„Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie” (por. Mk 16, 17-18). Michalina: – Niedawno koleżanka ze wspólnoty powiedziała mi: „Już nie wierzę, odkryłam, że Bóg nie istnieje”. Jak mogę jej pomóc?
Droga Michasiu, w takiej sytuacji można przypuszczać, że Bóg, w którego wierzyła, albo nie istnieje, albo ona jeszcze Go rzeczywiście nie spotkała. Może dotychczas spotykała tylko świadków Jego życia?
Zadajmy sobie trud zajrzenia do Katechizmu Kościoła Katolickiego. W drugim dziale, który został napisany na kanwie starożytnej formy wyznania wiary chrześcijańskiej, we wprowadzeniu do drugiego rozdziału dotyczącego wiary w Jezusa Chrystusa czytamy m.in. o tym, że „w samym centrum katechezy znajduje się przede wszystkim Osoba: Jezus Chrystus z Nazaretu” (KKK 426). Nawiązuję do tego dlatego, że kończymy okres wielkanocny, w którym przygotowywaliśmy się, aby z odnowioną mocą realizować tzw. wielki nakaz misyjny Chrystusa, skierowany do nas wszystkich, byśmy uczyli braci wszystkiego, co nam przekazał, szczególnie „powołani do «nauczania Chrystusa»” (por. KKK 428).
Można by odpowiedzieć krótko: bo jeśli nie nauczymy Chrystusa, to dany człowiek postawiony przed nami przez Boga nie będzie miał szansy „uczestnictwa w życiu Trójcy Świętej” (cytowane przez autorów Katechizmu słowa adhortacji apostolskiej św. Jana Pawła „O katechizacji w naszych czasach”). A jeśli nie będzie uczestniczył w życiu Boga, to będzie On dla niego wciąż Kimś domniemanie istniejącym i może się zdarzyć – i niestety zdarza się – że nawet pełniąc urząd w Kościele, powie pewnego dnia, że Bóg nie istnieje.
Chcę Ci tylko pokazać, że w takiej sytuacji trzeba zrobić rachunek sumienia. Czy wykonałem swoje zadanie wobec mojego brata czy siostry? Oczywiście warto tu przypomnieć inną myśl zapisaną w Katechizmie, że sam głoszący musiałby być przeniknięty „miłością poznania Chrystusa” (por. KKK 429).
Wróćmy jeszcze pamięcią do zeszłej niedzieli, kiedy to przeżywaliśmy uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. W tym dniu nie chodziło tylko o rozpamiętywanie rocznicy ważnego wydarzenia – wspominaliśmy równocześnie o tym, że od tego dnia Jezus „siedzi po prawicy Boga, Ojca Wszechmogącego” i panuje nad światem. Z tej perspektywy chcemy przeżywać zesłanie mocy Ducha Świętego i cały rok do następnej Paschy. Chcemy szerzyć Jego chwałę w mocy Ducha choćby przez potężne dzieło codziennego przebaczania. Katechizm przypomina nam, że sam Jezus w rozmowie ze św. Marią Magdaleną „wskazuje na różnicę między ukazywaniem się chwały Chrystusa Zmartwychwstałego i chwały Chrystusa wywyższonego po prawicy Ojca”. Tzw. druga chwała jest dziś często przez nas zapominana i przez to za mało wpływa na nasze życie.
Nasz Pan dziś z mocą buduje i prowadzi Kościół
„Wstawia się nieustannie za nami jako Pośrednik, który zapewnia nam nieustannie wylanie Ducha Świętego” (KKK 667). Żeby to się mogło jednak dokonać, musimy razem wołać o Ducha Świętego, i to nie tylko w chwilach modlitwy, ale całym naszym życiem.
Reklama
Znów przypominam Ci słowa Benedykta XVI, który podczas spotkania z młodymi całego świata w Madrycie głosił: „Kto ulega pokusie, by pójść «na własną rękę» lub żyć wiarą według dominującej w społeczeństwie mentalności indywidualistycznej, temu grozi, że nigdy nie spotka Jezusa Chrystusa lub że skończy, idąc za fałszywym Jego obrazem”. Słyszysz? To jest właśnie to, o czym mówię. Brak spotkania lub życie relacją z kimś, kto nie istnieje.
Wielkie dzieła wciąż czekają
Tyle będziemy mieli do zrobienia po zesłaniu mocy Ducha Świętego, ale ruszajmy śmiało, bo i Twoja koleżanka, i wielu innych, też często obecnych na Eucharystii, wciąż jeszcze czeka na udział w życiu Bożym, życiu wiecznym. Trzeba, żeby mogli życie zobaczyć i dotykać je (por. 1 J 1, 1). Mam nadzieję, że Ty już masz to za sobą.
Módl się razem ze mną: niech zstąpi Duch Twój, Ojcze, Duch Twojego Syna. Niech spełnia się cytowane w Katechizmie proroctwo Księgi Daniela, że „służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki” (7, 14). Tak, wierzę, że całe narody będą żyły razem życiem Twoim. Jesteś Ojcem Wszechmogącym, a Twój Syn żyje w nas, jeśli tylko żyjemy z Nim dla Ciebie. Amen.
Drugą życiodajną witaminą wpływającą na wzrost królestwa Bożego jest głębokie przeżywanie Eucharystii połączone z przyjmowaniem Ciała Pańskiego. Jezus przecież powiedział: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie” (J 6,53). Innym razem znowu mówił: „Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami” (J 15,5-8).
Iwo Hélory żył w latach 1253 -1303 we Francji, w Bretanii. Urodził się w Kermartin, w pobliżu Tréguier. Po ukończeniu 14. roku życia studiował w Paryżu na Wydziale Sztuk Wyzwolonych, później na Wydziale Prawa Kanonicznego i Teologii, a w Orleanie na Wydziale Prawa Cywilnego.
Po trwających 10 lat studiach powrócił do rodzinnej Bretanii. Do 30. roku życia pozostawał - jako człowiek świecki - na stanowisku oficjała diecezjalnego w Rennes, sprawując w imieniu biskupa funkcje sędziowskie. Zasłynął jako człowiek sprawiedliwy i nieprzekupny, obrońca interesów biedaków, za których nieraz sam opłacał koszty postępowania, a także - jako doskonały mediator w sporach.
Później poszedł za głosem powołania i po przyjęciu święceń kapłańskich skupił się na pracy w przydzielonej mu parafii. Biskup powierzył mu niewielką parafię Trédrez, a po roku 1293 nieco większą - Louannec. Iwo od razu zjednał sobie parafian, dając przykład ubóstwa i modlitwy. W czasach, kiedy kapłani obowiązani byli odprawiać Mszę św. tylko w niedziele i święta, Iwo czynił to codziennie, niezależnie od tego, gdzie się znajdował. Często, chcąc pogodzić zwaśnionych, zanim zajął się sprawą jako sędzia, odprawiał w ich intencji Mszę św. - po niej serca skłóconych w jakiś cudowny sposób ulegały przemianie i jednali się bez rozprawy. Nadal chętnie służył wiedzą prawniczą wszystkim potrzebującym, sam żyjąc bardzo skromnie. Był doskonałym kaznodzieją. Iwo Hélory zmarł 19 maja 1303 r. W 1347 r. papież Klemens VI ogłosił go świętym. Jego kult rozpoczął się zaraz po jego śmierci i bardzo szybko rozprzestrzenił się poza granice Bretanii. Kościoły i kaplice jemu dedykowane zbudowano m.in. w Paryżu i w Rzymie. Wiele wydziałów prawa i uniwersytetów obrało go za patrona, m.in. w Nantes, Bazylei, Fryburgu, Wittenberdze, Salamance i Louvain. Został pochowany w Treguier we Francji, które jest odtąd miejscem corocznych pielgrzymek adwokatów w dniu 19 maja.
Warto też dodać, że do Polski kult św. Iwona dotarł stosunkowo wcześnie. Już 25 lat po jego kanonizacji, w 1372 r. jeden z kanoników wrocławskiej kolegiaty św. Idziego, Bertold, ze swej pielgrzymki do Tréguier przywiózł relikwie świętego. Umieszczono je w jednym z bocznych ołtarzy kościoła św. Idziego. Również po relikwie św. Iwona pojechał opat Kanoników Regularnych Henricus Gallici. Na jego koszt do budującego się wówczas kościoła Najświętszej Maryi Panny na Piasku dobudowano kaplicę św. Iwona, w której umieszczono ołtarzyk szafkowy z relikwiami. Niestety, nie dotrwały one do naszych czasów, w przeciwieństwie do kultu, który, przerwany na początku XIX wieku, ożył w 1981 r. Od tego czasu w każdą pierwszą sobotę miesiąca w kaplicy św. Iwona zbierają się prawnicy wrocławscy na Mszy św. specjalnie dla nich sprawowanej.
Drugim ważnym miejscem kultu św. Iwona w Polsce jest Iwonicz Zdrój, gdzie znajduje się jedyny w Polsce, jak się wydaje, kościół pw. św. Iwona, z przepiękną rzeźbioną w drewnie lipowym statuą Świętego.
Warto też wspomnieć o zakładanych w XVII i XVIII wieku bractwach św. Iwona, gromadzących w swych szeregach środowiska prawnicze, a mających przyczynić się do ich odnowy moralnej. Bractwa te istniały przede wszystkim w miastach, gdzie zbierał się Trybunał Koronny: w Piotrkowie Trybunalskim (zał. w 1726 r.) i w Lublinie (1743 r.). W obydwu do dziś zachowały się obrazy przedstawiające Świętego: w Piotrkowie - w kościele Ojców Jezuitów, w Lublinie - w kościele parafialnym pw. Nawrócenia św. Pawła. Istniały też bractwa w Przemyślu (XVII w.), prawdopodobnie w Krakowie (zachował się XVIII-wieczny obraz św. Iwona w zakrystii kościoła Ojców Pijarów), w Warszawie i we Lwowie. W diecezji krakowskiej czczono św. Iwona w Nowym Korczynie (w 1715 r. w kościele Ojców Franciszkanów konsekrowano ołtarz św. Iwona) oraz w Nowym Sączu, w kręgach związanych z Bractwem Przemienienia Pańskiego.
Natomiast we Wrocławiu, w kaplicy kościoła pw. Najświętszej Marii Panny na Piasku, znajduje się witraż wyobrażający św. Iwo. Został on ufundowany w 1996 r. przez adwokatów dolnośląskich z okazji 50-lecia tamtejszej adwokatury.
Po raz drugi odbędzie się Archidiecezjalny Dzień Dziecka. Organizatorzy zapraszają najmłodszych do Rabki Zdroju.
Już 14 czerwca Duszpasterstwo Młodzieży, parafia św. Marii Magdaleny, Katolicka Szkoła Podstawowa w Rabce-Zdroju oraz Urząd Miasta zapraszają po raz drugi na Archidiecezjalny Dzień Dziecka w Rabce-Zdroju. W planie mnóstwo atrakcji, w tym gra miejska oraz koncert Małego TGD.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
