Moja „mała przygoda” z dziennikarstwem liczy sobie – nie wiem, czy „aż”, czy „tylko” – 27 wiosen. Nie jest to okrągła data i nie dlatego postanowiłem skreślić parę zdań na temat profesji, którą od ponad ćwierćwiecza wykonuję. Nie będzie w tym tekście nic ze świętowania. Tym bardziej nie będzie też żegnania się. Będą tylko moje spostrzeżenia. Smutne – zapowiadam z góry.

Przygodę z dziennikarstwem zacząłem jako świeżutki ksiądz, neoprezbiter, na pierwszej parafii. Dziennikarstwo mnie pociągało, bo gazety lubiłem czytać niemal od zawsze, także w PRL-u. Wtedy nałogowo czytałem ich ostatnie strony – te ze sportem.

Księdzem zostałem kilka miesięcy przed pierwszymi wolnymi wyborami. Na pierwszej parafii, pełen entuzjazmu i zapału, założyłem dwie gazetki. Jedna miała charakter tygodnika informacyjnego. To, oczywiście, dużo powiedziane. Było tego raptem dwie strony, ale 28 lat temu miały one swoją wagę. Drugi tytuł był dwumiesięcznikiem, poważniejszym pismem o charakterze społeczno-kulturalno-historycznym z naciskiem na to ostatnie, bo parafia była rzeczywiście historyczna i było o czym pisać. Wkrótce rozpocząłem też studia w stolicy oraz pracę w „Niedzieli”. Pamiętam, że na większości zajęć wkładano nam do głowy, że dziennikarz ma być obiektywny. Znaczyło to, że ma on informować, a jeżeli ma komentować, to musi wyraźnie zaznaczać, że to jest właśnie jego opinia, a nie ukrywać swojego czy – częściej – redakcyjnego negatywnego czy pozytywnego nastawienia pod płaszczykiem informacji, po to, żeby odbiorcę wkręcić, mam na myśli: zmanipulować.

Oczywiście, produkty dziennikarskie przed trzema czy dwiema dekadami nie były idealne, przecież „nobody is perfect”, ale mam nieodparte wrażenie, że były lepsze od dzisiejszych. W latach 90. i później też było wiadomo, że różne pisma reprezentują różne środowiska, co przekładało się na dobór tematów i cytowane źródła informacji. Jednak strony informacyjne prezentowały o wiele więcej obiektywizmu, niż ma to miejsce dzisiaj. Dziś w największych mediach o obiektywizm już nikt się nie martwi, obiektywizmem nikt się nie przejmuje i do obiektywizmu nie dąży. Zresztą taki klimat mamy nie od wczoraj. To już trochę trwa.

Od dłuższego czasu bardzo niechętnie oglądam główne programy informacyjne w telewizji. Przed 2015 r. nie chciało mi się włączać telewizora, bo wiedziałem, że przez godzinę i piętnaście minut prime time’u, nawet gdy będę skakał pilotem po trzech kanałach, usłyszę to samo. Dziś – to prawda – na różnych kanałach usłyszę coś innego, ale zawsze będzie to i w pierwszej, i w drugiej, i w trzeciej stacji walka, równoznaczna z ciężką propagandą. Coraz częściej się na to złoszczę, bo widzę, że pierwsza dziennikarska liga ma swoich odbiorców za ciężkich idiotów. Wiem, że ostro pojechałem, ale sorry, tak to wygląda!