Feliks Koneczny swoje „Dzieje Polski opowiedziane dla młodzieży” rozpoczyna słowami: „Ludzi nęcą opisy podróży, bo miło jest przebywać, choćby w wyobraźni, wśród innych, czasem oryginalnych ludzi, poznawać odmienne od naszych zwyczaje i obyczaje, dowiadywać się ciągle czegoś zupełnie nowego”. Wiadomo, że zaznamy wielu doznań, przenosząc się z miejsca na miejsce. Ale nie każdy wie, że można mieć nie mniejsze przeżycia, przenosząc się myślą w rozmaite czasy tego samego miejsca. historia jest takim właśnie podróżowaniem w czasie. Ileż rozmaitości!” – pisał.

Koneczny, krakowski historyk i historiozof światowej sławy, uważał, że Polacy nie muszą się wstydzić swego narodu i swej historii. Ba! Mogą się chlubić dziejami swojego narodu. Walnie przyczynili się do obrony najważniejszych dla narodów chrześcijańskiej Europy wartości. W naszej historii – dowodził – były błędy, lecz nie było nikczemności.

Dzieła historyczne Konecznego miały i mają olbrzymią wartość nie tylko poznawczą, ale i wychowawczą. „Dzieje Polski...” nie są książką nową, ale na pewno są niedoceniane. Choć Koneczny napisał tę książkę prawie 130 lat temu, w latach komunizmu nie miała ona szans trafić pod strzechy. A powinna mieć, bo nic się nie zestarzała. Lektura nie nudzi, jest wielką ucztą intelektualną, nie tylko dla młodych czytelników, choć dla nich szczególnie. Daje możliwość zapoznania się z faktami z historii Polski, które często są przemilczane – np. moralne konsekwencje poczynań polskich władców lub fałszywie interpretowane.