Abp Hoser: prawdziwe nawrócenie to stanąć przed Bogiem jak dziecko

W homilii abp Hoser podkreślił znaczenie każdej Eucharystii, w czasie której Bóg kieruje do ludu swoje Słowo. - Nie ma lepszego podręcznika w życiu niż spisane Słowa Boże, które staje się w nas żywe, kiedy z wiarą je czytamy i kiedy je głosimy. Wypowiedziane nie powraca bez skutku, podobnie jak deszcz – zauważył kaznodzieja zachęcając do codziennego sięgania Pisma Świętego i szukania w nim odpowiedzi na nurtujące pytania. – Ono wskazuje nam kierunek życia podpowiadając co jest dobre, a co przynosi śmierć – zaznaczył abp Hoser.

Przypomniał także o osobistej odpowiedzialności każdego człowieka za swoje życie. – Kościół nie praktykuje odpowiedzialności zbiorowej. Każdy otrzymał życie od Boga a zatem stając przed Nim będzie musiał zdać sprawę ze swojego włodarstwa. – Tak często zrzucamy winę na innych usprawiedliwiając się okolicznościami i uwarunkowaniami: że wszyscy tak robią, więc my też tak musimy, a co będę się narażał, a co będę się sprzeciwiał, a co mnie to wszystko obchodzi. Tymczasem Bóg oczekuje od nas stanięcia w postawie biblijnego celnika, który mówił: Panie miej miłosierdzie nade mną - zauważył kaznodzieja. Podkreślił, że jednym z warunków przyjąć Bożego Słowa jest postawa dziecka. – Bóg powołał nas na swój obraz i swoje podobieństwo, a On nie jest samotnością, ale Trójcą Świętą i dlatego oczekuje od nas, że staniemy się członkami Jego rodziny. Chce nas usynowić dając wszystko, co ma najlepszego. Stąd, jak podkreślił abp Hoser - prawdziwe nawrócenie polega na rzuceniu się z całym zaufaniem w pełne miłości i czułości objęcia Boga. - Dziecko przecież ufa swoim rodzicom. Chce się do nich przytulić, czy przed nimi wyżalić. Szokiem jest dla niego kłamstwo. Tymczasem jakże często my Bogu nie wierzymy, wątpimy w Niego i szukamy szczęścia na własną rękę popadając w te same kłopoty, w które wpadł Syn Marnotrawny - ubolewał kaznodzieja.

- Stańmy się dziećmi i dajmy Bogu tę szansę i to przyzwolenie by wkładał na nas swoje Ojcowskie ręce. On nie jest Bogiem udręczenia ale radości i wyzwolenia – zachęcał abp Hoser. Bp warszawsko-praski podkreślił także w homilii znaczenie Eucharystii. - W czasie Mszy św. stół Słowa Bożego przygotowuje nas do tego by przyjąć to, co jest najcenniejsze na tym świecie, a więc Ciało i Krew Zmartwychwstałego Chrystusa. Na tym polega wartość Mszy św. Bez tego pokarmu nasza dusza umiera, a umierająca dusza powoduje także śmierć ciała, dlatego ceńmy sobie każdą okazję, w której możemy uczestniczyć w Eucharystii - zaapelował bp warszawsko-praski. Przestrzegł też przed koncentrowaniem całej swojej uwagi na kazaniach, ponieważ nie od nich i nie od kapłanów zależy wartość Mszy św. - Jezus posługuje się księżmi aby w Jego imieniu obsługiwali stół Słowa Bożego i stół Eucharystii. Duchowni podobnie jak kelnerzy mogą być lepsi bądź gorsi, ale wszyscy mają dobrą wolę i starają się – stwierdził abp Hoser. Jako przykład przywołał św. Jana Marii Vianneya, który nie przez piękne i kwieciste homilie przemienił swój kraj, ale przez głoszenie żywego Słowa Bożego.

Reklama

Bp warszawsko-praski zachęcił także wiernych aby w duchu zbawczym spojrzeli na swoje cierpienie. - Choroba, ból, cierpienie same w sobie są złem, natomiast możemy ofiarować je Bogu aby On przemienił je w radość dla innych, dla Kościoła. W ten sposób uczestniczymy w zbawczym dziele Chrystusa, który dokonuje swojej drogi krzyżowej do końca świata. My, jak uczy nas apostoł ‘Dopełniamy tego, co brakuje w Męce Chrystusowej' – tłumaczył abp Hoser.

W liturgii, którą poprzedziła konferencja o. Johna, wzięło udział ponad 3 tys. wiernych. Po Mszy św. odbyła się modlitwa o uzdrowienie.

Eucharystia z modlitwą o uzdrowienie była sprawowana w katedrze warszawsko-praskiej pw. św. Michała Archanioła i św. Floriana 15 sierpnia. W czasie Mszy św. ojciec John Bashobora zachęcał ludzi do otwarcia się na Bożego Ducha. Jako przykład człowieka wiary i posłańca nadziei wskazał Najświętszą Maryję Pannę. – Przez Nią Bóg zachęca nas do radości z tego, że On jest nieustannie obecny w naszym życiu i troszczy się o nas. - Ona w końcu nosiła w sobie Syna Bożego, a imię Jezus oznacza: ‘Bóg Zbawia’. Bóg uzdrawia nas teraz. Bóg podnosi nas na duchu teraz. Wystarczy wymówić imię ‘Jezus’ aby doświadczyć Jego mocy – przekonywał kapłan z Ugandy. Zwrócił uwagę, że choć Maryja była bez grzechu i całe Jej istnienie uwielbiało Pana, to jednak nie oznacza, że Jej droga wiary była prosta. Najlepszym tego przykładem była Męka i śmierć Jej Syna na Krzyżu. Mimo to Ona nigdy nie zapomniała, że Bóg jest z Nią. Dlatego módlmy się do Niej aby pomagała nam wierzyć i dostrzegać Jezusa w naszym życiu aż dojdziemy do celu jakim jest niebo – zachęcał o. Bashobora.

Reklama

W piątkowej liturgii w katedrze warszawsko-praskiej wzięło udział ponad 4 tys. wiernych. Wielu z nich skorzystało z sakramentu pokuty i pojednania, którym posługiwało w ciągu czterogodzinnego spotkania około 30 kapłanów.

Świadomość prawdy wybuchła w sposób rewolucyjny, gwałtowny tylko dlatego, że była ona tłumiona przez długi okres czasu - bp Z. Kamiński na cechowni kopalni w Bogdance, 4 XII 1981 r. Działalność związków zawodowych w kopalni – zdaniem Józefa Matysiaka – zaczęła się pełną parą po serii łamania przepisów bhp, lewych przydziałów mieszkań i aut dla ludzi z dozoru i z partii oraz wypadków, w tym śmierci górników Jandy i Jegora.

Z siedmioma postulatami pojechali do Ministerstwa Górnictwa i Energetyki Tomasz Turowicz, Jan Andrzejkiewicz i Władysław Krzaczek. Postulatów było łącznie 80, a w ich spisaniu i redagowaniu z wielkim oddaniem pomagał dyrektor PRG Włodzimierz Mięsowicz. Wiele z nich było wdrażanych przez załogę i zarząd do niedawna, a powstały dzięki tamtej ekipie. Decyzja o utworzeniu NSZZ „S” zapadła po Barbórce, zaś formalności ciągnęły się od październikowej wizyty w MKZ w Jastrzębiu i Katowicach. Do „Solidarności” w Bogdance należało 1474 na 1650 zatrudnionych pracowników. Związek współpracował m.in. z „Solidarnością” w Gminnej Spółdzielni SCh, której szefem był Janusz Kuśpit. Natomiast pod wnioskiem z dnia 15 X 1987 r. o rejestrację górniczej „Solidarności”, po jej zdelegalizowaniu i stanie wojennym, podpisani są: Zbigniew Gruca, Tadeusz Sobów i Stanisław Wroński.

Pierwsi byli chłopi

W ostatnich dniach lipca 1978 r. chłopi ze wsi Zalesie, Wolka Łańcuchowska, Ciechanki Łańcuchowskie, Ostrówek, kolonia Ostrówek, Sufczyn, Górne i Kajetanówka podjęli akcję protestacyjną. Wstrzymali dostarczanie mleka do zlewni. Protest spowodowany był niesprawiedliwym rozdziałem materiałów budowlanych i kredytów, nawozów i środków ochrony roślin, faworyzowaniem gospodarstw kolektywistycznych i członków PZPR, nieprawidłowościami w skupie mleka, owoców i warzyw; obciążającą składką emerytalną.

W dniu 31 lipca 1978 r. we wsi Ostrówek grupa rolników powołała Tymczasowy Komitet Samoobrony Chłopskiej (Ziemi Lubelskiej) z Januszem i Markiem Rożkami, Michałem Niesynem, Edwardem Paczkowskim, Janem Skoczylasem, Janem Traczem i Stefanem Roczonem. Komitet podjął kluczowe wobec partyjno-państwowej dezinformacji działania uświadamiające, integrujące rolników indywidualnych. Po kilku skutecznych akcjach w 1979 r., zaczęło się rozpracowywanie Komitetu przez SB. Członkowie Komitetu poinformowali 4 VI 1980 r., że będą marginalizować Janusza Rożka z Górnego, a skoro nie daje się go skompromitować, to usuną go z kierownictwa Komitetu. Motorem tych działań był Michał Niesyn, mający dwuznaczne kontakty ze Służbą Bezpieczeństwa.

W grudniu 1980 i lutym 1981 r. powstały w dzisiejszym powiecie Łęczyńskim związki: „Solidarności Chłopskiej” i „Solidarności Wiejskiej”, co wymaga odrębnego artykułu. Do wyłonienia statutowych struktur „Solidarności” Rolników Indywidualnych doszło wczesną jesienią 1981 r. W niedzielę 2 VIII 1980 r. podczas chłopskich obchodów bp Zygmunt Kamiński przypomniał, że „ludzie skłóceni skazani są na klęskę”. Akcentował, że „chłop chce dać chleb, ale trzeba by świat pracy pospieszył mu z pomocą, żeby mógł sobie kupić maszyny i inne potrzebne narzędzia”. Msza św. zgromadziła (wg danych SB) ok. 2,5 tysiąca osób.

Świdnik, Łęczna i region

W lipcu 1980 r. doszło do strajków w Świdniku, Lublinie, na lubelskim i dęblińskim węźle kolejowym. W dniu 8 lipca strajk rozpoczęła Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego PZL Świdnik; „zapalnikiem” były ceny kotletów w bufetach, a przyczyną brak ekwiwalentu płacowego, którym rząd obiecał zrekompensować wprowadzoną podwyżkę. Strajki na pewien czas uśmierzono, spełniając płacowe i zaopatrzeniowego postulaty robotników.

Największym dniem protestów był 18 lipca. Strajki przeniosły się do Poniatowej, Lubartowa, Puław, Kraśnika, Chełma, Tomaszowa Lubelskiego, Radzynia Podlaskiego i Białej Podlaskiej. W Łęcznej wielkich protestów nie było, dlatego że Kopalnie LZW dopiero powstawały. Losy LZW w tym okresie ciągle się ważyły. Robotnicy, budowniczowie kopalń gdy zaczęli domagać się spełnienia swoich postulatów byli straszeni zamknięciem powstającego Zagłębia, a w konsekwencji brakiem pracy.

Barbórkową Mszę św. w dniu 4 XII 1980 r. odprawił ordynariusz lubelski bp Bolesław Pylak. Gdy go zapraszano zawołał: „Taka rzecz! Tego jeszcze nie było tu na Lubelszczyźnie, jak Polska Ludowa, takie coś?”. Z zaproszeniem pojechali do Kurii Tomasz Turowicz, Władysław Krzaczek i ks. Marian Kozyra. Młodzież górnicza zaprosiła Biskupa także do hotelu, choć wizyty takie były przez władze partyjno-rządowe zakazane. W kazaniu biskup odniósł się do trudności społecznych, gospodarczych i politycznych; łączył je z kryzysem moralnym, jako „wynikiem długoletniej ateizacji społeczeństwa. Przyczyniło się to do wyzbycia się zasad moralnych, do zakłamania i demoralizacji społeczeństwa. Łatwiej przezwyciężyć kryzys gospodarczy niż moralny”.

Aby odrodzić ducha

Odrębne uroczystości miały miejsce 14 XII 1980 r., a liczba wiernych szacowana przez SB osiągnęła 4000 osób. Mszę św. koncelebrowało trzech biskupów. Był obecny senat KUL i siedemdziesięciu księży oraz stuosobowa delegacja górników ze Śląska. Ks. Bp B. Pylak otrzymał wtedy tytuł honorowego górnika LZW i górnicze czako.

Ks. dziekan M. Kozyra odczytał telegram do papieża Jana Pawła II jako odpowiedź na grudniowe orędzie do górników polskich. Zwrócił uwagę na konieczność pracy duszpasterskiej wśród górników. Taką pracę podejmowali wtedy ks. Andrzej Puzon i ks. Piotr Kurowski. W uroczystości, na którą z zaproszeniami od domu do domu chodzili sami górnicy, wzięły udział wszystkie załogi LZW, oprócz KBG „Wschód”.

Podczas obchodów Święta Konstytucji 3 Maja i Matki Bożej Królowej Polski w 1981 r. poświęcono sztandar Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” przy PRG „Wschód” w Łęcznej. Ks. dziekan M. Kozyra poświęcił krzyże, które zawieszono w salach szkoły „Jedynki” przy ul. Chełmskiej 12 (obecnie: Marszałka Piłsudskiego).

Podczas ogólno-miejskiej uroczystości Bożego Ciała w 1981 r. poświęcono nowobudowane Osiedle im. St. Staszica. Rangę uroczystości podnosiły górnicze stroje większości pracowników kopalni, poczty sztandarowe „Solidarności” i orkiestra górnicza. Kolejna taka gremialna uroczystość miała miejsce w 1989 r.

Górnicy z Jugosławii?

W tym czasie górnicy na kopalni żyli także innymi problemami: trudności geologiczne, finansowe, zaniedbania dozoru, pękanie obudowy szybu na 570 m, ciągłe wybijanie kurzawki. „Pierwszy zgłębiony szyb na Lubelszczyźnie został zasypany. Był tak źle robiony, że pomimo wielu lat głębienia, poprawiania, zalewa go woda, odpompowywanie nie pomaga; dochodzi do pękania murów. Lepiej ten szyb zakopać” – napisano w Informacjach SB.

Rząd zapowiadał 7-dniowy tydzień pracy w górnictwie; szefowie związków bez konsultacji z załogą poparli uchwałę rządową za osobiste korzyści. Dr Menkes, doradca KKG „Solidarność” widział w tym zdradę kolegów i „dzielenie ochłapami”. Ludzie górniczej „Solidarności” odrzucili projekt tej uchwały. „Jeśli wam się nie chce pracować w wolne soboty i niedziele, to ja sprowadzę sobie górników z Jugosławii” – odpowiedział minister górnictwa Mieczysław Glanowski do górników Lubelskiego Zagłębia Węglowego.

W celach operacyjnych w maju 1981 r. SB przy współudziale tajnych współpracowników, upoiło działacza NSZZ „Solidarność” Stanisława Węglarza (późniejszego przewodniczącego Zarządu Regionu Środkowo-Wschodniego), który „wyraził wrogie stanowisko wobec aktywnych członków PZPR z terenu Łęcznej”. Ujawnił, że kazano przygotować listy niepokornych przedpoborowych z PRG, którzy mają być wcieleni do wojska (wtedy w Polsce praca w kopalni, ale też współpraca z SB, a czasami i aktywna praca w PZPR, ZMW lub ZSMP - reklamowały od „pójścia w kamasze”). S. Węglarz ujawnił, że jest gotów utworzyć własną telewizję, żeby nie słuchać rządowych informacji i instruuje ludzi, jak mają się zachować w przypadku użycia sił zbrojnych „do zaprowadzenia porządku w Kraju”.

Opracowano na podstawie pracy licencjackiej (Nastroje społeczne w Łęcznej. Lipiec 1980-Grudzień 1981, KUL 2012) i pracy magisterskiej (Stan Wojenny w Łęcznej. 13.12.1981-22.07.1983, KUL 2014) Kazimierza Pelicy.