S. SERAFIA PAJERSKA: – Jednym słowem – z posłuszeństwa. Mój przyjazd do Rzeszowa wynikał z decyzji przełożonych Zgromadzenia. Zastąpiłam s. Sebastianę Choroś, która przez 8 lat pracowała w radiu. Ta współpraca z rozgłośnią radiową związana była z powstaniem sercańskiej placówki w Rzeszowie. Pojawiłyśmy się tutaj w 2000 r. Zaproponowano nam włączenie się w to dzieło, i tak pojawiła się w radiu s. Sebastiana, a od października 2010 r. – ja. Muszę przyznać, że początkowo miałam ogromną tremę, nigdy mi nawet nie przyszło do głowy, że będąc siostrą zakonną, znajdę się w radiowym studiu.
– Jak wygląda „od kuchni” tworzenie wiadomości „Kościół z bliska”?
– Wiadomości te przygotowywane są codziennie. W ciągu tygodnia emitowane są o godz. 20, a następnie powtarzane o godz. 5 rano. Staram się, aby serwis spełniał podstawowe założenia, tzn. prezentował co najmniej kilka aktualnych informacji, bez ich komentowania. Interpretacja wydarzeń należy do słuchacza. Wydarzenia związane są oczywiście z naszym lokalnym Kościołem. Czasami gościnnie pojawiają się wiadomości z sąsiednich diecezji. Materiały, które się w nim ukazują, to częściowo wynik poszukiwań reporterów Radia Via, ale w znacznym stopniu są to relacje korespondentów lub sympatyków naszej rozgłośni. Na początku mojej pracy niewiele osób angażowało się w przygotowywanie informacji, teraz jest ich dużo więcej. Cieszy mnie to, kiedy pojawia się ktoś nowy. Chcę serdecznie podziękować wszystkim moim stałym współpracownikom, ale także tym przygodnym osobom, które odpowiadają na moje zaproszenie, by podzielić się jakąś wiadomością.
– Jaki obraz diecezji rzeszowskiej, która jest stosunkowo młodą diecezją, ukształtował się w Siostrze, dzięki przygotowywaniu tego programu?
– Na początku serwis trwał 10 minut i często obawiałam się, czy będę miała jakiś nowy materiał. Okazało się jednak, że nie był to wynik braku wydarzeń, tylko braku świadomości wielu, że warto się podzielić tym, co się robi. W naszej diecezji dzieje się naprawdę wiele. Jestem zbudowana rozległością pracy charytatywnej, pracy wolontariatu, aktywnością młodych, zaangażowaniu osób świeckich w życie Kościoła, różnorodnością grup. I nie są to tylko wydarzenia jednostkowe. Jest wiele spotkań cyklicznych, często zapraszani są ciekawi ludzie, to świadczy o trosce o duchową i intelektualną formację. Wiele wydarzeń dotyczy życia rodzinnego, obrony życia, w wielu wydarzeniach kulturalnych obecny jest wymiar religijny. Dla mnie stanowi to obraz spójności wiary z codziennym życiem.
– Oprócz prowadzenia i przygotowania wiadomości diecezjalnych, prowadzi Siostra na antenie Radia Via modlitwę – Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Czy słuchacze chętnie dzwonią i uczestniczą w tej modlitwie?
Reklama
– Dla słuchaczy jest to możliwość podzielenia się swoimi problemami, prośbą o modlitewne wsparcie, wyjściem z samotności, okazją do wyrażenia innym swojej modlitewnej pamięci. Wielu żałuje, że nie może się dodzwonić, a zatem jest takie zapotrzebowanie. Wiem, że są osoby, które w tym czasie łączą się z nami przez Internet, bo są poza zasięgiem fal radiowych. Mam wrażenie, i bardzo się z tego cieszę, że stajemy się sobie coraz bliżsi, i chyba o to tu chodzi. Wspólna modlitwa może wiele zdziałać. Ale jest jeszcze drugi wymiar tej modlitwy. Dla mnie osobiście to takie naoczne przynaglenie, że to, co robię, dociera do konkretnych osób, że praca, którą wykonuję, ma sens i może być pomocna, apostolska.
– Pracuje Siostra także w sekretariacie prowincji, a ponadto redaguje dzieła bp. Sebastiana Pelczara...
– Tak ściśle mówiąc, współpracuję z Wydawnictwem św. J.S. Pelczara, przygotowując do druku dzieła naszego Ojca Założyciela. Bp Pelczar pisał w XIX w., stąd język tych publikacji dla współczesnego czytelnika bywa trudny, wydaje się być daleki od naszego życia. Sto lat temu inaczej odmieniało się wyrazy, inna była składnia zdania, język brzmi archaicznie, przekład biblijny ks. Wujka nie jest zrozumiały dla wielu. Tak więc elementy nieistotne dla przesłania dzieła stanowią barierę w przyjęciu treści. Wystarczy korekta stylistyczna i ortograficzna, żeby te dzieła nabrały aktualności.
– Przeżywamy Rok Życia Konsekrowanego. Jakie znaczenie w tym kontekście mają te programy katolickie?
– Powiem tak, obecność siostry zakonnej w radiu to w pewien sposób łamanie schematów, że to osoba, która się tylko modli, jest zamknięta za murami klasztoru, a poza tym nie zna życia. Serwis z życia diecezji jest też bardzo dobrą okazją do ukazania różnorodności dzieł, prac, propozycji, akcji, jakie zgromadzenia zakonne prowadzą, możliwością dotarcia z zaproszeniem do szerokiego grona odbiorców, a także podzielenia się bogactwem własnej duchowości. Spełnia więc rolę duszpasterską i informacyjną.
W kościele pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Łodzi-Dąbrowie odbyły się uroczystości z okazji 18. rocznicy reaktywacji działalności Radia Niepokalanów. Po Mszy św. dziękczynnej w ramach Dnia Otwartego Radia Niepokalanów odbyło się spotkanie w nowym studiu, które powstało przy kościele, z prezenterami, autorami audycji i dziennikarzami, których można na co dzień słuchać na falach Radiach Niepokalanów. W spotkaniu uczestniczyli m.in.: o. Damian Karczmar, dyrektor radia, Agnieszka Goleniak, dyrektor programowy, Malwina Szymańska, o. Michał Chylak, o. Sylwester Pudło, o. Paulin Sotowski, Tomasz Bilicki, Karolina Ignatowicz, Jacek Włodarczyk, Ewa Kamińska, Katarzyna Bodych, Artur Szyk i Tadeusz Łopaciński. Na spotkanie przybyli wierni słuchacze franciszkańskiej rozgłośni. Ojciec Dyrektor wyraził radość z tak żywego odzewu przyjaciół Radia. Oświadczył, iż: „spotkanie słuchaczy jest kolejnym dowodem i wołaniem o kolejne takie dni otwarte i obiecuję, że przynajmniej raz w roku taki zjazd odbędzie się i stanie się taką nową tradycją”.
Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy
świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę -
czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt
wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii.
Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze
odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene
nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane
i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”.
Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia
jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia
i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy
jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość,
nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala
Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji
kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi
jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia.
Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny
do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy
wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale
cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu.
Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie.
Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by
je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała
sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło.
Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu,
albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim
życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości.
Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask
na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii
św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że
i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością.
Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie
jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec
osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę,
że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
Różaniec - chrześcijańska odpowiedź na zmęczenie świata [Felieton]
2025-10-02 00:29
ks. Łukasz
Adobe Stock
Wśród wielu bolączek współczesnego człowieka jest zmęczenie, przepracowanie, zestresowanie. Człowiek poszukuje ciszy, sensu życia. Jest szeroka oferta dająca człowiekowi to czego szuka. Niektóre z nich tylko pozornie niosą pomoc, a mogą przy okazji siać duże spustoszenie w duszy człowieka. W tym całym poszukiwaniu człowieka dziś niestety przodują kursy mindfulness, aplikacje do medytacji, weekendowe wyjazdy z jogą. Bierze się to, co popularne, pomija się fakt, że chrześcijaństwo od wieków ma swoją medytację, która nie tylko uspokaja, ale przemienia życie.
Przykre jest to, że wielu katolików nie jest świadoma tego, jak ta modlitwa potrafi działać piękne rzeczy w życiu człowieka. Tymczasem zamiast używać go w praktyce, chowa się go w szufladzie, pomija, lekceważy - tym narzędziem do modlitwy jest różaniec, który nie jest starą dewocją do odklepania, ale żywą modlitwą, w której bije serce Ewangelii.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
