Reklama

Święci i błogosławieni

Pierwszy święty Rewolucji Francuskiej

Od 16 października 2016 r. Kościół ma siedmioro nowych świętych. Wśród nich skromny zakonnik – lasalianin, br. Salomon Leclercq. Jest to trzecia i ostatnia kanonizacja podczas Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

We francuskim Boulogne-sur-Mer 15 listopada 1745 r. przyszło na świat piąte dziecko Franciszka i Marii z d. Dupont. Na chrzcie nadano mu imiona Wilhelm Mikołaj Ludwik, jednak to drugie było używane na co dzień. Ojciec przyszłego świętego był znany w okolicy jako dobrze prosperujący handlowiec alkoholi, soli i drewna. Matka, która przede wszystkim zajmowała się domem i dziećmi (w sumie dziewięciorgiem), umiejętnie pomagała mężowi w prowadzeniu interesów. Stworzyli dom, w którym najważniejszymi wartościami były: wspólna modlitwa, nauka, praca, wzajemna miłość i szacunek. Surowe wychowanie i nauka w pobliskiej szkole kościelnej nie przypadły do gustu Mikołajowi, który w dziecięcym sprzeciwie wykrzyknął: „Mamo, ja nie chcę być świętym!”. Nie pociągała go, jak reszty braci, dalsza edukacja w renomowanym kolegium, ale raczej praktyczne przygotowanie do zawodu w szkole handlowej prowadzonej w rodzinnym mieście przez braci szkolnych. Choć namawiano go, aby został marynarzem, powiedział wówczas: „Mądrze jest nie narażać się na utratę nieba w zuchwałym dążeniu do bogactw”.

Reklama

Po zakończeniu nauki podjął staż u kupca skór. Jako zdolny fachowiec przez pół roku zarządzał browarem swojego wuja, po czym wyjechał do Paryża, aby zdobyć zawodowe doświadczenie. Atmosfera stolicy, przesiąknięta duchem oświecenia, nie odpowiadała Mikołajowi, który po głębokim namyśle postanowił wstąpić do Zgromadzenia Braci Szkół Chrześcijańskich. Na prośbę rodziny swoją decyzję zweryfikował na rekolekcjach u trapistów.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Braterskie powołanie

Reklama

Zgromadzenie, do którego wstąpił 21-letni Leclercq, zostało założone w 1680 r. przez św. Jana de La Salle (1651 – 1719) – kapłana, doktora teologii, wybitnego pedagoga i reformatora szkolnictwa. W tej wspólnocie nie ma księży, a jedynie bracia, którzy nie przyjmują święceń, aby całkowicie poświęcić się posłannictwu edukacyjnemu. Ich szkoły owocnie działały niemal w całej Francji. Po dwóch miesiącach postulatu 17 maja 1768 r. w Rouen Mikołaj otrzymał charakterystyczny lasaliański habit i nowe imię – Salomon. Jego mistrz nowicjatu, widząc duchowe przymioty młodego adepta, wyznaczył mu ambitny plan: „Zostań świętym!”. Po zakończeniu wstępnej formacji br. Salomon uczył i katechizował na różnych placówkach. Zdarzało się, że miał w klasie 130 uczniów! Pociągnięty jego przykładem do zgromadzenia wstąpił młodszy brat – Eustachy. W 1772 r. br. Salomon złożył śluby wieczyste. Przełożeni, doceniwszy jego duchowe i pedagogiczne walory, mianowali go najpierw pomocnikiem mistrza nowicjuszy, a potem powierzyli mu samodzielne prowadzenie nowicjatu w Maréville. Swoją posługę wobec kandydatów do zgromadzenia br. Leclercq pełnił z całym oddaniem, przygotowywał ich do życia duchowego i przyszłej posługi wobec dzieci i młodzieży. Wpajał nowicjuszom głęboką cześć dla Eucharystii i Matki Bożej oraz propagował niedawno ustanowiony kult Serca Pana Jezusa. Kolejnym ważnym zadaniem, które powierzono br. Salomonowi, była funkcja ekonoma w Maréville. Prowadził rachunki, a oprócz tego musiał się troszczyć o budynki wspólnoty, szkoły, o gospodarstwo i oczywiście o utrzymanie ponad 200 osób (braci i mieszkańców internatu). Uzupełniał także studia z dziedziny matematyki, aby potem wykładać ją młodym braciom w Melun. Podczas Kapituły generalnej w 1787 r. został sekretarzem przełożonego generalnego. Razem z nim wizytował wspólnoty i służył współbraciom.

Męczennik za wierność papieżowi

Reklama

W tym czasie we Francji narastało napięcie społeczne podsycane wolnomyślicielskimi ideami. 14 lipca 1789 r. rozjuszony tłum zdobył Bastylię – to wydarzenie przyjmuje się jako początek rewolucji francuskiej. W lutym następnego roku rząd zniósł zakony, a w listopadzie nakazał wszystkim duchownym złożyć przysięgę, która była faktycznym zerwaniem ze Stolicą Apostolską. Ci, którzy ją odrzucili, byli pierwszymi podejrzanymi nowych władz. Superior generalny, br. Agaton, i jego sekretarz przenieśli się do Paryża, aby z bliska śledzić rozwój wypadków i troszczyć się o dobro zgromadzenia, które liczyło wówczas 800 braci, a ci mieli pod opieką 120 szkół z 34 tys. uczniów. Przyszły święty przeczuwał, że za wierność Kościołowi przyjdzie mu zapłacić najwyższą cenę. W ostatnim liście napisał do swojej siostry: „Znośmy radośnie i z dziękczynieniem krzyże i zmartwienia, jakie Bóg nam ześle”. Tego samego dnia, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w 1792 r., br. Salomon został aresztowany i odprowadzony do kościoła Karmelitów, zamienionego na więzienie. Znalazł się tam w licznym gronie więzionych: biskupów, księży i zakonników, a także świeckich. 2 września po południu dwie bandy rewolucjonistów osaczyły więźniów – jedna od strony ogrodu, druga od drzwi kościoła. Dla formalności padało pytanie, czy aresztowany złoży przysięgę. Odpowiedź negatywna równała się ze śmiercią. W ruch poszły szable, piki i strzelby – bezbronnych duchownych po prostu zmasakrowano; tylko nielicznym udało się zbiec. Takie same mordy miały miejsce także w innych dzielnicach stolicy. Spośród wrześniowych ofiar Kościół 191 ogłosił męczennikami. Proces w celu zebrania potrzebnej dokumentacji rozpoczął się w 1901 r. Uwieńczyła go beatyfikacja, której dokonał Pius XI 17 października 1926 r. Wtedy wyznaczono 2 września na dzień ich liturgicznego święta.

Kanonizacyjny cud

Nabożeństwo do bł. Salomona zostało rozpowszechnione przez braci szkolnych niemal na całym świecie. Do jego kanonizacji potrzebny był jeden cud. Wydarzył się on w 2007 r. w Wenezueli. Pięcioletnia wówczas María Alejandra Hernández, mieszkanka sierocińca w Sabanecie, została ukąszona w stopę. Początkowo myślano, że jest to niegroźne ugryzienie insekta. Jednak kiedy następnego dnia siniak się rozszerzył, a z nosa i dziąseł dziewczynki zaczęła lecieć krew, natychmiast przewieziono ją do kliniki w Caracas. Tam stwierdzono, że ukąszenie pochodzi od węża z rodziny grzechotnikowatych. Pacjentce dawano znikome szanse na przeżycie i zamierzano dokonać amputacji zainfekowanej nogi. W tym czasie siostry, dzieci i parafianie modlili się w kościele przed figurą bł. Salomona, który jest bardzo czczony w okolicy. Niespodziewanie stan Maríi natychmiast się poprawił. Nie tylko zbędna okazała się amputacja, ale też noga była całkowicie zdrowa i sprawna. To nadzwyczajne wydarzenie zostało zbadane przez trybunał kościelny w Caracas w 2011 r., a następnie przez medyków i teologów watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Ich pozytywną opinię o niewytłumaczalnym naukowo, nagłym i trwałym uzdrowieniu potwierdził papież Franciszek, podpisując dekret o cudzie 9 maja 2016 r.

Patron na dzisiejsze czasy

Brat Salomon Leclercq jest pierwszym męczennikiem zgromadzenia, pierwszym bratem szkolnym wyniesionym na ołtarze po założycielu i pierwszym kanonizowanym męczennikiem z czasów rewolucji francuskiej. Choć od jego śmierci minęło ponad 200 lat, to właśnie w XXI wieku Kościół ukazuje jego świadectwo całemu światu. Nowy święty jest bliski tym, którzy dzień po dniu wykonują swoje obowiązki najlepiej, jak potrafią. Nie poszedł drogą kariery, poświęcił się natomiast nauczaniu i wychowywaniu dzieci i młodzieży, od których w każdym czasie zależy przyszłość społeczeństwa czy państwa. Jego umiłowanie zakonnego powołania wcale mu nie przeszkadzało w kochaniu swojej rodziny, z którą bliskie i serdeczne kontakty utrzymywał do końca życia. Autentyzmem życia poświęconego Bogu pociągał swoje rodzeństwo do pójścia drogą kapłaństwa czy zakonnej konsekracji. Swoją wierność Chrystusowi w czasach, gdy wieszczono koniec Kościoła, udowodnił męczeńską śmiercią. Wszystko to sprawia, że św. br. Salomon jest świadkiem niezwykle aktualnym dla naszych czasów.

2016-10-12 08:50

Ocena: +1 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Święty Pius X

Niedziela Ogólnopolska 35/2010, str. 8-9

[ TEMATY ]

święty

Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych/pl.wikipedia.org

Dzisiaj chciałbym się zatrzymać przy postaci mojego poprzednika, św. Piusa X, którego wspomnienie liturgiczne przypada w najbliższą sobotę, podkreślając niektóre jego cechy, które mogą być użyteczne także dla duszpasterzy i wiernych naszych czasów. Giuseppe Sarto - tak się nazywał - urodził się w Riese (prowincja Treviso) w 1835 r. w wiejskiej rodzinie. Po studiach w seminarium w Padwie został wyświęcony na kapłana, mając zaledwie 23 lata. Początkowo był wikarym w Tombolo, następnie proboszczem w Salzano, później został kanonikiem katedry w Treviso, pełniącym obowiązki kanclerza biskupiego i ojca duchownego seminarium diecezjalnego. W tych latach bogatych w doświadczenia duszpasterskie przyszły papież wykazywał się głęboką miłością do Chrystusa i do Kościoła, pokorą i prostotą oraz wielką miłością do najbardziej potrzebujących, która charakteryzowała całe jego życie. W 1884 r. został mianowany biskupem Mantui, a w 1893 r. - patriarchą Wenecji. 4 sierpnia 1903 r. wybrano go na papieża. Posługę tę przyjął z wahaniem, gdyż nie uważał się za godnego tak wzniosłego zadania. Pontyfikat św. Piusa X pozostawił niezniszczalne znaki w historii Kościoła i był naznaczony wielkim wysiłkiem reformy, streszczającej się w jego haśle biskupim: „Instaurare omnia in Christo” - Odnowić wszystko w Chrystusie. Jego posunięcia obejmowały różne środowiska kościelne. Od początku zaangażował się w reorganizację Kurii Rzymskiej, później zapoczątkował prace nad redakcją Kodeksu Prawa Kanonicznego, zatwierdzonego przez jego następcę Benedykta XV. Wspierał następnie reformę studiów i formacji przyszłych kapłanów, zakładając również wiele seminariów lokalnych, wyposażonych w dobre biblioteki i mających odpowiednio przygotowanych profesorów. Innym ważnym polem była formacja doktrynalna ludu Bożego. Gdy jeszcze był proboszczem, ułożył katechizm, a jako biskup Mantui pracował nad redakcją jednolitego katechizmu, jeśli nie powszechnego, to przynajmniej w języku włoskim. Jako prawdziwy pasterz rozumiał, że w sytuacji tamtych czasów, choćby ze względu na zjawisko emigracji, koniecznością był katechizm, do którego każdy wierny mógłby sięgnąć, niezależnie od miejsca i okoliczności jego życia. Jako papież przygotował tekst doktryny chrześcijańskiej dla diecezji rzymskiej, którą później rozszerzył na całe Włochy i na cały świat. Katechizm ten, noszący jego imię, stał się dla wielu niezawodnym przewodnikiem w poznaniu prawd wiary, dzięki prostemu, jasnemu i ścisłemu językowi oraz ze względu na skuteczność w wyjaśnianiu. Wiele uwagi poświęcał Pius X reformie liturgii, zwłaszcza muzyki sakralnej, aby prowadzić wiernych do głębszego życia modlitwą i do pełniejszego udziału w sakramentach. W motu proprio „Tra le Sollecitudini” (1903 - pierwszy rok jego pontyfikatu) stwierdza, że prawdziwy duch chrześcijański ma swoje pierwsze i niepodważalne źródło w czynnym uczestnictwie w świętych tajemnicach oraz w uroczystej i publicznej modlitwie Kościoła (por. ASS 36 [1903], 531). Dlatego zalecał częste korzystanie z sakramentów, popierając codzienne przyjmowanie Komunii św. przy dobrym przygotowaniu. Faworyzował też, i to z powodzeniem, wcześniejszą Pierwszą Komunię św. dla dzieci w wieku 7 lat, „kiedy dziecko zaczyna rozumować” (por. Święta Kongregacja ds. Sakramentów, Decretum „Quam singulari”: AAS 2 [1910]). Wierny zadaniu utwierdzania braci w wierze, św. Pius X wobec pewnych tendencji, które pojawiły się w środowisku teologicznym na przełomie XIX i XX wieku, zareagował zdecydowanie, potępiając „modernizm”, by bronić wiernych przed błędnymi ideami i wspierać naukowe zgłębianie Objawienia zgodnie z tradycją Kościoła. Listem apostolskim „Vinea electa” z 7 maja 1909 r. ustanowił Papieski Instytuty Biblijny. Ostatnie miesiące jego życia były naznaczone łunami wojennymi. Apel do katolików świata, ogłoszony 2 sierpnia 1914 r., aby wyrazić „gorzki ból” obecnego czasu, był pełnym cierpienia krzykiem ojca, który widzi synów stojących naprzeciw siebie. Zmarł wkrótce potem - 20 sierpnia 1914 r., a jego sława świętości zaczęła się natychmiast szerzyć wśród ludu chrześcijańskiego. Drodzy Bracia i Siostry! Św. Pius X uczy nas wszystkich, że u podstaw naszych działań apostolskich podejmowanych na wielu polach musi być zawsze głęboka osobista więź z Chrystusem, którą należy pielęgnować i rozwijać dzień po dniu. Dopiero wtedy, gdy jesteśmy rozmiłowani w Panu, będziemy w stanie poprowadzić ludzi do Boga i otworzyć ich na Jego miłosierną miłość, i w ten sposób otworzyć świat na miłosierdzie Boże.
CZYTAJ DALEJ

Film "21:37" o reakcjach Polaków na śmierć Jana Pawła II będzie dostępny na Netflixie!

2025-06-30 09:19

[ TEMATY ]

św. Jan Paweł II

Vatican Media

„Tamten kwiecień 2005 roku pokazał, jak bardzo jesteśmy sobie bliscy, gdy zapominamy o podziałach. Na ulicach panowała wtedy niezwykła atmosfera – ludzie przestali się kłócić, zaczęli mówić do siebie życzliwiej, bardziej po ludzku" – mówi w rozmowie z Vatican News Mariusz Pilis, reżyser dokumentu „21.37", który od premiery 2 kwietnia br. obejrzało już ponad 120 tysięcy widzów.

„21.37” to opowieść o niezwykłych wydarzeniach, które miały miejsce w Polsce po śmierci Jana Pawła II. Film ukazuje, jak 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37 czas się zatrzymał, a Polacy zjednoczyli się w żałobie i refleksji. Premiera filmu miała miejsce 2 kwietnia 2025 roku, w symboliczną 20. rocznicę śmierci Jana Pawła II. Data ta została wybrana celowo, aby podkreślić znaczenie wydarzeń przedstawionych w filmie i umożliwić widzom ponowne przeżycie tamtych emocji.
CZYTAJ DALEJ

Sąd: działacze proaborcyjni złośliwie przeszkadzali w Mszy Świętej w poznańskiej katedrze

2025-07-01 13:17

[ TEMATY ]

Msza św.

Poznań

Karol Porwich/Niedziela

Katedra w Poznaniu

Katedra w Poznaniu

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda uznał osoby, które zakłóciły w 2020 r. Mszę Świętą w poznańskiej katedrze, winnymi przestępstwa złośliwego przeszkadzania w akcie kultu religijnego - informuje Ordo Iuris.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda wydał wyrok w sprawie protestu, jaki odbył się 25 października 2020 r. w poznańskiej katedrze. W trakcie Mszy Świętej, sprawowanej przez ks. Ireneusza Szwarca (proboszcza parafii katedralnej), grupa ponad 30 osób wtargnęła do świątyni, zakłócając nabożeństwo w ramach proaborcyjnej manifestacji. Część osób rozrzuciła ulotki z symbolem czerwonej błyskawicy, inni odwrócili się w stronę wiernych, unosząc transparenty, a część klaskała. Na prośby księdza o zaprzestanie demonstracji i uszanowanie miejsca świętego oraz trwającej liturgii, uczestnicy protestu odpowiedzieli okrzykami o charakterze proaborcyjnym. W konsekwencji kapłan poinformował wiernych, że nie może godnie kontynuować Mszy i poprosił ich o przejście do zakrystii. Demonstranci usiedli na podłodze przed ołtarzem. Na miejsce przybyła policja, która wylegitymowała protestujących, a ci opuścili kościół bocznym wyjściem.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję