Życie cichej i pokornej siostry zakonnej stało się powszechnie znane dzięki zapisom jej wewnętrznych przeżyć i spotkań z Panem Jezusem, utrwalonym w „Dzienniczku”, prowadzonym na polecenie spowiedników i przełożonych. Po beatyfikacji (1993 r.) rychła kanonizacja (2000 r.) doprowadziła s. Faustynę do chwały świętych.

W drugą niedzielę po Wielkanocy obchodzimy Święto Miłosierdzia Bożego, przystępujemy do sakramentu pojednania i do Komunii św. Codziennie o godz. 15.00 – także o innych porach – polecamy w Koronce wszystkie ważne problemy duchowe i materialne, osobiste i ogólne, obecnej i przyszłej rzeczywistości. Uczestniczymy w odprawianej wtedy Godzinie Miłosierdzia, „gdy stała się łaska dla świata całego”. Podobnie staramy się też spełniać jak najwięcej dobra przez „czyn, słowo i modlitwę”. Rozniecona w Łagiewnikach chwalebna „iskra, mająca przygotować świat na ostateczne Jego przyjście” (por. Dz.1732), stała się prawdziwym płomieniem. Zawierzenie świata Bożemu Miłosierdziu, dokonane w krakowskich Łagiewnikach przez Ojca Świętego Jana Pawła II 17 sierpnia 2002 r., przemawia do ludzkości coraz mocniej. Coraz więcej osób modli się gorąco do Miłości Miłosiernej przez nowennę, litanię, medytacje i liczne pieśni, i z radością oczekuje mającego nastąpić 8 grudnia otwarcia Roku Świętego Bożego Miłosierdzia. Wstępem do tych wydarzeń stała się nowa papieska bulla „Misericordiae vultus” („Oblicze miłosierdzia”).

W służbie dobra

Zanim nowe nabożeństwo zyskało rzesze wyznawców, propagowali je gorliwie duchowni i osoby świeckie. Przypomnieć tu trzeba księży pallotynów, a wśród nich ks. Edmunda Boniewicza z jego wyjątkową żarliwością, pracującego w Częstochowie od lat 40. XX wieku, czyniącego starania w Stolicy Apostolskiej o zatwierdzenie kultu. Spotykał się w tym celu z ks. Michałem Sopoćką. Jako jeden z pierwszych, gdy był prefektem szkół średnich, organizował pielgrzymki parafialne i młodzieżowe do Łagiewnik, połączone z modlitwą przed wizerunkiem Miłosiernego Pana i przy grobie s. Faustyny, spoczywającej wtedy na klasztornym cmentarzu.

W 1947 r. przy ul. Kordeckiego w Częstochowie zaczęto budowę kaplicy i szeroko pomyślanego ośrodka, co akceptował ówczesny ordynariusz częstochowski bp Teodor Kubina, który 18 grudnia 1949 r. poświęcił cały teren i powstające obiekty. Wypowiedział wtedy słowa: „Niech to miejsce służy Miłosierdziu Bożemu w cieniu Jasnogórskiej Pani. Kto tutaj przyjdzie, niech zazna Bożego Miłosierdzia”. Powołano do działania stały rektorat, a dopiero w 1960 r. bp Zdzisław Goliński mógł erygować parafię. Mieszkańcy nazwali nową placówkę Doliną Miłosierdzia, a kościół – sanktuarium Miłosierdzia Bożego; do takiej godności został on oficjalnie podniesiony w 1992 r.

Do częstochowskiego ośrodka w 1952 r. ks. Boniewicz sprowadził obraz pędzla Adolfa Hyły, twórcy łagiewnickiego pierwowzoru. Po otrzymaniu wizerunku z rąk artysty położył go na grobie s. Faustyny i modlił się tam ze swoją grupą pątniczą. W podobnym celu odwiedził także kościół Mariacki w Krakowie, w którym umieścił obraz przy słynnym ołtarzu Wita Stwosza. Po Mszy św. w Kaplicy Matki Bożej na Jasnej Górze procesjonalnie poniesiono wizerunek Miłosiernego Chrystusa do miejsca przeznaczenia przy ul. Kordeckiego.

Kapłan i duszpasterz

Ks. Edmund Boniewicz był rektorem domu Pallotynów kolejno w Warszawie, Otwocku, Zakopanem i Częstochowie oraz proboszczem tamtejszych parafii. Wydał i kolportował ok. 60 numerów „Biuletynu Miłosierdzia Bożego”. Stał się współtwórcą kwartalnika „Apostoł Miłosierdzia Bożego”. Dał się poznać jako inspirator i współorganizator Sekretariatu ds. Misji oraz Sekretariatu ds. Apostolstwa, ok. 70 sympozjów i 5 krajowych kongresów ku czci Bożego Miłosierdzia w Częstochowie. Pełnił funkcję duchowego opiekuna niepełnosprawnych podczas ich pielgrzymek do Lourdes i do Rzymu. Był animatorem i rekolekcjonistą grup czcicieli Miłosiernego Pana oraz Ognisk Pokutnych, penitencjariuszem wielu instytutów świeckich i zgromadzeń zakonnych. Wiele razy prowadził konferencje i dni skupienia na terenie całej Polski oraz w Rzymie, Londynie i Paryżu. Przez 25 lat działał w Komisji Maryjnej Episkopatu Polski. W Rzymie współpracował z Prymasem Tysiąclecia w okresie obrad Soboru Watykańskiego II, a przez 20 lat (1960-81) był jego spowiednikiem; dysponował go również na śmierć.

Z modlitwą na placu Czerwonym w Moskwie

Pomimo różnych trudności regularnie co roku wyjeżdżał na kilka tygodni z posługą kapłańską (szczególnie dla Polaków) na Wschód (1970 – 2000), gdzie spowiadał i udzielał sakramentów oraz głosił orędzie fatimskie i nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia – w Wilnie, na Łotwie, Białorusi, Ukrainie i w Rosji. W tym samym celu bywał też w Gruzji, Bułgarii, na Słowacji i w Czechach. Odwiedzał muzea, w których modlił się z grupami wiernych przed wystawianymi tam ikonami. Zwykle po nabożeństwie w kościele św. Ludwika w Moskwie na Małej Łubiance prowadził modlitewną pielgrzymkę dużej wspólnoty różańcowej na plac Czerwony, kończącą się zawierzeniem Rosji i świata Matce Bożej Fatimskiej i Bożemu Miłosierdziu.

W maju 1990 r., po przekazaniu w darze od Jana Pawła II statuetki Pani Fatimskiej dla Muzeum Kremlowskiego, ks. Boniewicz otrzymał album Kremla od zarządu obiektu dla Papieża; zezwolono mu wtedy na odprawienie (o co zabiegał) 13 marca pierwszej po kilkudziesięciu latach Mszy św. w prawosławnym Soborze Uspieńskim (Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny). Wszystkim wyjazdom duszpasterskim patronował i błogosławił kard. Stefan Wyszyński, prymas Polski, który wspierał je także materialnie.

Artykuły ks. Boniewicza zamieszczały liczne czasopisma, m.in. „Niedziela”, „Królowa Apostołów”, „Nasz Dziennik”, „Źródło” i „Jasna Góra”; współpracował również z katolickim Radiem Fiat i Radiem Jasna Góra. Wydał następujące książki: „Świadcząc Miłosierdzie Boże” (I, II 1994), „Pani Fatimska na Wschodzie. Wspomnienia kapłana” (1999), „Głośmy orędzie Bożego Miłosierdzia” (1999 – 2000), „Głos z dnia skupienia 5 X 2002”. Dwukrotnie otrzymał od redakcji „Niedzieli” odznaczenie „Mater Verbi” (1999, 2002) – za służbę Kościołowi oraz od Wojewody Częstochowskiego (11 listopada 1998 r.) „Bene Meritus” – za zasługi dla Ojczyzny.

Ks. Edmund Boniewicz dostrzegał ludzkie kłopoty i problemy, rozumiał je i niósł potrzebującym konkretną pomoc, a także serdeczny uśmiech i Boże błogosławieństwo. Po pięknych, wypełnionych pracą latach kapłaństwa, w 87. roku życia odszedł do domu Ojca 7 maja 2006 r., w święto Dobrego Pasterza. Spoczął na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie, w grobie Zgromadzenia Księży Pallotynów.