Pani Aleksandro!
(...) Znowu mnie Pani wprost sterroryzowała, żebym się odezwała, chociaż robię się coraz cięższa do pisania, głównie z powodu odległości od poczty. Coraz trudniej wybrać się do miasta, zwłaszcza zimą. Muszę prosić synową o bycie pośrednikiem, a nie chcę jej zbytnio wykorzystywać. Tym razem chyba pojadę sama. (...) Czas upłynął mi na pisaniu opowiadań o zwierzątkach domowych i ciekawych rodzinnych zdarzeniach. Opowiadania dla prawnuków (mam ich już 2) są ilustrowane częściowo przeze mnie, częściowo wycinankami fotografii. Synowa pomogła mi je zeskanować i wyszło dość ciekawie – mają teraz technologie, trzeba przyznać!
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Prócz tego piszę do o. Tadeusza o tym, jak AK i Kościół ratowali Żydów wśród Ukraińców. „Wiadomości” jak puzzle: trochę własne wspomnienia, trochę wiedza nabyta od żyjących jeszcze świadków – skonfrontowane to i złożone w pewną całość. Poza tym kontynuacja wspomnień: „List do wnuczek”. Wspomnienia zaś wsparte lekturą „Listów do moich rodziców”, po naszej ucieczce w listopadzie 1943 r. do Łańcuta k. Rzeszowa (z Podola). Ciekawa lektura!
Reklama
Danuta
Pracowita pani Danuta nie ustaje w aktywności i jest to postawa godna naśladowania. Niedawno w jakiejś rozmowie stwierdziłam, że nie wyobrażam sobie życia emeryta jako zajmowania się tylko sobą i swoim bytem. Oczywiście, wykluczając stan wymagający opieki. Ale dopóki można jeszcze cokolwiek zrobić dla innych, to trzeba to robić. Takie rodzinne wspomnienia choćby jako komentarz do starych fotografii to prawdziwy skarb dla następnych pokoleń, nawet jeśli teraz tego nie doceniają. Wiem coś o tym.
Aleksandra
