W 1952 r. tak wspominała Aldona Jastrzębska-Lipszycowa Helenkę Kowalską, która przyszła jako dziewiętnastolatka do ich domu w Ostrówku, zwanym przez rodzinę Górkami.

„W 1924 r. mieszkaliśmy z mężem i czworgiem dzieci w Ostrówku, gmina Klembów, powiat Radzymin. Mąż mój prosił proboszcza parafii św. Jakuba na Ochocie o kogoś do pomocy w domu dla mnie. Ks. kan. Jakub Dąbrowski był dawniej proboszczem w Klembowie, przyjaźnił się z moim mężem. Chrzcił go, dawał nam ślub i chrzcił wszystkie nasze dzieci. Ksiądz Kanonik przysłał nam (było to latem 1924 r.) Helenę Kowalską z kartką, że jej nie zna i że życzy, żeby się nadała. Hela przyszła do nas z malutkim węzełkiem (w chustkę z głowy zawiązany był cały jej dobytek zabrany z domu rodziców). Zrobiła wrażenie jasnej, zdrowej, pogodnej, nawet wesołej. Gładkie, rudawe włosy, duży warkocz, miła, jasna, spokojna twarz, nieco piegowata. Pamiętam z jej opowiadań, że opuściła dom rodzinny, ponieważ chciała wstąpić do klasztoru. (…) Nie pamiętam, czy przed przyjściem do nas zgłaszała się do klasztoru i tam kazano jej przynieść wiano, czy też Ksiądz Proboszcz uprzedził ją, że to może być potrzebne. Przyszła więc do nas z tą kartką Księdza i z tym, że chce sobie jedynie zarobić na wiano zakonne i że jak zbierze, to wstąpi do klasztoru. Pamiętam, że sobie absolutnie nic nie kupowała i składała pensję na to wiano. (…)” („Orędzie Miłosierdzia”, nr 68/69, 2008).

Dom, do którego przyszła Helena Kowalska, aby zarobić na wiano do klasztoru, był własnością teścia pani Aldony, przedsiębiorcy Mejera Lipszyca. W owym czasie pani Aldona była już od sześciu lat żoną Samuela Lipszyca, katolika pochodzącego ze znanej i szanowanej w Polsce rodziny żydowskiej, inżyniera rolnictwa, który pracował w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych. Pani Aldona, z domu Jastrzębska, pochodziła ze zubożałej szlachty. Miała skończoną wyższą szkołę zawodową, ale jej marzeniem już od dzieciństwa było mieć dużą rodzinę. Sama też pochodziła z wielodzietnego domu. Przywiązaniu do rodziny towarzyszyło również przywiązanie do Ojczyzny i szacunek dla każdego życia. W latach 30. ubiegłego wieku została odznaczona przez marszałka Józefa Piłsudskiego Medalem Niepodległości za działalność na rzecz niepodległości RP, a po II wojnie przez państwo Izrael Medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” - za ukrywanie w Ostrówku kilkudziesięciu Żydów przez całą okupację niemiecką. Jej mąż, Samuel Lipszyc, zmarł rok przed wojną.

Kiedy lipcowego popołudnia Helenka wręczała list polecający od przyjaciela rodziny, ks. Jakuba Dąbrowskiego, tylko kilka lat od niej starsza pani Aldona Lipszycowa nie przypuszczała, że ta „ruda, piegowata, o zielonych oczach” dziewczyna za kilkadziesiąt lat zostanie przez Kościół uznana za świętą. Choć, jak mówi dziś córka nieżyjącej już pani Aldony, Maria Nowicka z Lipszyców - „Mama zawsze uważała, że nad Helenką unosi się jakaś święta aura”.

Była dla nas bardzo ważną osobą

Maria Nowicka z Lipszyców ma dziś 93 lata. To nią, jej bratem bliźniakiem i jeszcze trojgiem młodszego rodzeństwa opiekowała się dzisiejsza święta. Pani Maria Nowicka spotkała się z opinią, że Pan Bóg trzyma ją i brata tak długo na tym świecie po to, by dawali świadectwo o św. Faustynie. Pani Maria ma znakomitą kondycję psychiczną i doskonałą pamięć. Zastrzega jednak, że jej wspomnienie dotyczące Helenki Kowalskiej może być tyle jej wspomnieniem, ile reminiscencją tego, co mówili o Helence rodzice. Kiedy bowiem przyszła święta trafiła do ich podwarszawskiego domu w Ostrówku w 1924 r., ona i jej brat bliźniak Tadeusz mieli po 5 lat. Gdy Helenka szła do zakonu - 6. Bez wątpienia zapamiętała jej ciężką pracę w gospodarstwie rodziców i jej serdeczność. Radosny śmiech. Zielone oczy. Letnie spacery do dębowego lasu, zwanego dębiną. Również jazdę z Piaskowej Góry na sankach. Piosenki i pieśni religijne. Kiedy Helenka Kowalska przyszła do Ostrówka, u państwa Lipszyców było już pięcioro dzieci. Z kolejnym dzieckiem Aldona Lipszyc była w ciąży. - Mama, co oczywiste, sama już nie dawała sobie rady, tym bardziej że ojciec, pracując w ministerstwie, nie dojeżdżał do nas co dzień - mówi Maria Nowicka. - Nie pamiętam dnia, kiedy przyszła do nas Helenka, ale szybko stała się dla nas, dzieci, bardzo ważną osobą. Pewnie i dlatego, że równie ważną była dla mamy. Helenka umiała zajmować się dziećmi, bo w jej rodzinnym domu było ich dziewięcioro. Opiekowała się nami z wielką serdecznością i umiejętnością. Czasami nawet nie zależało nam na tym, aby zajmowała się nami mama. Ważne było, że jest Helenka. Że ją kochamy, że staramy się być grzeczni, żeby była z nas zadowolona i żeby nas lubiła. Bardzo się pilnowaliśmy, jak Helenka odmawiała Różaniec. Miała małą książeczkę, z której się modliła. Mama wtedy prosiła nas, żebyśmy się cicho bawiły. Utkwił mi w pamięci obraz: Helenka siedzi w kuchni i modli się… One, mama i Helenka, objawiały ogromną miłość wobec nas. Miały ogromny dar kontaktu z dziećmi. Mówiłyśmy do niej: Helenko. Mama natomiast nazywała ją Helą. Wszystko, co Helenka robiła, czyniła z wielką pogodą, chęcią i bardzo sprawnie. Organizowała nam różne zabawy. Opowiadała bajki. Ujmowała nas swoją radością, śpiewem. Śpiewała prawie wyłącznie pieśni pobożne. Rano - „Kiedy ranne wstają zorze”. Wieczorem - „Wszystkie nasze dzienne sprawy” oraz pieśń: „Jezusa ukrytego mam w Eucharystii czcić”, a nie jak śpiewa się dzisiaj „w Sakramencie”. To doskonale pamiętam, i nie z relacji mamy, bo razem z Helenką wtedy śpiewaliśmy. Mama zawsze też dbała, aby Helenka mogła pójść do kościoła. Zawsze chodziła na Msze św. w niedziele i święta, ale również na Majowe do kapliczki we wsi Wyglądały. Obecnie wieś ta jest częścią Ostrówka. Jeszcze dziś widzę Helenkę, jak idzie piaszczystą drogą… Śpiewała też jakieś ludowe piosenki, ale ja do tej pory pamiętam tylko kilka z nich. Mama zawsze podkreślała, że Helenka była osobą niebywale mądrą, inteligentną i wrażliwą, mimo że skończyła tylko trzy klasy.

Helena Kowalska odeszła do zakonu z domu małżeństwa Lipszyców w sierpniu 1925 r. Już po wstąpieniu do zakonu odwiedziła ich. Ale, jak podkreśla dziś Maria Nowicka: - Nie było miesiąca, byśmy nie mówili o Helence. Zawsze ją pamiętaliśmy, bo ona należała do rodziny. Ona zapewne też o nas pamiętała, bo pisze o naszej rodzinie w swoim „Dzienniczku”. Ale też odczuliśmy jej opiekę podczas tej strasznej II wojny. Nic złego nie stało się naszej rodzinie. Wszyscy przeżyliśmy, choć niektórzy nasi bliscy wychodzili z naprawdę niezwykle groźnych opresji.

Kiedy w latach czterdziestych rozpoczęło się zbieranie informacji o siostrze Faustynie, na polecenie prymasa kard. Augusta Hlonda i matki Michaeli Moraczewskiej poproszono o świadectwo panią Aldonę Lipszyc. Powiedziała wówczas, że nie jest teologiem i nie wie, jakie są kryteria powołania kogoś do świętości, ale Helenka bez wątpienia na nią zasługuje. - Bowiem, jak podkreślała mama, w Helence było coś takiego szlachetnego i świętego, nieprzeciętnego - wspomina dziś Maria Nowicka. - A mamy koleżanka jeszcze ze szkoły podstawowej Zofia Steinberg, późniejsza siostra zakonna Katarzyna, franciszkanka z Lasek, która często odwiedzała nasz dom, powtarzała, że zawsze była pełna podziwu dla pięknej duchowości Helenki. Według niej, Helenka miała w sobie dostojeństwo zwracające uwagę i budzące szacunek.

Są czasy i miejsca

W 1933 r. małżeństwo Lipszyców pobudowało nowy dom na dokupionej obok posesji. Zaś dom, w którym posługiwała Helenka Kowalska, przechodził różne koleje losu. W czasie wojny był m.in. tajną siedzibą komendanta obwodu AK. W latach późniejszych stał się własnością innej gałęzi rozległej rodziny Lipszyców. Później został sprzedany. U schyłku XX wieku ten modrzewiowy budynek już podupadał. Kiedy w 2009 r. Kuria Warszawsko-Praska, z inspiracji jej ordynariusza abp. Henryka Hosera, rozpoczęła rozmowy z właścicielami domu, konieczny okazał się jego remont. Należało też umeblować wnętrza sprzętami z początku ubiegłego wieku, uzupełniając tymi, które zachowały się w rodzinie Lipszyców. Wreszcie, po wykonaniu wszystkich niezbędnych prac, we wrześniu ubiegłego roku dom, zwany dziś „Domem św. Faustyny”, został poświęcony przez kard. Roberta Saraha, przewodniczącego Papieskiej Rady „Cor Unum”. Dziś jego właścicielem i gospodarzem jest diecezja warszawsko-praska. Prowadzą go siostry ze Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego, założonego przez spowiednika siostry Faustyny bł. ks. Michała Sopoćkę. „Dom św. Faustyny” przez niecały rok odwiedziło już ponad 11 tys. osób. Kilkadziesiąt wycieczek autokarowych. Również osoby indywidualne i piesze pielgrzymki. W „Domu św. Faustyny” można zbliżyć się do czasu, kiedy mieszkała tu przyszła święta, nie tylko dzięki wystrojowi wnętrz. Również dzięki opowieściom s. Dominiki Steć ZSJM. Można też przeczytać publikacje siostry o Helence i siostrze Faustynie. W jednej z nich, opowiadającej o duchowości Heleny Kowalskiej, s. Dominika pisze: „Na szczególną uwagę zasługuje dom Aldony i Samuela Lipszyców w Ostrówku, gdyż tam Helena trafiła z wyraźnie objawionej woli Bożej. Owoce jej pobytu w Ostrówku trwają do czasów nam współczesnych, dzięki tym, którzy zachowali pamięć o niej jako mieszkance Ostrówka. (…) Warto też podkreślić, że pobyt Heleny w Ostrówku kończy jej okres życia świeckiego. Mało kto dziś zwraca uwagę na ten czas. (…) Święta Faustyna jest bardzo popularną świętą, ale jako Apostołka Bożego Miłosierdzia. Podziwia się gmach, zapominając o fundamentach. Jednak droga Heleny do świętości nie zaczęła się w zgromadzeniu zakonnym. U podstaw jej osobowości ważna była rodzina, spotykani ludzie, pracodawcy. Między nimi dokonywała się wymiana duchowych darów. Przez całe życie konsekwentnie współpracowała z łaską Bożą zapoczątkowaną na chrzcie św., w tym przez 20 lat jako osoba świecka i 13 lat jako osoba zakonna. (…) Nawiązując do posłannictwa Heleny Kowalskiej, Jan Paweł II powiedział: «Są czasy i są miejsca, które Bóg obiera, aby w nich w sposób szczególny ludzie doświadczali Jego obecności i Jego łaski. A ludzie wiedzeni zmysłem wiary przychodzą do tych miejsc, bo mają pewność, że rzeczywiście stają przed Bogiem, który jest tam obecny»”.

- Chcemy, aby ten dom stał się ośrodkiem dla młodych szukających drogi życia. Od blisko roku, kiedy jest otwarty, odwiedziło nas już kilkanaście tysięcy osób. Głównie młodzież, ale i całe rodziny - mówi przełożona domu s. Dominika Steć. - Tak więc widać, że działa świadectwo siostry Faustyny. Staramy się, aby dom był nie tyle obiektem muzealnym, ile przede wszystkim miejscem poznawania i zaczerpnięcia z duchowości św. Faustyny. Śmiało można powiedzieć o tym domu jako o relikwii II stopnia. Jest to dom „z duszą”, jak mówią pielgrzymi. Bywa tu cały przekrój społeczny. Dzieci, młodzież, dorośli. Jest to też miejsce zawierzenia młodzieży Świętemu Miłosierdziu, co nastąpiło 26 maja 2012 r. Przychodzą tu również ci, którzy mieszkali w Ostrówku w czasie okupacji. Ludzie modlą się w różnych intencjach, osobistych i w nadesłanych przez internet. Wierni składają także różnorakie świadectwa. To, że ludzie tutaj przyjeżdżają, oznacza, że chcą tutaj być, bo jest to miejsce autentyczne. W „Domu św. Faustyny” przyjeżdżający odnajdują to, czego tak bardzo brakuje dzisiejszemu światu - ciszę. Takiej atmosferze sprzyja nie tylko sam dom, ale także otaczający go park, płynnie przechodzący w dębowy las - rezerwat przyrody. To wszystko pomaga w modlitwie i w refleksji nad własnym życiem. Szczególnym czasem przybywania pielgrzymów jest Godzina Miłosierdzia o 15, związana z Nabożeństwem do Miłosierdzia Bożego, które jest tu odprawiane codziennie. W „Domu św. Faustyny” można przeżyć rekolekcje indywidualne lub dzień skupienia. Korzystają z tej formy osoby szukające swojej drogi życia, ale także potrzebujący odnowy duchowej małżonkowie, czasem całe rodziny. Zatem do „Domu św. Faustyny” zaproszony jest każdy, kto chce przeżyć swoje życie w cieniu promieni Bożego Miłosierdzia.