Ich historia sięga połowy VIII wieku, trwa więc już przeszło 1265 lat. Od pierwszego udokumentowanego cudu eucharystycznego lista tego typu wydarzeń wydłużyła się do stu kilkudziesięciu.
W uroczystość Bożego Ciała katolicy w całej Polsce wyjdą na ulice, by publicznie wyznać wiarę w obecność Chrystusa w Eucharystii. Czy jednak nasza wiara jest dostatecznie silna w tym obszarze, skoro na świecie dokonują się cuda eucharystyczne? Historia zbawienia pokazuje, że Bóg posługiwał się cudami, by wzmocnić wiarę swych poddanych. Widać szczególnie zależy Mu na wierze w Jego obecność wśród nas.
Cud – lekiem na zwątpienie
Przenieśmy się zatem najpierw nad Adriatyk, do włoskiego klasztoru w Lanciano. W 750 r. po raz pierwszy ma tam miejsce wydarzenie, u którego podstaw, podobnie jak wiele razy później, legła niewiara duchownego w realną obecność Chrystusa w Eucharystii. Gdy wątpiący zakonnik zauważył, że kawałek chleba zamienił się we fragment ciała, a wino zamieniło się w krew, chciał na początku ukryć ten fakt. Krew Pańska wylewała się jednak obficie na zewnątrz i nie udało mu się zachować wszystkiego w tajemnicy. Sprawa bardzo szybko rozniosła się wśród wiernych, a w kościele św. Franciszka z Asyżu po dziś dzień przechowywane są w ozdobnym relikwiarzu grudki krwi i fragmenty ciała ludzkiego. Gdy dzięki dzisiejszym zdobyczom techniki przebadano zawartość relikwiarza, po szczegółowych analizach okazało się, że fragmenty ciała to kawałek mięśnia sercowego, a krople płynu to oczywiście ludzka krew.
Świadkiem nie jednego, ale dwóch cudów eucharystycznych było inne włoskie miasto – Siena. Najpierw w XIV wieku pewien duchowny z pośpiechem udawał się do chorego. Zamiast ze czcią umieścić Hostię w specjalnie do tego przygotowanym miejscu, włożył ją między kartki brewiarza. Bardzo się zdziwił, gdy w domu chorego zauważył na kartach brewiarza ślady świeżej krwi. O zdarzeniu tym powiadomił ojców z klasztoru św. Augustyna, a kolejni papieże zatwierdzili oficjalnie kult tej relikwii.
W tym samym mieście w XVIII wieku doszło do kradzieży srebrnego cyborium z konsekrowanymi Hostiami. Po dłuższym czasie kleryk znalazł skradzione Hostie w sąsiedniej miejscowości. Ku zdumieniu wszystkich, niejako wbrew prawom natury, Hostie te zachowały pierwotną świeżość. Próbowano nawet przeprowadzić specjalny eksperyment, wkładając do naczynia niekonsekrowane hostie, te jednak po krótkim czasie traciły swą świeżość, jak się to dzieje w przypadku zwykłego kawałka chleba.
Cud na wyciągnięcie ręki
Reklama
Cuda eucharystyczne nie ograniczają się, oczywiście, tylko do włoskiego Kościoła. W XIII wieku miał miejsce cud w portugalskiej miejscowości Santarém, między Lizboną a Fatimą. Pewna kobieta chciała się przekonać o wierności swego męża i w zamian za stosowną wiedzę obiecała miejscowej wróżce przynieść Hostię. Podczas Mszy św. przyjęła Komunię św., po czym wyjęła Hostię z ust i ukryła w chustce. Po pewnym czasie zauważyła, że Hostia krwawi, postanowiła więc schować ją w domowej skrzyni. W nocy zauważyła, że ze skrzyni emanuje tajemnicze światło, o czym poinformowała miejscowego księdza. Ten przyniósł Hostię do kościoła, a następnie umieścił ją w wosku. Kiedy po 20 latach wyjęto ją z tabernakulum, okazało się, że zamieniła się w kryształową ampułkę. Kilkakrotnie w historii odnotowano też zamianę zawartości ampułki w żywą krew, a od 1974 r. w sanktuarium każdego dnia można adorować cudowne postaci eucharystyczne ukryte za specjalną szybą.
Krew agonii
Myliłby się ten, kto myślałby, że cuda eucharystyczne znamionują jedynie dawne wieki. W 1970 r. w niemieckiej miejscowości Stich szwajcarski kapłan odprawiał Mszę św. w zastępstwie chorego duszpasterza. Zaraz po konsekracji zauważył na korporale dwie małe krople krwi. Następnie, tuż po Podniesieniu, odkrył, że kropel krwi przybywa. Zdecydował się więc pójść po odprawieniu Mszy św. do duszpasterza, którego zastąpił. Obaj postanowili poddać splamiony korporał szczegółowym badaniom, które przeprowadziły aż cztery autonomiczne laboratoria. Jak się okazało ponad wszelką wątpliwość, krew należała do człowieka, a znawcy anatomii człowieka dodali jeszcze, że jej skład chemiczny wyraźnie wskazywał, iż człowiek ten był akurat w agonii.
Morfologia cudownej krwi
Cuda eucharystyczne były w historii bardzo liczne, a ich podłoże często wiązało się z ludzką niewiarą. Wątpliwości mogły dotyczyć obecności Chrystusa w winie, które staje się Krwią, i w chlebie, które staje się Ciałem. Z punktu widzenia dogmatów wiary katolickiej – dzięki cudom eucharystycznym dowiadujemy się czegoś więcej. Chrystus był bowiem prawdziwym człowiekiem, posiadającym prawdziwe ciało, ze wszystkimi jego przypadłościami. Miał więc prawdziwe serce, będące mięśniem, ale też prawdziwą krew, podlegającą naturalnym mechanizmom biochemicznym. Okazuje się, że tak jak specjaliści potrafią dziś – dzięki skomplikowanym analizom – określić nie tylko grupę krwi znalezionej w jakimś miejscu, ale też stan zdrowia osoby, od której pochodziła, zdumiewającą wiedzę możemy zdobyć dzięki analizie krwi pochodzącej z licznych cudów eucharystycznych. Dowiadujemy się bowiem, że była to krew grupy AB człowieka, mężczyzny, przeżywającego agonię, cierpiącego. Pamiętajmy o tym, idąc za monstrancją w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa.
Uzdrowiona w Kostaryce - prezentacja książki o cudzie kanonizacyjnym Jana Pawła II
Cud jest dotknięciem innej rzeczywistości, ale nie po to, by działy się fajerwerki, tylko by budzić nadzieję i zmieniać życie na lepsze. Tak stało się w przypadku Floribeth Mory Diaz – mówiła Elżbieta Ruman, autorka książki „Uzdrowiona. Kostarykański cud Jana Pawła II”. Prezentacja książki odbyła się w środę 2 kwietnia w Domu Arcybiskupów Warszawskich.
Autorka opisuje, jak docierała do informacji o cudzie (komórka postulatora procesu, ks. Sławomira Odera, milczała), jak kontaktowała się z przyjaciółmi z Ameryki Łacińskiej. Wraz z operatorem TVP przybyli do Kostaryki, by wysłuchać opowieści Floribeth Mory Diaz. Matka i babka licznej rodziny zachorowała w kwietniu 2011 na tętniaka mózgu, została też częściowo sparaliżowana. Lekarze zdiagnozowali wyjątkowo rzadkiego tętniaka, a lekarze nie dawali żadnej nadziei - polecili mężowi zabrać żonę do domu, gdzie miała czekać na śmierć.
Bohaterzy wydarzeń konkretnie i bez egzaltacji opowiadają polskiej dziennikarce o chwili, gdy w ich życie wkroczył cud. Floribeth wróciła do domu w Wielką Sobotę 2011 r. i od tego dnia rodzina codziennie odmawiała różaniec przed dużym zdjęciem Jana Pawła II prosząc o jej uzdrowienie. Kobieta obejrzała też telewizyjną transmisję beatyfikacji papieża Wojtyły i nagle poczuła się na tyle lepiej, że o własnych siłach mogła wstać z łóżka. Ostatecznie po siedmiu miesiącach wróciła do zdrowia i umieściła swoje świadectwo na internetowych stronach, na której wpisywali się ludzie z całego świata.
„Cud dodaje nadziei, świadczy o tym, że nigdy nie można jej tracić. W dzisiejszym świecie, który często budzi lęk, ludzie tracąc nadzieję, gubią swoją duchowość” – mówiła podczas prezentacji Elżbieta Ruman.
Jak dodawała, cud jest „dotknięciem innej rzeczywistości, ale nie po to, by działy się fajerwerki, tylko by budzić nadzieję i zmieniać życie na lepsze”. Tak było w przypadku Floribeth – zupełnie przez nią nieoczekiwany znak, jakim było uzdrowienie, zmienił życie całej jej rodziny. Mimo, iż uznała, że wszystko będzie tak jak dawniej, obecnie nie ustaje w wysiłkach, by dawać świadectwo tego, co się stało. Odwiedza nawet najmniejsze wioski i opowiada o cudzie. W jej aktywność angażują się także mąż i dwaj dorośli synowie.
Zdaniem Elżbiety Ruman, cud uzdrowienia wniósł w życie Floribeth przede wszystkim spokój, którego wcześniej nie zaznawała. Autorka uświadomiła to sobie od pierwszych chwil spotkania z Kostarykanką. - Chce się przy niej być, ten wewnętrzny spokój w niej jest. Cud to było uzdrowienie jej duszy, a dopiero później – ciała – wyjaśniła.
Dziennikarka opisała też kolejne etapy żmudnego badania cudu, przeprowadzonego w listopadzie i grudniu 2012 r. Papież Franciszek podpisał dekret potwierdzający cud za wstawiennictwem bł. Jana Pawła II 5 lipca 2013 r., po czym kuria w stolicy kraju San José mogła poinformować o szczegółach opinię publiczną na konferencji prasowej.
„Cuda się zdarzają, i myślę, że mało jest takich ludzi, którzy by całkiem w to nie wierzyli. Nie zdarzają się natomiast w takich sposób, w jaki ludzie tego by chcieli” – mówił podczas prezentacji kard. Kazimierz Nycz.
Metropolita warszawski przypomniał, że beatyfikacja kandydata na ołtarze pozwala na czcić go potem w Kościele lokalnym, kanonizacja natomiast poszerza kult na Kościół powszechny, czego wyrazem jest m.in. umieszczenie wspomnienia świętego w kalendarzu liturgicznym. – Przy Janie Pawle II ta reguła się nie sprawdza, dlatego że jest tak znany, że poza formalną zmianą prawno-liturgiczną po kanonizacji będzie czczony w Kościele tak samo, jak jest czczony jako beatyfikowany – zauważył hierarcha.
„Ufajmy, że kanonizacja przyczyni się do tego, że świat jeszcze lepiej pozna pontyfikat i nauczanie papieża, a przede wszystkim – że my wszyscy zabierzemy się do naśladowania Jana Pawła II w jego drodze do świętości” – dodał kard. Nycz.
Przypomniał, że stwierdzony cud w procesie beatyfikacyjnym lub kanonizacyjnym ma świadczyć o rzeczywistym kulcie kandydata na błogosławionego czy świętego. Przestrzegł jednak, by nie skupiać się wyłącznie na osobie osoby uzdrowionej za wstawiennictwem przyszłego świętego, a tak się często dzieje w przekazach medialnych. – Dziś panuje swoista moda na wydobywanie z cienia tego, kto został uzdrowiony. Świadectwo chrześcijańskie uzdrowionego świadczy jednak nie o tym, kto je daje, ale o cichym, nieustannym działaniu Boga w sercu człowieka. Być przedmiotem cudu w przypadku uzdrowienia za sprawą Jana Pawła II, czy kogokolwiek innego – to nie jest beatyfikacja tego człowieka. Mówmy przede wszystkim o Panu Bogu – podkreślił.
Książka ma także dodatkowy walor - autorka opowiada o swojej egzotycznej podróży, zapoznaje czytelników z historią Kostaryki, opisuje pejzaże i miejscową kuchnię. Opisuje też losy swoich bohaterów, których łączy jedno - wielka cześć do Jana Pawła II i wspomnienia o jego jedynej pielgrzymce w tym kraju w 1983 r. To właśnie dlatego cud za jego wstawiennictwem wydarzył się właśnie tutaj, żeby to jakoś mieszkańcom Kostaryki wynagrodzić - tłumaczył Elżbiecie Ruman jeden z księży.
Zdaniem recenzentki, red. Barbary Sułek-Kowalskiej (z tygodnika „Idziemy”) książka Elżbiety Ruman to reportaż niezwykły ze względu na wieloraką rolę, jaką spełnia: jest bowiem właśnie zarówno dokumentem podróżniczym, jak i reportażem „w 100 procentach ewangelizacyjnym” oraz w pewnym stopniu - śledczym. – Autorka nie tylko poszukuje początków cudu na Kostaryce, ale też buszuje w Watykanie, spotykając się m.in. z postulatorem ks. Sławomirem Oderem. Do każdej sytuacji podchodzi z niezawodnym instynktem reporterskim, ale przede wszystkim z wielką wiarą – podkreśliła Sułek-Kowalska.
Podczas spotkania werbista o. Andrzej Danilewicz poinformował też o planach pobytu Floribeth Mory Diaz w Polsce. Wizyta bohaterki książki potrwa półtora miesiąca, a będzie możliwa m.in. dzięki zawiązaniu z nią kontaktu poprzez polskich werbistów, którzy pracują w Kostaryce. Floribeth weźmie udział m.in. w czuwaniu dla rodzin polskich misjonarzy na Jasnej Górze w nocy z 10 na 11 maja. Odwiedzi także wiele miejsc związanych z osobą Jana Pawła II, będzie gościem parafii zarówno w dużych miastach, jak i mniejszych miejscowościach.
Floribeth Mora Diaz przyjedzie do Polski z mężem i dwoma synami. – Przyjazd do Polski, kraju jej ukochanego papieża, było jej marzeniem. Razem będą przede wszystkim dawać świadectwo o tym, co się wydarzyło oraz ich wiary, która dzięki cudowi jeszcze bardziej w rodzinie się pogłębiła – dodał o. Danilewicz.
Elżbieta Ruman, „Uzdrowiona. Kostarykański cud Jana Pawła II”, Wydawnictwo „Znak”, Kraków 2014.
Papież Franciszek udaje się w niedzielę na Korsykę, którą odwiedzi jako pierwszy papież w historii. Głównym celem jego około 10-godzinnej wizyty na francuskiej wyspie jest udział w kongresie na temat pobożności ludowej w rejonie Morza Śródziemnego.
Papież odwiedzi też miejsca związane z postacią Napoleona Bonaparte, który urodził się na tej wyspie.
- Tym, który udziela radości i pełni pokoju w wierze jest Bóg nadziei. Radość i pokój biorą się z nadziei – mówił kard. Grzegorz Ryś w pierwszym dniu rekolekcji dla Łodzi.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1734103933.jpg)
_1733753861.jpg)
