważ idzie dużo ludzi młodych. Pokazujemy nasze piękne stroje łowickie, a nade wszystko nasze piękne serca, ożywione wiarą i miłością do Matki Bożej. To jest piękne, że potrafimy wierzyć i kochać Boga.

Reklama

Radość u celu

Mimo zmęczenia radość była znakiem rozpoznawczym pielgrzymów w strojach łowickich, którzy u celu padali krzyżem, a potem przy pomniku kard. Wyszyńskiego zatańczyli oberki i polki. Potem poszli do Kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej. Tam stanęli przed wizerunkiem Czarnej Madonny i Jej przedstawili wszystkie tajemnice swojego życia – sprawy radosne i trudne. Ona zawsze prowadzi do Jezusa, więc uczestniczyli we Mszy św. pod przewodnictwem bp. Osiala.

W szlak wyruszyło ok. 270 osób z 86 parafii z całej Polski, wśród nich byli m.in.: 3 kapłanów, młodzież, rodziny i uczniowie z Zespołu Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego w Zduńskiej Dąbrowie (ok. 60 osób), którzy już tradycyjnie pielgrzymują w ramach wycieczki klasowej. Pątnicy przez 6 dni pokonali ok. 200 km, każdego dnia przeszli po 30-40 km. Najmłodszy z nich miał 8 miesięcy, a najstarszy 83 lat.

Ks. Wiesław Frelek, przewodnik Pieszej Pielgrzymki Łowickiej, opowiada o tej kompanii, nazywanej przez paulinów jaskółką: – Pielęgnujemy piękną tradycję pielgrzymki, by żadna powódź, żadne pandemie, żadne zarazy nie zalewały naszych serc pełnych wiary i miłości. W każdym roku jako pierwsi wchodzimy na Jasną Górę. Rozpoczynamy pielgrzymowanie w szczególnym terminie – między Wniebowstąpieniem a Zesłaniem Ducha Świętego. Kiedy Apostołowie byli pełni rozterek, bo Jezus wstąpił i zostawił im zadanie głoszenia Ewangelii, obiecał Pocieszyciela, ale nie wiedzieli, co będzie dalej, co ze sobą zrobią. W tym duchu idziemy, żeby rozeznać swoje powołanie. Hasło: „Wierzę w Kościół Chrystusowy” oznacza, że na nowo trzeba odkryć, co to jest Kościół, że my jesteśmy Kościołem i to my mamy być zwiastunami Dobrej Nowiny. Prosimy o dary Ducha Świętego, bo idziemy na Zielone Świątki, te dary są nam bardzo potrzebne w tym mocno zmaterializowanym świecie. On rozwesela nasze serca. Nic bez Ducha.

Reklama

Przewodnik podkreśla też pokutny charakter pielgrzymki, czego wyrazem jest codzienne odmawianie czterech części Różańca. – Każdy kościół odchodzimy wokół i padamy krzyżem przed Najświętszym Sakramentem. Zachowujemy tradycje naszych ojców. I zauważam, że pielgrzymka się odmładza.

Mówią pątnicy

Pątnicy szli, by być bliżej siebie, drugiego człowieka oraz Boga i Matki Bożej. Na Jasnej Górze opowiadają swoje wrażenia. Beata szła 4. raz, aby przemienić serce, podziękować i przeprosić. – Poznałem małżonkę na pielgrzymce – mówi Jakub. Po czym wraz z żoną Eweliną 5 razy wspólnie pielgrzymowali. W tym roku pielgrzymowała Ewelina z córką Haną. Po raz 5. dotarł do celu kierujący ruchem, który powiedział: – Idziemy na pielgrzymkę nie po to, by kierować ruchem, lecz po to, aby się pomodlić. Przede wszystkim jednak czuwamy nad bezpieczeństwem pątników. Beata (na trasie 7. raz) męża Grzegorza poznała na pielgrzymce, a w tym roku doświadczyła pomocy sióstr i braci, bo szła z 8-miesięczną córką Marysią. Na ostatni etap dojechali mąż i syn Staś. – Stroje ludowe są naszą charakterystyką. Wiara jest powiązana z tradycją. Niesiemy bagaż próśb i dziękczynień za rok, który minął, własnych i innych osób – twierdzi Angelika, po raz 19. na szlaku. A młoda łowiczanka dodaje: – Jestem tu 5. albo 7. raz, mam 12 lat. Lubię mieć satysfakcję, że tyle przeszłam i dotarłam do celu, poznałam wielu wspaniałych ludzi, miła atmosfera tu jest. Maria od 24 lat pielgrzymuje, w tym roku, aby przepraszać, dziękować za wszystkie łaski i prosić o zdrowie i miłość w rodzinie, zgodę i pokój na świecie oraz o powołania kapłańskie i zakonne. Józef, na pielgrzymce po 34. raz, mówi: – Drugi dzień był bardzo trudny, myślałem, że się wycofam. Szybki marsz, ale wszystko można pokonać, gdy się chce. Można również powiedzieć, że nie mam rady i zostać w domu. Jestem zadowolony, że dotarłem. – Zawsze chciałam w pielgrzymce do Matki Bożej przychodzić i przez 40 lat przychodziłam w każdym roku. Dzięki niej człowiek inaczej podchodzi do Kościoła i ludzi. Cieszę się bardzo, że mogłam przez te lata do Matki przychodzić i myślę, że jeszcze przyjdę – powiedziała Maria, pielęgniarka. Razem z nią pomoc medyczną zapewnia Jolanta, lekarz, również od 40 lat: – Cały rok czekamy, by wyjść. Każda pielgrzymka jest inna. Ta była trudna dla nóg, dużo pracy było. Pielgrzymka to nasze życie.

Reklama

Wyróżniającą się grupą byli uczniowie ze Zduńskiej Dąbrowy w żółtych koszulkach z wizerunkiem Jana Pawła II. – Pomysł powstał, aby chronić jego świętość. On szczególnie wierzył w siłę młodzieży i to, jak wielką wartość mają dla kraju – wyjaśnia Angelika, 6. raz na pielgrzymce, a łowickiej 5. Kamila pielgrzymowała po raz 1., by pogłębiać swoją wiarę. – Jest świetnie. Modlitwa, fajne przeżycie i przygoda. Zawsze warto; gdy jest się człowiekiem wierzącym, to uważam, że chociaż raz trzeba wybrać się na Jasną Górę. Najtrudniejszy dla mnie był drugi dzień, ponad 40 km. Mimo odcisków warto było – podsumował Kamil. Łukasz, nauczyciel, wyjaśnia: – Jesteśmy tu, aby oddać cześć Maryi i Bogu. Jako historyk chciałbym kultywować tradycję, co dla nas, Polaków, jest ważne. Mamy hasło w naszej szkole: „Nowoczesna szkoła, ale z tradycją”. Wiara, Bóg, Honor i tradycja to dla nas najważniejsze wartości i dlatego tu jesteśmy. Chcemy przekazać młodzieży, które wartości przekazywał nam Jan Paweł II. Marta, absolwentka szkoły, pielgrzymowała 4 razy, a teraz przyjeżdża na wejście do Częstochowy razem z córką. Dziś wspomina pierwsze wejście i ogromne wzruszenie, wdzięczność, a przede wszystkim Maryi przedstawia swoją młodą rodzinę.

Wieczór spędzony w wieczerniku jasnogórskim był czasem ukojenia dla duszy i zmęczonego ciała pątników, którzy następnego dnia po Mszy św. w Kaplicy Cudownego Obrazu Matki Bożej i Drodze Krzyżowej na wałach w godzinach południowych autokarami wrócili do Łowicza.

Antoni z urodzenia był Portugalczykiem, urodził się w Lizbonie, która była grodem obronnym, a podczas chrztu otrzymał imię Ferdynand. W czasach kiedy przyszedł na świat w 1195 r. Portugalia wyzwalała się spod arabskiego jarzma.
Dom rodzinny położony był niedaleko katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i tu na modlitwy od najmłodszych lat przychodził przyszły święty. Ojciec, Martino di Alfonso wysłał go na naukę do szkoły katedralnej przy kościele Bożej Rodzicielki w Lizbonie. Bliska styczność katedry i szkoły napewno sprawiły, że już jako 15-letni młodzieniec Ferdynand wstąpił do klasztoru Kanoników Regularnych św. Augustyna. Po dwu latach poprosił o przeniesienie do klasztoru w Coimbrze. W roku 1220 otrzymał święcenia kapłańskie.
Wielkie wrażenie na młodego kapłana wywarł pogrzeb pięciu Franciszkanów zamordowanych przez mahometan w Maroku, który odbył się w Coimbrze. Przy tej okazji po raz pierwszy Ferdynand zetknął się z synami św. Franciszka. Po pogrzebie poprosił o przyjęcie do ich klasztoru w Olivanez przy kościółku św. Antoniego Pustelnika, przyjmując imię zakonne Antoni. Zauroczony pracą misyjną franciszkanów postanowił udać się do Afryki. Choroba, na którą zapadł w drodze do Maroka spowodowała decyzję powrotu do ojczyzny. W powrocie tym jednak przeszkodziła burza, która skierowała statek do Sycylii. Tu trafił do klasztoru swojego zakonu znajdującego się niedaleko Messyny. Na przełomie maja i czerwca 1221 r. spotkał się po raz pierwszy na kapitule namiotów z zakonodawcą św. Franciszkiem. Po kapitule udał się do Montepaolo w pobliżu Forli do prowincji Emilia Romania. Będąc w klasztorze pogłębiał w sobie życie wewnętrzne ze szczególnym uwzględnieniem poznania Pisma Świętego. Udzielał się także z pomocą duszpasterską.
W Forli w 1222 r. podczas kapituły prowincji Romania miały odbyć się święcenia kapłańskie franciszkanów i dominikanów. Na polecenie prowincjała wygłosił po łacinie przepiękne przemówienie o wzniosłości kapłaństwa. Po tych święceniach św. Franciszek napisał list i polecił Antoniemu, by utworzył szkołę teologiczną dla franciszkanów w Bolonii. Tu nasz Święty był pierwszym wykładowcą w dziejach zakonu w latach 1223-1224. Sława i mądrość tego zakonnika jest coraz większa.
W tym czasie we Francji rozszerzyła się herezja katarów (albigensów) tak silnie, że dochodziło do mordów na katolickich duchownych i wiernych. Słynny już kaznodzieja Antoni udał się tam, by sprowadzić heretyków na łono Kościoła.
Po powrocie napisał Kazania niedzielne. W Rzymie w obecności papieża Grzegorza IX wygłosił okolicznościowe kazanie, które wywarło na papieżu tak silne wrażenie, iż nazwał Antoniego: „Arką Testamentu”. Polecił by wygłaszał kazania do pielgrzymów, którzy przybywali do Rzymu. Na prośbę biskupa Ostii napisał w późniejszym czasie Kazania na Święta.
Zwolniony na własną prośbę z urzędu prowincjała w 1230 r. udał się do Padwy. Ogarnięty zapałem kaznodziejskim codziennie przez 40 dni Wielkiego Postu w 1231 r. głosił kazania pasyjne. Mimo słabego zdrowia, wiosną wyruszył do Werony, by prosić władcę tego miasta Ezzelina da Romano, by uwolnił bezprawnie więzionych ludzi. Po nieudanej misji osiadł w Camposampiero niedaleko Padwy. Stan zdrowia Antoniego wyraźnie się pogorszył. Prosił braci, by zawieźli go do ukochanego klasztoru Najświętszej Maryi Panny w Padwie. Jednak ze względu na ciężki stan zdrowia musiał zatrzymać się w Arcelli. Tu 13 czerwca 1231 r. w ubogiej celi klasztoru klarysek odszedł do Pana w 36. roku życia. Ciało zostało przeniesione do kościoła Świętej Bogurodzicy Maryi w Padwie.
Budowę bazyliki w Padwie rozpoczęto już w rok po śmierci Antoniego, był to także rok jego kanonizacji. Tu przeniesiono do nieskończonej jeszcze świątyni doczesne szczątki przyszłego Patrona. Pod koniec XIV w. piękną świątynię zniszczył huragan. Budowa obecnej wraz z remontem trwała około 200 lat.
W ołtarzu głównym znajdujące się figury Najświętszej Maryi Panny, św. Franciszka i św. Antoniego są dziełem Donatella. Kaplica św. Antoniego to dzieło epoki renesansu. Wzdłuż ścian kaplicy na dziewięciu płaskorzeźbach przedstawione są sceny z życia Świętego oraz cuda, jakich dokonał. W centrum wznosi się ołtarz-grobowiec dzieło Tiziano Aspetti z 1594 r. Są też w bazylice kaplice promieniste rozchodzące się od absydy w kształcie promieni. Wśród nich kaplica polska ozdobiona w 1899 r. freskami Tadeusza Popiela. Warto wspomnieć, że ten malarz malował sceny z życia św. Jana z Dukli w dukielskim kościele Ojców Bernardynów. W kaplicy relikwii, w relikwiarzu z 1436 r. wykonanym przez złotnika Giulianoda Firenze, przechowywany jest język św. Antoniego zachowany w nienaruszonym stanie i wiele pamiątek związanych z życiem Świętego.
W 1222 r. w Padwie powstał jeden z najsłynniejszych Uniwersytetów. Studiowało w nim wielu Polaków, m.in. Mikołaj Kopernik. W wieku XVI studiowało na Uniwersytecie około 100 tys. naszych rodaków. Był poeta Jan Kochanowski, pisarz Łukasz Górnicki, historyk Marcin Kromer, Klemens Janicki, kard. Stanisław Hozjusz. Rektorami tego uniwersytetu byli dwaj Polacy Jan Zamoyski (założyciel Akademii Zamoyskiej XVI w.) oraz Samuel Słupecki z Konar. Były też polskie nazwiska takie jak: Potocki, Ossoliński, Sapieha, Tarnowski, Sobieski, Leszczyński.
Polacy studiujący na Uniwersytecie odwiedzali licznie bazylikę św. Antoniego. Już w 1607 r. opiekujący się tym miejscem franciszkanie wskazali miejsce pod budowę ołtarza polskiego poświęconego św. Stanisławowi. Sto lat później ofiarowano im kaplicę rodu Lanzarettich, która otrzymała wezwanie św. Stanisława ze Szczepanowa. Ozdabiające je freski przedstawiają polskich świętych: św. Kingę, św. Wojciecha i bł. Jakuba Strzemię. Wśród posągów jest popiersie Jana III Sobieskiego, który będąc studentem Uniwersytetu często modlił się w tym miejscu. On też po zwycięstwie pod Wiedniem ofiarował jako wotum buławę Kara Mustafy. Inne malowidła z przełomu XIX i XX w. nawiązują do idei wyzwolenia Polski. Jest scena z życia św. Stanisława jak wskrzesza Piotrowinę. Inna przedstawiająca cud zrośnięcia się poćwiartowanego ciała męczennika budziła przez lata nadzieje „zrośnięcia się” Ojczyzny z trzech zaborów. Jest wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej i z nowszej historii ołtarz św. Maksymiliana Kolbego.
Jak popularny jest św. Antoni w świecie i Polsce świadczą kościoły pod jego wezwaniem, których w naszej Ojczyźnie jest ponad 250. Niemal w każdym kościele spotykamy obraz lub figurę tego Świętego. Mówi się, że jest świętym całego świata.
Jednym z najstarszych miejsc kultu św. Antoniego w Polsce jest położone 40 km od Zamościa sanktuarium w Radecznicy. Tu w 1664 r. św. Antoni ukazał się na Łysej Górze Szymonowi Tkaczowi. Inne miejsca kultu to Łagiewniki k. Łodzi, w Warszawie przy ul. Senatorskiej czy Sietesza. Św. Antoni jest patronem Jasła - od poświęcenia 100 lat temu kościoła jego imieniu. Losy miasta i świątyni w 1944 r. były tragiczne, ale figura Świętego ocalała. Wyjęta z rumowiska była prawie nieuszkodzona. Rada Miasta Jasła w 1996 r. podjęła uchwałę o uznaniu św. Antoniego patronem miasta.
Wielkim kultem cieszy się łaskami słynący obraz św. Antoniego w kościele Ojców Bernardynów w Przeworsku. W klasztorze od 1645 r. mieszkał znany malarz bernardyński o. Franciszek Lekszycki. On namalował obraz św. Antoniego.
Na odpusty ku czci tego wielkiego cudotwórcy przybywały tysiące ludzi, między innymi 13 czerwca 1687 r. był tu wielki czciciel tego Świętego król Jan III Sobieski. Obecnie kult św. Antoniego jest bardzo żywy. W każdy wtorek na Msze św. przybywa wiele osób z Przeworska i okolic. Wystarczy wspomnieć, że przez cały rok wierni złożyli ponad 3600 próśb i podziękowań, do uroczystości odpustowej wierni przygotowują się nowenną 9 wtorków. Zamawiają też Si quaeris, czyli responsorium, które zakonnicy śpiewają w każdy dzień, a tych próśb i podziękowań jest ponad 1500. Napewno kult sięga bliższych i dalszych okolic. W pobliskich Urzejowicach w ubiegłym roku miejscowemu gimnazjum nadano imię św. Antoniego.
Jak każdego roku tak i w tym, 13 czerwca w uroczystość św. Antoniego wielu przybędzie do bernardyńskiej świątyni, by prosić o błogosławieństwo i dziękować za otrzymane łaski.