Jako młody kapłan był wikariuszem w Powsinie i Łowiczu, prefektem i kapelanem domów zakonnych. Następnie przez 15 lat był profesorem teologii moralnej w seminarium duchownym w Warszawie. Obowiązki wykładowcy łączył z pracami w Kurii Metropolitalnej Warszawskiej, gdzie był kolejno notariuszem, skarbnikiem i kanclerzem. W 1946 r. mianowany na biskupa sufragana warszawskiego stał się - począwszy od kard. Augusta Hlonda - bliskim współpracownikiem metropolitów warszawskich. Zajmował się sprawami zakonnymi, sakramentalnymi i personalnymi. Nadto powierzono mu obowiązki przewodniczącego Rady Prymasowskiej Odbudowy Kościołów Warszawy. Przez wiele lat był też dziekanem Kapituły Katedralnej.
Przez 40 lat był proboszczem warszawskich parafii, najpierw katedralnej (1942-1946), a następnie Najświętszego Zbawiciela (1946-1983). W parafii katedralnej przeżywał Powstanie Warszawskie i zburzenie świątyni. Ratował skarby archikatedry, a wśród nich ten najcenniejszy - figurę Pana Jezusa z kaplicy Baryczków.
Gdy objął parafię Najświętszego Zbawiciela zastał kościół zrujnowany. Przez lata doprowadził świątynię do świetności. Jako proboszcz codziennie zasiadał w konfesjonale, odprawiał nabożeństwa, odwiedzał chorych. W latach 1953-1956 podczas internowania Prymasa Tysiąclecia zarządzał archidiecezją warszawską. Wydał kilka tomików rozważań o Świętej Bożej Rodzicielce, które przez lata służyły księżom jako czytanki podczas nabożeństw majowych.