Reklama

z notatnika parafialnego duszpasterza

Chciałabym cofnąć czas...

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Justyna (lat 23, studentka), jedna z uczestniczek ankiety „Jezus Chrystus w moim życiu”, napisała m.in.: „Ukończyłam gimnazjum i pojechałam na egzamin do szkoły średniej, jednak nie zostałam przyjęta. W okresie zimowym po raz pierwszy wyjechałam na obóz narciarski. W tym czasie jedna osoba z rodziny, u której mieszkałam, miała konflikt z zakonnikami. Uwagi krytyczne pod adresem osób duchownych trafiły na podatny grunt mojego młodego umysłu. Ziarnko niepewności i niewiary rzucone w młodą glebę rozdartego serca, niestety, wykiełkowało. Wróciłam jako „inny” człowiek. Inaczej też patrzyłam na osoby duchowne. Już nie potrafiłam darzyć ich zaufaniem. Na pewien czas przestałam nawet chodzić do kościoła. Do dziś nie mogę się otrząsnąć z tego, co usłyszałam, a przecież minęły już cztery lata. Chciałabym, tak jak dawniej, z radością uczęszczać na Mszę św., która wcześniej była dla mnie najważniejszym wydarzeniem w ciągu całego tygodnia. Wierzę jednak, że czas zrobi swoje, i wszystko wróci do poprzedniego stanu, tym bardziej że niebawem wychodzę za mąż, a mój narzeczony wywodzi się z rodziny bardzo religijnej. On się dziwi, że mam takie problemy. W tym widzę szansę dla siebie...”.

Kościół jest niezwykłą wspólnotą – Mistycznym Ciałem Chrystusa, kierowanym przez Ducha Świętego. W tym sensie jest święty. Ale równocześnie tworzą go ludzie: duchowni i świeccy. Nie są oni wolni od wad. Czasami daleko im do ideałów. Kapłani przez przyjęcie święceń nie stają się „zaszczepieni” przeciwko złu. Borykają się z różnymi problemami. Także ze sobą.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Tam, gdzie jest człowiek, wszystko jest możliwe – każdy grzech. W tym znaczeniu Kościół jest też wspólnotą grzesznych ludzi. Ale jeśli ktoś, w duchu pokory, będzie patrzeć na innych ludzi, także na kapłanów, przez pryzmat własnych słabości, upadków i doświadczeń, wówczas nic nie powinno go gorszyć, bo najpierw... sobą musiałby się zgorszyć. Należy pamiętać, że ostatecznie wierzy się w Boga, a nie w księży. Od nikogo z wiernych nie wymaga się, aby wierzył w księży. To byłoby przecież bałwochwalstwo.

Reklama

W przypadku określonych nieprawidłowości, słabości ludzkich, a nawet nadużyć nie chodzi o to, aby zło nazywać dobrem albo obłudnie udawać, że wszystko jest w porządku i nic się nie stało. Nie godzi się żyć w zakłamaniu: zło należy zdemaskować i nazwać po imieniu. Jeśli sprawa jest poważniejsza, należy ją kierować do władz kościelnych, odpowiedzialnych za określone urzędy i pracę poszczególnych osób. I winnych ukarać.

Ale najpierw trzeba patrzeć na Kościół panoramicznie, tzn. całościowo i obiektywnie, a nie tylko przez pryzmat pojedynczych osób, które źle korzystają z łask otrzymanych od Boga i dają antyświadectwo wiary. Gdy widzi się zło, grzech, niegodziwość jednego czy drugiego kapłana, powinno się dostrzegać także poświęcenie i świętość u innych duchownych, a nie generalizować, tj. uogólniać, przypisując wszystkim ludziom Kościoła wyłącznie zło i grzeszność.

Jeśli spojrzy się na Kościół w miarę obiektywnie, dojrzale i całościowo, tzn. z perspektywy całego ogromu dobra, a nie tylko partykularnych niedomagań pojedynczych osób, wtedy uniknie się zgorszenia, a tym bardziej odejścia od Kościoła. Bo jak mówią słowa piosenki: „Nie wolno w życiu widzieć tylko zła, barw szarych i martwych, lecz trzeba radość w każdej chwili brać, mieć świat przed sobą otwarty – Boga świat”. Wszak nie żyje się w piekle, lecz na ziemi. Nie należy zatem patrzeć na ziemię jak na piekło, a w ludziach, szczególnie w osobach duchownych, widzieć demonów.

Ks. Sebastian Kępa
Doktor teologii z zakresu teologii pastoralnej, redaktor radiowy, zajmuje się ewangelizacją katolików niepraktykujących

2018-12-11 12:41

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Triduum Paschalne - trzy najważniejsze dni w roku

Niedziela legnicka 16/2006

Karol Porwich/Niedziela

Monika Łukaszów: - Wielkanoc to największe święto w Kościele, wszyscy o tym wiemy, a jednak wielu większą wagę przywiązuje do świąt Narodzenia Pańskiego. Z czego to wynika?

CZYTAJ DALEJ

Co z postem w Wielką Sobotę?

Niedziela łowicka 15/2004

[ TEMATY ]

post

Wielka Sobota

monticellllo/pl.fotolia.com

Coraz częściej spotykam się z pytaniem, co z postem w Wielką Sobotę? Obowiązuje czy też nie? O poście znajdujemy liczne wypowiedzi na kartach Pisma Świętego. Chcąc zrozumieć jego znaczenie wypada powołać się na dwie, które padają z ust Pana Jezusa i przytoczone są w Ewangeliach.

Pierwszą przytacza św. Marek (Mk 9,14-29). Po cudownym przemienieniu na Górze Tabor, Jezus zstępuje z niej wraz z Piotrem, Jakubem i Janem, i spotyka pozostałych Apostołów oraz - pośród tłumów - ojca z synem opętanym przez szatana. Apostołowie są zmartwieni, bo chcieli uwolnić chłopca od szatana, ale ten ich nie usłuchał. Gdy już zostają sami, pytają Chrystusa, dlaczego nie mogli uwolnić chłopca od szatana? Usłyszeli wówczas znamienną odpowiedź: „Ten rodzaj zwycięża się tylko przez modlitwę i post”.
Drugi tekst zawarty jest w Ewangelii św. Łukasza (5,33-35). Opisuje rozmowę Pana Jezusa z faryzeuszami oraz z uczonymi w Piśmie na uczcie u Lewiego. Owi nauczyciele dziwią się, czemu uczniowie Jezusa nie poszczą. Odpowiada im wówczas Pan Jezus „Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, wtedy, w owe dni, będą pościć”

CZYTAJ DALEJ

Paulini – mnisi wsłuchani w mowę krzyża

2024-03-29 15:57

[ TEMATY ]

Jasna Góra

Paulini

BPJG

W głębi duchowości paulińskiej i w życiu każdego mnicha ukryta jest tajemnica krzyża. „Mądrość krzyża” obrał dla jednoczonych przez siebie pustelników naddunajskich bł. Euzebiusz z Ostrzyhomia, uznawany za założyciela Zakonu Paulinów. Odtąd przypomina ona paulinom o naśladowaniu Chrystusa, bezwarunkowym pójściu za ogołoconym Mistrzem, który jest posłuszny aż do śmierci krzyżowej. A Jasnogórski Wizerunek Maryi Prowadzącej do Chrystusa z bolesnymi rysami na twarzy przypomina, że była Ona pierwszą, która do końca trwała przy Synu.

Pierwotna nazwa wspólnoty paulinów, która w XIII w. powstała na Węgrzech brzmiała „Bracia Świętego Krzyża”. Wyrosła ona w XIII w. z ducha średniowiecznej mistyki krzyża, która streszczała się w pragnieniu św. Bernarda z Clairvaux, aby „Memoria passionis Christi” przeniknęła całą ludzką egzystencję i zmuszała do odpowiedzi życiem na Ukrzyżowaną Miłość. Pierwszy pauliński klasztor na Węgrzech otrzymał znamienny programowy tytuł - św. Krzyża.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję