Na Papieskim Wydziale Teologicznym trwa międzynarodowa konferencja „Pedagogika duszy i ciała. Co wiemy o pokoleniu cyfrowego świata?” Eksperci z zagranicznych i polskich uczelni omawiają kluczowe wyzwania związane z edukacją i rozwojem duchowym w erze cyfrowej. – Dzisiejsza konferencja gromadzi specjalistów z różnych dziedzin: pedagogiki, psychologii, teologii, filozofii, kultury fizycznej, nauk technicznych i społecznych, by wspólnie przyjrzeć się fenomenowi młodego pokolenia dorastającego w świecie intensywnie ukształtowanym przez technologię cyfrową – mówił otwierając konferencję prorektor PWT ks. dr hab. Dominik Ostrowski. Tłumaczył, że tytułowe pokolenie to przede wszystkim pokolenie Z, czyli młodzi ludzie urodzeni po roku 1995, którzy od najmłodszych lat funkcjonują w rzeczywistości nieustannego dostępu do internetu, smartfonów czy mediów społecznościowych. – Ich sposób myślenia, uczenia się, budowania relacji, doświadczania świata różni się istotnie od doświadczeń wcześniejszych pokoleń. Rodzi to nowe wyzwania, ale też otwiera nowe możliwości, które warto rozpoznać i zrozumieć – przekonywał ks. Ostrowski.

– Czy potrafimy jeszcze nawiązać z pokoleniem Z autentyczny dialog? Czy jesteśmy w stanie towarzyszyć im nie tylko w rozwoju intelektualnym, ale także emocjonalnym, społecznym i duchowym? Czy młody człowiek, zanurzony w kulturze obrazu, skrótu i natychmiastowej gratyfikacji, potrafi jeszcze zatrzymać się i rozważać głębszy sens wydarzeń? Jak mówić o duszy, kiedy świat koncentruje się na ciele i zmysłach? To bardzo istotne pytania, na które staramy się podczas tej konferencji odpowiadać – wskazywał prorektor PWT. Podkreślał, że nieprzypadkowo mowa o pedagogice duszy i ciała: – To szczególna prawda o tym, że człowiek nie jest jedynie organizmem biologicznym czy użytkownikiem nowych technologii. Jest osobą, jest ciałem i duszą, dlatego każda autentyczna pedagogika powinna obejmować całego człowieka. Szczególnie jest to potrzebne dziś, gdy tak wielu młodych ludzi nie tylko doświadcza presji technologicznej, ale też poczucia samotności, niepewności i braku sensu. Naszym zadaniem jest tworzyć przestrzeń zrozumienia i nadziei.

Dr hab. Ryszard Bartoszewicz z Akademii Wychowania Fizycznego podkreślał w swoim wystąpieniu, że atrybutem pokolenia Z jest smartfon, bez którego już nie potrafimy żyć. Tłumaczył, że młodzi ludzie urodzeni po roku 2000 funkcjonowali od początku w erze cyfrowej. – Dziecko praktycznie już w pierwszym roku życia ma w rękach technologię cyfrową. Można powiedzieć, że pokolenie Z nie wyrosło na mleku matki, tylko na sygnałach pochodzących z technologii cyfrowej smartfonów czy tabletów – zaznaczał. – Z tego buduje się specyfika kulturowa i edukacyjna tego pokolenia – przez ogromną globalizację pokolenie Z zatraca specyfikę kulturową i kontakt z życiem lokalnym. A to właśnie życie lokalne jest najważniejsze w budowaniu więzi międzyludzkich, nie to, co się dzieje w świecie globalnym, ale to, co się dzieje wokół nas, w rodzinie – tłumaczył dr Bartoszewicz.

Atutem pokolenia Z jest łatwość i szybkość przystosowania się do zmian. Z drugiej jednak strony adaptacja nie zawsze osiąga swój końcowy efekt, czyli wielokrotnie coś się zaczyna, jednak nie kończy się celem. Wówczas szybko traci się motywację, brakuje konsekwencji. – Wyzwania wobec pokolenia Z wynikają z wpływu technologii na rozwój emocjonalny i poznawczy. Technologia powoduje to, że u tych osób występują zdecydowane mniejsze kompetencje koncentracji uwagi na działaniach, które wymagają długiego czasu. To jest konsekwencja skrótowego, szybkiego przekazu. W momencie kiedy coś wymaga długiego czasu działania, a tym samym koncentracji, powoduje duże trudności. Oni np. nie potrafią obejrzeć w całości, z wyłącznością uwagi, meczu piłkarskiego. Trwa dla nich za długo i jest zbyt nudny – opowiadał wykładowca AWF. W pokoleniu Z nie ma woli długotrwałego działania wbrew trudnościom wynikającym z nudy, która czasami towarzyszy uczeniu się.

Wskazywał, że trzeba przygotowywać nauczycieli do nowych realiów: – Zmienia się rola nauczyciela – z tradycyjnego człowieka przekazującego wiedzę, na nauczyciela-mentora, coacha, który pomaga w życiu. Jego wiedzy nie znajdziesz w internecie. Dziś chodzi już bardziej o rozwijanie umiejętności miękkich i kompetencji życiowych. Wnikanie w osobowość podopiecznego i działania w kierunku jej wzmocnienia, a nie tylko realizacja programu wiedzy.