Pojednanie w Jasienicy

Tej całej afery w ogóle by nie było, gdyby nie media – mówi „Niedzieli” parafianka z Jasienicy, która prosi o anonimowość. Sytuacja jest bowiem tak napięta, że tzw. „przeciwnicy ks. Lemańskiego” boją się ujawniać. Co ciekawe, dziennikarze np. TVN24 wcale nie chcieli rozmawiać z osobami, które popierały personalną decyzję abp. Henryka Hosera. – Na antenie byli tylko ci, którzy bronili ks. Lemańskiego. Druga strona nie miała prawa głosu.
Parafia pw. Narodzenia Pańskiego stała się bowiem najsłynniejszą wspólnotą Kościoła katolickiego w Polsce.

Idę bez strachu

Reklama

Ks. Wojciech Lemański odwoływał się od wszystkich decyzji swojego przełożonego. Niemal w każdej sprawie słał tzw. rekursy do Watykanu. Gdy Stolica Apostolska przyznała całkowitą rację ordynariuszowi, ten mianował nowego administratora parafii i podjął decyzję o otworzeniu kościoła. Pierwszą Mszę św. odprawi osobiście 27 lipca o godz. 11.
– Boję się, że jest jeszcze za wcześnie. Konflikt nadal jest żywy, a podziały silne – mówi parafianka, która mieszka blisko kościoła. Współczuje ona nowemu administratorowi, który będzie, jak „kij wsadzony w mrowisko”. – Pewnie jest to przyzwoity kapłan kierujący się posłuszeństwem wobec swojego biskupa. Jednak trudno mi sobie wyobrazić, że przychodzi do nas z własnej woli.
O tym, że właśnie ks. Kozera mógłby zostać proboszczem mówiono już od dawna. Jego nazwisko padało, gdy w gronie księży dyskutowano, kto mógłby „ugasić pożar” w Jasienicy. Jest on typem księdza, takiego „do serca przyłóż”. Wszędzie tam, gdzie pełnił swoją posługę, pozostawił bardzo dobre wspomnienia. Jest osobą bezkonfliktową i ma dobry kontakt z ludźmi.
– Pamiętam, jak pierwszy raz zadzwonił do mnie bp Marek Solarczyk z nieśmiałym pytaniem, czy ewentualnie zgodziłbym się objąć tę parafię. Nie zastanawiałem się nawet. Zgodziłem się od razu – mówi ks. Krzysztof Kozera, nowy administrator parafii Narodzenia Pańskiego w Jasienicy. Czy ksiądz się nie boi?
– Zupełnie się nie boję, a nawet bardzo się ciszę, że będę mógł służyć wiernym w Jasienicy. Napięta sytuacja pokazuje, że ta wspólnota szczególnie potrzebuje duszpasterskiej troski. Jestem pogodnym kapłanem, który nie boi się trudnych wyzwań – z uśmiechem mówi ks. Kozera. – Gdybym się bał, to bym nie przyjął tej propozycji. Idę do Jasienicy z zapałem i na pewno nie jestem do niczego zmuszany.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Do wszystkich parafian

Reklama

Parafianie z Jasienicy mogą więc cieszyć się, że po trudnym i burzliwym okresie, ich kościół zostanie otwarty, a na czele wspólnoty stanie nowy ksiądz. – Robimy wszystko, aby sytuacja powróciła do normalności. Nominacja księdza, który ma bardzo łagodne i ciepłe usposobienie, nie jest więc przypadkowa – mówi Mateusz Dzieduszycki, rzecznik prasowy diecezji warszawsko-praskiej.
Ks. Kozera nie zamierza pielęgnować podziałów w parafii. Liczy na dobrą wolę wszystkich swoich wiernych. – Lubię się spotykać i rozmawiać z ludźmi. Od każdego człowieka wiele można się nauczyć – mówi.
Ksiądz administrator idzie do Jasienicy z radością i nadzieją, że dobrą wolą i wspólną modlitwą uda się zażegnać nabrzmiały konflikt. Na ten optymizm liczą także jego przyszli parafianie, bo na razie nie mają go zbyt wiele. – Jeżeli ks. Lemański nie odpuści to spór będzie się ciągnął. On potrafi świetnie manipulować ludźmi – mówi parafianka.
Głosy z drogiej strony sporu można znaleźć na profilach facebookowych, które zrzeszają zwolenników byłego proboszcza. „To jest kolejna intryga biskupa. To on nakładał kary na ks. Lemańskiego i jasieniczan. Teraz wspaniałomyślnie ogłosił decyzję, że otworzy kościół ale ks. Lemański musi przyjąć funkcję kapelana” – pisze Bogumił Lipka.
Niestety, były proboszcz parafii z Jasienicy nie jest usatysfakcjonowany propozycją Arcybiskupa. Podczas spotkania w kurii przekazał pisemną odpowiedź na propozycję objęcia funkcji kapelana w Mazowieckim Centrum Neuropsychiatrii Dzieci i Młodzieży w Zagórzu.
– Abp Henryk Hoser SAC zapozna się z otrzymaną odpowiedzią, a następnie przedstawi ks. Wojciechowi Lemańskiemu decyzję co do jego dalszej posługi.
Ks. Wojciech Lemański zadeklarował, że jej się podporządkuje – mówi Dzieduszycki.

O kilka rekursów za daleko

Przykładem i ofiarą konfliktu w parafii jest historia 92-letniej Stanisławy. Kobieta 30 lat temu ofiarowała teren pod budowę kościoła, a podczas wiosennej eskalacji konfliktu zwolennicy ks. Lemańskiego nie pozwolili jej wejść do kościoła. Przepychanki i wyzwiska podczas Mszy św. groziły profanacją świątyni. Dlatego też słuszna była decyzja abp. Hosera o zamknięciu kościoła.
– Jako starosta nie mogę wtrącać się w sprawy Kościoła. Jednak jestem osobą wierzącą i boli mnie to, co dzieje się w Jasienicy – mówi Piotr Uściński, starosta powiatu wołomińskiego. – Nie chcę oceniać ludzi, bo wydaje mi się, że obie strony konfliktu działają w tzw. dobrej wierze. Sytuacja jest patowa, bo wszyscy są przekonani o swojej racji.
W gronie zaangażowanych obrońców ks. Lemańskiego aktywny jest nawet jeden radny powiatu. Ludzie z Jasienicy snują podejrzenia, że niektórzy na tej sprawie chcą zbić kapitał polityczny. – Nie sądzę, aby kierowali się takimi przesłankami. Oni są po prostu manipulowani przez ks. Lemańskiego – podkreśla Uściński. – Każdy wierzący katolik powinien stanąć po stronie Kościoła, którego reprezentuje ksiądz arcybiskup, a nie odwołany i zbuntowany proboszcz.
I rzeczywiści cała sytuacja wygląda kuriozalnie. Okazuje się, że ks. Lemański pogubił się w wysyłce rekursów do Stolicy Apostolskiej (było ich ok. 10). W ostatnim czasie już nie odwoływał się od decyzji swojego arcybiskupa, ale od werdyktu Kongregacji ds. Duchowieństwa. Oznacza to, że poszedł na batalie sadową z samą Stolicą Apostolską. Zaskarżył jedną decyzję Watykanu do drugiej instytucji Stolicy Apostolskiej.
„Rekurs na wstępie powinien być odrzucony i faktycznie jest odrzucony z powodu braku jakichkolwiek podstaw” – czytamy w uzasadnieniu Najwyższego Trybunału Stolicy Apostolskiej. Sprawa z maleńkiej Jasienicy trafiła więc na wokandę najwyższego sądu Kościoła katolickiego. W dokumentacji, która opublikowali zwolennicy ks. Lemańskiego widać, że koszt procesowy jednego rekursu, to wydatek rzędu 1.750 euro, czyli ponad 7 tys. złotych.

Wyciągnięta dłoń

Po werdykcie Stolicy Apostolskiej, ksiądz Wojciech Lemański dostał dekret kierujący go do posługi kapelana w Zakładzie Neuropsychiatrycznym dla Dzieci i Młodzieży w Zagórzu. Będzie mógł dalej realizować swoje powołanie kapłańskie. W szpitalu dostanie etat, a władze diecezji znajdą mu mieszkanie w okolicy.
– To piękny gest wyciągnięcia ręki przez hierarchę, który miał przecież sporo kłopotów z ks. Lemańskim. A jednak okazał miłosierną postawę – mówi ks. inf. Jan Sikorski, wieloletni kapelan więźniów. – Myślę, że dostał bardzo piękną placówkę, interesującą dla księdza od strony duszpasterskiej. Mam nadzieję, że ks. Lemański podejmie wyciągniętą do niego rękę i wszystko zakończy się szczęśliwie.
Z tej nominacji cieszy się również Michał Stelmański, prezes Mazowieckiego Centrum Neuropsychiatrii. – Kapelan w takim miejscu powinien być człowiekiem z silnym charakterem. A tego ks. Wojciechowi Lemańskiemu nie brakuje – mówi „Niedzieli” Stelmański. – Z tego, co słyszałem ma bardzo dobry kontakt z dziećmi i młodzieżą. Mam nadzieje, że praca u nas będzie dla niego pasjonującą realizacją powołania kapłańskiego.
Nadzieją uspokojenia sytuacji żyją również mieszkańcy Jasienicy. – Pomimo tego, że ks. Lemański nie ma już dokąd się odwoływać, to wciąż rozdaje karty. Jeśli odpuści i powie swoim obrońcom, by przyjęli nowego księdza, to sprawa będzie zakończona. Jeśli nadal będzie budował jakąś opozycję, to podziały i rany będą rozdrapywane – mówi parafianka, która uchodzi za przeciwniczkę byłego proboszcza.
Optymistycznie w przyszłość patrzy nowomianowany administrator parafii. – Zastanawiałem się nad tym, co powiem wiernym, gdy stanę przy ołtarzu. I chyba nie będę w ogóle odnosił się do tego, co było.
Będę modlił się, mówił homilię i budował naszą wspólną przyszłość – podkreśla ks. Kozera. – Modliłem się za parafian z Jasienicy już od dawna, aby ten spór szczęśliwie się zakończył. Teraz mogę powiedzieć, że modlę się podwójnie.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”