Bez nadziei nie można żyć. Człowiek potrzebuje – jak to się poetycko określa – jakiegoś światełka w tunelu. W sytuacjach ogromnego szumu medialnego, a jednocześnie jakiejś wielkiej samotności, którą przeżywa współczesny człowiek, jeszcze bardziej dopytujemy o nadzieję i próbujemy nie poddać się rozpaczy. Wydaje się nawet, że charakteryzująca nas skłonność do narzekania, wyostrzone spojrzenie na rzeczywistość i drugiego człowieka to nic innego jak rozpaczliwe już poszukiwanie czegoś, co dałoby nam choć odrobinę nadziei.
Jedno jest pewne: radość, dostrzeżenie dobrego celu naszych zmagań, tzw. jasne spojrzenie na przyszłość to recepta na twórczy rozwój i szczęście człowieka. I na tym powinniśmy się koncentrować, skrzętnie omijając antyprzykłady. Jak w słynnym powiedzeniu: Choć na Słońcu widać plamy – ono świeci! I tak trzeba interpretować wiele spraw istotnych, np. sprawę Kościoła, składającego się przecież z grzesznych ludzi, ale całkowicie ustawionego na dobro człowieka. Dlatego brońmy lekcji religii, ważniejszej niż inne przedmioty, bo wyniesiona z nich wiedza jest ulotna, a nauka ewangeliczna będzie szła z nami przez całe życie. Ponadto – iluż ludzi chroniła wiara, gdy brakowało nadziei! Nie pozwólmy zatem wmówić sobie, że religia jest nieważna, że Kościół jest instytucją niepotrzebną... On niesie ludziom nadzieję, która łączy się z pewnością przyszłego szczęścia człowieka.
Tę nadzieję przybliżał bardzo mocno zniewolonym Polakom św. Jan Paweł II. Całym sobą dawał jej świadectwo, czym przyczynił się do budowania wiary i miłości. Niekwestionowany jest jego udział w bezkrwawym zniesieniu zniewalającego systemu rządów i w powrocie do normalności w Europie. Pokazał też wielkość zbawczej misji Chrystusa, podkreślając: „Potrzebujemy Ciebie, zmartwychwstały Panie, także i my, ludzie trzeciego tysiąclecia! Zostań z nami teraz i po wszystkie czasy. Spraw, by materialny postęp ludów nigdy nie usunął w cień wartości duchowych, które są duszą ich cywilizacji. Prosimy Cię, wspieraj nas w drodze. W Ciebie wierzymy, w Tobie pokładamy nadzieję, bo Ty jeden masz słowa życia wiecznego (por. J 6, 68)” (Orędzie wielkanocne, 2005 r.).
Nadziei nie zdobędziemy czarnowidztwem. Nadzieja bierze się z ufnego, jasnego, szerszego spojrzenia na życie. Człowiek o szerokim spojrzeniu będzie dochodził do wielkości. Kościół nieustannie walczy o dusze, o sumienie, o wychowanie, o serce człowieka – to podstawa dobrej nadziei. W ludziach jest wiele dobroci, zdolności i siły, tylko trzeba to uwolnić przez refleksję, modlitwę oraz roztropne, odważne i zdecydowane działanie – mające na celu dobro. Nadzieją Kościoła są w tym względzie z pewnością rzesze wychowanków katolickich szkół, wykształceni katolicy, którzy sami właściwie uformowani mogą formować następne pokolenia. Są nią także liczne ruchy i organizacje katolickie, których działalność przyczynia się do przymnożenia w ludziach wiary w Boga i człowieka. Nadzieją wreszcie uczciwe życie i solidna praca, kultywowanie tego, co dobre, piękne i sprawiedliwe, oraz nasza prospołeczna postawa, zawsze skierowana na Boga i życie wieczne.
