Powołana do istnienia w 1982 r. toruńska parafia św. Maksymiliana Kolbego obejmowała początkowo obszar Rubinkowa II i III oraz Bielaw. Osiedla te zamieszkiwało kilkadziesiąt tysięcy wiernych, co rodziło ogromne problemy, typowe dla duszpasterstwa masowego. Jednym z nich były nikłe możliwości oddziaływania na młodzież. Katecheza była prowadzona w zbyt trudnych warunkach (niewielkie salki, w których musiały się pomieścić kilkudziesięcioosobowe grupy), aby stanowić szansę osobowego spotkania z Chrystusem. Tu trzeba było czegoś więcej.

Zaczęło się w toruńskim blokowisku

Zatroskana o los młodych parafian katechetka Teresa Musiałowa wyszła z inicjatywą utworzenia grupy oazowej, a proboszcz ks. prał. Andrzej Klemp zaaprobował ten pomysł. Udało się znaleźć kapłana (był to ks. Zbigniew Dowbusz), gotowego do otoczenia duchową opieką zawiązującej się wspólnoty. Zaproszenie do współpracy podjęło również kilka studentek, na których czele stanęła absolwentka teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Stanisława Iżyk-Dekowska. Zebrały one wokół siebie 20-osobową grupę nastolatków - i to był zaczyn.
Początkowo trwali oni w charyzmacie Światło-Życie, stanowiąc część ruchu oazowego. - Ta mała parafialna grupa w ciągu półtora roku przekształciła się w grono młodych, entuzjastycznych ludzi, świadomie oddanych Jezusowi - wspomina liderka Stanisława Iżyk-Dekowska. - Zostali oni napełnieni Duchem Świętym i zapaleni do tego, żeby w swym środowisku dzielić się Ewangelią. Na początku były to indywidualne kontakty oraz wpływ na rówieśników w szkole. Zauważono ich nowe podejście do życia, nowy styl, nową hierarchię wartości. Niektórym się to nie podobało, ale inni wyrażali zainteresowanie i w ten sposób grupa zaczęła się powiększać.

Rozeznali, że ich zadaniem jest ewangelizacja

Wkrótce dzielenie się Ewangelią stało się priorytetem dla członków wspólnoty. To zachęciło ich do szukania bardziej zorganizowanych, zespołowych sposobów ewangelizacji, uczenia się oraz używania różnych form w programach przedstawianych w szkołach czy na ulicy. Wspólnota rosła, zachowując charakter młodzieżowy i dynamizm ewangelizacyjny. W 1996 r. bp Andrzej Suski zasugerował, aby weszła jako odrębny podmiot do Diecezjalnej Rady Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich, zaś w 2003 r. erygował wyrosłe z niej stowarzyszenie publiczne wiernych „Pro-Misja” - organizację o charakterze ewangelizacyjno-misyjnym.
- Od początku towarzyszyła nam świadomość, że nie powinniśmy ograniczać działalności do Torunia czy nawet Polski - mówi liderka. - Pamiętam, jak zatrzymaliśmy się na fragmencie Listu do Rzymian, który nas poruszył: „Poczytywałem sobie za punkt honoru głosić Ewangelię jedynie tam, gdzie imię Chrystusa było jeszcze nieznane, by nie budować na fundamencie położonym przez kogoś innego, lecz zgodnie z tym, co napisane: «Ci, którym o Nim nie mówiono, zobaczą Go, i ci, którzy o Nim nie słyszeli, poznają Go» (Rz 15, 20-21)”. Uznaliśmy, że jest to w jakimś sensie naszym powołaniem, choć czuliśmy, jak bardzo nas to przerasta i wydaje się zwykłą mrzonką. Nie mogliśmy jednak zapomnieć tych słów. Zawsze mieliśmy w świadomości zapowiedź, że ci, którym nigdy nie mówiono o Jezusie, zgodnie z Bożą obietnicą, mają Go zobaczyć. Czuliśmy głęboko w duchu, że to odnosi się do nas, że mamy mieć jakiś udział w tym, co Bóg zaplanował dla narodów.

Zanieśli Chrystusa do Mongolii

Członkowie wspólnoty, oprócz pracy ewangelizacyjnej w Toruniu i okolicy, zaczęli wyjeżdżać do polskich miast, a następnie organizować krótkie wyjazdy do innych krajów: Norwegii, Łotwy, Ukrainy, Słowacji, Litwy, Rosji, Kazachstanu, Kirgistanu, Uzbekistanu. W 2003 r. trzy osoby pojechały po raz pierwszy do Mongolii. Dwie z nich, Małgosia i Rafał, zawarły związek małżeński i pozostają tam do dziś, prowadząc - za aprobatą i przy poparciu miejscowego biskupa - akcję ewangelizacyjną wśród mieszkańców Ułan-Bator. Ich syn, tam urodzony, coraz lepiej mówi po mongolsku. Niedawno Małgosia i Rafał podjęli opiekę prawną nad dwójką miejscowych sierot - chłopców w wieku 5 i 7 lat. Oboje zgodnie podkreślają, jak ważne jest, aby przyjeżdżając na misje, pozostawać tam dłużej. Krótkie pobyty nie sprzyjają nawiązywaniu głębszych relacji z miejscową ludnością i w efekcie nie są tak owocne.
- W ciągu kilku lat pobytu naszych misjonarzy w Mongolii ustabilizował się ich status - mówi Stanisława Iżyk-Dekowska. - Najpierw ordynowany w 2003 r. biskup Ułan-Bator Venceslao Padilla (Filipińczyk) uznał ich za pracowników misyjnych, ubiegając się o stosowną wizę na pobyt stały. Latem 2006 r. został podpisany kontrakt między Biskupem diecezji toruńskiej, Stowarzyszeniem „Pro-Misja” i trojgiem misjonarzy. Na mocy tego kontraktu zostali oni wpisani do oficjalnego rejestru misjonarzy świeckich. Komisja Episkopatu Polski ds. Misji zapewnia im ubezpieczenie, a nasze stowarzyszenie zobowiązuje się do zapewnienia im utrzymania w kraju misyjnym.
We wspólnocie nie brak osób, które myślą poważnie o dłuższych wyjazdach ewangelizacyjnych do Kazachstanu (od roku czeka zaproszenie ze strony tamtejszego biskupa) i Wietnamu. Na kolejne osoby, gotowe nieść Chrystusa, czeka też z otwartymi ramionami biskup Ułan-Bator.

Polska to też teren misyjny

Zagraniczne misje nie osłabiły bynajmniej zapału do głoszenia Ewangelii w Polsce. Dziś ewangelizacja prowadzona przez wspólnotę w naszym kraju przybrała głównie postać kursów Alfa. Są one przeznaczone „dla tych, którzy chcą zaznajomić się z chrześcijaństwem, dla nowo nawróconych chrześcijan oraz dla tych, którzy chcą odświeżyć podstawy wiary” (dane ze strony www.alfapolska.org). Kurs obejmuje 10 dwu- trzygodzinnych cotygodniowych spotkań (w tym jedno przez weekend), w trakcie których w formie wykładów oraz dyskusji w grupach podejmowane są następujące zagadnienia: Czy jest w życiu coś więcej? Kim jest Jezus? Dlaczego Jezus umarł? Skąd mogę mieć pewność co do swojej wiary? Dlaczego i jak się modlić? Dlaczego i jak czytać Biblię? W jaki sposób Bóg nas prowadzi? Kim jest Duch Święty? Co czyni Duch Święty? Jak zostać napełnionym Duchem Świętym? Jak przeżyć życie? Jak przeciwstawiać się złu? Dlaczego i jak opowiadać innym o Jezusie? Czy Bóg dziś uzdrawia? Co z Kościołem?
W Toruniu kursy odbywają się przez cały rok w Ośrodku Terapii Uzależnień na Wrzosach, w parafiach św. Józefa oraz św. Maksymiliana Kolbego (dla młodzieży i dorosłych). W swobodnej, przyjaznej atmosferze, przy posiłku i kawie, spotykają się ludzie szukający Kogoś, kto nadałby sens ich życiu. Wielu, nawet takich, którzy spełniali do tej pory praktyki religijne, po raz pierwszy odnajduje żywego Chrystusa. Ci przyprowadzają na kolejne edycje kursu przyjaciół, znajomych, członków rodzin. Warto podkreślić, że w siedzibie toruńskiej wspólnoty mieści się biuro koordynujące kursy Alfa, które odbywają się w Polsce. Pracami tego biura kieruje Stanisława Iżyk-Dekowska.

Spotkały się dwie koleżanki...

Któregoś dnia u schyłku 1987 r. ówczesna katechetka z parafii św. Maksymiliana Kolbego spotkała w przedsionku kościoła ojców jezuitów koleżankę studentkę i poinformowała ją, że Teresa Musiałowa poszukuje kogoś, kto zająłby się młodzieżą z Rubinkowa. Koleżanka (była to Alina Ciechanowska, jedna z osób do dziś odpowiedzialnych za wspólnotę) zareagowała najpierw z rezerwą, ale potem zastanowiła się, pomodliła, porozmawiała z innymi osobami, i... tak się zaczęło. A katechetka? Nie weszła do wspólnoty. Cztery lata później wyszła za mąż (wspólnota grała na ślubie), a następnie wraz z mężem odnalazła swe miejsce w ruchu oazowym. Podczas rocznicowych obchodów była zaskoczona, że „to wszystko przez nią”.