Reklama

Niedziela na Podbeskidziu

Odszedł kapłan, który leczył terapią uśmiechu

Wiele osób wspomina tego kapłana jako otwartego i bardzo życzliwego, uśmiechniętego i wrażliwego na ludzką biedę. Ks. kan. Michał Kliś, o którym tutaj mowa, odszedł do Pana 11 maja – po ciężkiej chorobie nowotworowej. Msze św. żałobne były sprawowane w Krakowie, w Libiążu oraz w rodzinnej parafii zmarłego – w Międzybrodziu Żywieckim, gdzie spoczął na parafialnym cmentarzu.

[ TEMATY ]

pogrzeb

proboszcz

koronawirus

COVID‑19

MJscreen

Pogrzeb ks. kan. Michała Klisia w Międzybrodziu Żywieckim.

Pogrzeb ks. kan. Michała Klisia w Międzybrodziu Żywieckim.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

– Dziękujemy Bogu za życie ks. kan. Michała, za powołanie, posługę i wszelkie dobro, które uczynił. I powierzamy Bożemu Miłosierdziu całość jego życia – powiedział bp Roman Pindel na Mszy św. pogrzebowej, która była sprawowana w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Międzybrodziu Żywieckim, w diecezji bielsko-żywieckiej. Wraz z bp. Romanem Pindlem Eucharystię celebrował m.in. biskup senior archidiecezji krakowskiej Jan Zając, proboszcz parafii w Międzybrodziu Żywieckim ks. Janusz Kuciel, księża rodacy i koledzy rocznikowi zmarłego. W kościele modliła się rodzina i przedstawiciele delegacji. Wartę honorową pełnili strażacy. Pozostali wierni łączyli się w modlitwie poprzez transmisję internetową, z racji obostrzeń wynikających z trwającego zagrożenia zakażeniem koronawirusem COVID-19.

– Księże Michale, Bóg wybiera chyba najlepszą chwilę dla każdego z nas na to, aby odejść z tego świata. Po ludzku będziemy mówić – Michale, trochę za wcześnie… Mogłeś jeszcze być wśród nas, było tyle do zrobienia. Brakuje cię i będzie ciebie brakowało. Ale nie musisz się już o nic martwić. Jesteś po drugiej stronie – mówił w okolicznościowym kazaniu kolega rocznikowy i przyjaciel zmarłego ks. Andrzej Kopicz – obecnie proboszcz w parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach. – Każda śmierć dla każdego z nas – kolegów rocznikowych – jest okazją, aby zrobić sobie rachunek sumienia, czy moja droga, to droga Chrystusowa, droga powołania, która wiedzie mnie do Domu Ojca? Gdzie zwłaszcza współcześni pogubili się, idą jakąś własną drogą bez Boga i na tej drodze doznają rozczarowań – zauważył. Poskreślał, że na drodze kapłańskiej jest Przewodnik – Jezus Chrystus, który każdemu pomaga. Ta droga wiedzie nie tylko do Domu Ojca, ale również do drugiego człowieka – przez krzyż, przez golgotę. Tej golgoty krzyża, osamotnienia i cierpienia doznał w ostatnich tygodniach ks. Kliś, ale Bóg był z nim w tych trudnych chwilach.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

MJscreen

– Michał był koleżeński i przyjacielski, zawsze dojeżdżał na zjazdy kolegów rocznikowych. Był niekonfliktowy, otwarty i szczery. Umiał wszystkich leczyć terapią uśmiechu. Miał pogodę ducha i poczucie humoru. Nie oceniał nigdy, a wręcz był delikatny w swoich osądach. Miał wielki i łatwy kontakt z drugim człowiekiem – był zawsze skierowany na człowieka, dostrzegał ludzką biedę, był bardzo hojny. Zawsze można było na niego liczyć – wspominał ks. Andrzej Kopicz.

Jego zdanie o zmarłym podzielali również kapłani, którzy na koniec Mszy św. wyrazili swoją wdzięczność zmarłemu w imieniu księży rodaków i kolegów rocznikowych. Podkreślali, że ks. Kliś „był Bożym darem, który ich ubogacał, był radością na każdym zjeździe rocznikowym”. Za ten dar dziękowali Bogu.

Ks. proboszcz Janusz Kuciel, dziękując uczestnikom pogrzebu za modlitwę i obecność, wspomniał że ks. Michał Kliś troszczył się o dobro duchowe i materialne także tutejszej parafii, wspierając również materialnie remonty świątyni. Podkreślił, że kapłan był szanowany i lubiany przez tutejszych wiernych.

Dzień wcześniej Msze św. żałobne zostały odprawione w kolegiacie św. Floriana w Krakowie, gdzie ks. Kliś angażował się we wspólnocie Kanoników Kapituły św. Floriana i św. Jana Pawła II, oraz w parafii Przemienienia Pańskiego w Libiążu, gdzie w ostatnich latach życia był proboszczem.

Ks. kan. Michał Kliś odszedł do Pana w 62 roku życia, w 37 roku kapłaństwa. Co jeszcze o nim wiemy? Urodził się w 1957 r. Na kapłana został wyświęcony 22 maja 1983 r. Wcześniej, jeszcze w seminarium, musiał odbyć służbę wojskową w jednostce w Bartoszycach, gdzie próbowano klerykom obrzydzić seminarium i powołanie kapłańskie. Wiadomo też, że ks. Kliś był podróżnikiem oraz wielkim patriotą, cenił flagę biało-czerwoną. Najpierw posługiwał w parafii Przemienienia Pańskiego w Libiążu, następnie w parafiach w Krakowie oraz w Zakopanem. Urząd proboszcza objął w parafii Matki Bożej Anielskiej w Łączanach, Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Miętustwie na Podhalu, a od 2012 r. – w parafii Przemienienia Pańskiego w Libiążu, gdzie posługiwał do grudnia 2019 r. Wtedy skierowano go na urlop zdrowotny. Podjął więc posługę kapelana w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie. Odszedł do Pana 11 maja br. w wyniku choroby nowotworowej. Spoczął na parafialnym cmentarzu w Międzybrodziu Żywieckim.

2020-05-14 22:52

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Niezłomny proboszcz z Chotowa

Ks. kan. Stefan Faryś – kapelan Armii Krajowej, działacz drugiej konspiracji, skazany na 8 lat więzienia za walkę z reżimem komunistycznym – był nade wszystko wspaniałym kapłanem i wiernym sługą Chrystusa

W parafii pw. św. Idziego Opata w Chotowie k. Wielunia ludzie wciąż pamiętają o bohaterskim kapłanie naszej archidiecezji, ur. 3 marca 1916 r. w Radostowie, powiat wieluński. To właśnie z tej parafii został zabrany i osadzony w więzieniu za współpracę z Konspiracyjnym Wojskiem Polskim – „Warszycem” i „Muratem”. Po latach wrócił do Chotowa, gdzie proboszczował przez ponad 30 lat – do 1992 r. i zamieszkiwał aż do śmierci – 18 stycznia 1994 r. Jego doczesne szczątki również pozostały w Chotowie, złożone na cmentarzu parafialnym.

CZYTAJ DALEJ

Wy jesteście przyjaciółmi moimi

2024-04-26 13:42

Niedziela Ogólnopolska 18/2024, str. 22

[ TEMATY ]

homilia

o. Waldemar Pastusiak

Adobe Stock

Trwamy wciąż w radości paschalnej powoli zbliżając się do uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Chcemy otworzyć nasze serca na Jego działanie. Zarówno teksty z Dziejów Apostolskich, jak i cuda czynione przez posługę Apostołów budują nas świadectwem pierwszych chrześcijan. W pochylaniu się nad tajemnicą wiary ważnym, a właściwie najważniejszym wyznacznikiem naszej relacji z Bogiem jest nic innego jak tylko miłość. Ona nadaje żywotność i autentyczność naszej wierze. O niej także przypominają dzisiejsze czytania. Miłość nie tylko odnosi się do naszej relacji z Bogiem, ale promieniuje także na drugiego człowieka. Wśród wielu czynników, którymi próbujemy „mierzyć” czyjąś wiarę, czy chrześcijaństwo, miłość pozostaje jedynym „wskaźnikiem”. Brak miłości do drugiego człowieka oznacza brak znajomości przez nas Boga. Trudne to nasze chrześcijaństwo, kiedy musimy kochać bliźniego swego. „Musimy” determinuje nas tak długo, jak długo pozostajemy w niedojrzałej miłości do Boga. Może pamiętamy słowa wypowiedziane przez kard. Stefana Wyszyńskiego o komunistach: „Nie zmuszą mnie niczym do tego, bym ich nienawidził”. To nic innego jak niezwykła relacja z Bogiem, która pozwala zupełnie inaczej spojrzeć na drugiego człowieka. W miłości, zarówno tej ludzkiej, jak i tej Bożej, obowiązują zasady; tymi danymi od Boga są, oczywiście, przykazania. Pytanie: czy kochasz Boga?, jest takim samym pytaniem jak to: czy przestrzegasz Bożych przykazań? Jeśli je zachowujesz – trwasz w miłości Boga. W parze z miłością „idzie” radość. Radość, która promieniuje z naszej twarzy, wyraża obecność Boga. Kiedy spotykamy człowieka radosnego, mamy nadzieję, że jego wnętrze jest pełne życzliwości i dobroci. I gdy zapytalibyśmy go, czy radość, uśmiech i miłość to jest chrześcijaństwo, to w odpowiedzi usłyszelibyśmy: tak. Pełna życzliwości miłość w codziennej relacji z ludźmi jest uobecnianiem samego Boga. Ostatecznym dopełnieniem Dekalogu jest nasza wzajemna miłość. Wiemy o tym, bo kiedy przygotowywaliśmy się do I Komunii św., uczyliśmy się przykazania miłości. Może nawet katecheta powiedział, że choćbyśmy o wszystkim zapomnieli, zawsze ma pozostać miłość – ta do Boga i ta do drugiego człowieka. Przypomniał o tym również św. Paweł Apostoł w Liście do Koryntian: „Trwają te trzy: wiara, nadzieja i miłość, z nich zaś największa jest miłość”(por. 13, 13).

CZYTAJ DALEJ

Wielkanoc prawosławnych i wiernych innych obrządków wschodnich

2024-05-05 10:04

[ TEMATY ]

prawosławie

Piotr Drzewiecki

Prawosławni i wierni innych obrządków wschodnich rozpoczęli w niedzielę obchody Świąt Wielkanocnych, które w tym roku przypadają u nich pięć tygodni później niż u katolików.

Data tego święta w Kościele katolickim wyliczana jest nieco inaczej niż w Kościele wschodnim, więc w tym samym terminie Wielkanoc przypada w obu obrządkach tylko raz na jakiś czas. Tak było np. w 2017 roku; przeważnie prawosławni świętują jednak Wielkanoc później, maksymalnie właśnie nawet pięć tygodni po katolikach.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję