Reklama

Niedziela Lubelska

Nowi lektorzy

W parafii pw. Matki Bożej Fatimskiej w Lublinie 17 maja pod przewodnictwem abp. Stanisława Budzika odbyła się uroczysta Msza św. z ustanowieniem nowych lektorów w służbie ołtarza Bożego

Niedziela lubelska 22/2018, str. I

[ TEMATY ]

lektor

Katarzyna Artymiak

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W deszczowe i chłodne popołudnie do maryjnej świątyni przybyło blisko 290 chłopców z 28 dekanatów, uczestników 2. edycji kursu lektora. Towarzyszyli im duszpasterze, którzy przygotowali ich do tej posługi. Kurs, który trwał od września 2017 r. do kwietnia br. przy kościołach dekanalnych, objął kilkanaście spotkań prowadzonych przez wybranych kapłanów; w parafii Matki Bożej Fatimskiej z dekanatu Lublin-Południe był to ks. Tomasz Ślusarczyk. Nowi lektorzy na pamiątkę wydarzenia otrzymali egzemplarz Nowego Testamentu w wydaniu archidiecezjalnego wydawnictwa „Gaudium”. Słowa powitania skierowali – gospodarz miejsca proboszcz ks. Józef Łukasz i ks. Marcin Grzesiak, duszpasterz Służby Liturgicznej Ołtarza Archidiecezji Lubelskiej. Przybyłym gościom przypomnieli o powadze ich nowej posługi, która wiąże się z ubogacaniem liturgii i świadectwem, które może przyczynić się do pełniejszego i głębszego poznania słowa Bożego pozostałym uczestnikom liturgii.

Ukazuj ludziom Boga

Podczas uroczystej Eucharystii został odczytany fragment Ewangelii św. Jana wzywający do bycia solą ziemi i światłem świata. Msza św. miała miejsce kilka dni po 101. rocznicy objawień maryjnych i w czasie nowenny przygotowującej do uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Te trzy tematy pojawiły w homilii Metropolity Lubelskiego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– Mała grupka uczniów Chrystusa potrafiła zanieść słowo Chrystusa w mocy Ducha Świętego aż po krańce ziemi. Potrzeba nieraz bolesnych wyrzeczeń i oczyszczającej mocy Chrystusowego słowa, Chrystusowej Ewangelii, abyśmy mogli stawać się świadkiem Świadka, solą ziemi, prawdziwymi uczniami Chrystusa – mówił abp Stanisław Budzik. – Nie chowaj się z lenistwa. Ukazuj ludziom Boga, ukazuj im prawdę o Bogu i świecie, o tym, co piękne, ważne, jedyne – wzywał. Nawiązując do posługi czytania słowa Bożego, Pasterz wyraził życzenie: – Byłoby rzeczą wspaniałą, drodzy chłopcy, gdyby przez waszą posługę ludzie mogli pokochać i odkrywać piękno Pisma Świętego. Aby się tak stało, musicie zawsze starannie przygotowywać się do czytania Słowa Bożego w zgromadzeniu wiernych. Aby tak było, musicie sami pokochać Pismo Święte, napełniają się jego treścią, by to, co czytane nie płynęło tylko z waszych ust, ale przede wszystkim z waszego serca. Metropolita przypomniał, że Duch Święty działa poprzez słowa Pisma Świętego i to w sposób szczególny podczas liturgii. – Przyjmijcie to słowo tak jak Maryja, która uczy posłuszeństwa słowu Bożemu i tego, jak napełnić się Duchem Świętym, by w Jego mocy głosić słowo Boże. Weźcie Pismo Święte nie tylko do ręki, ale przede wszystkim do serca. Niech ono kształtuje i wskazuje wam drogę; nich będzie światłem dla stóp i lampą dla kroków – mówił Metropolita.

Abp Budzik wspomniał również o zbliżającej się 40. rocznicy wyboru kard. Wojtyły na Stolicę Piotrowa i jego wizytę w Lublinie w 1987 r., kiedy udzielił święceń kapłańskich 50 diakonom. Przypomniał, że była odczytana wtedy ta sama Ewangelia i zacytował fragment z homilii Jana Pawła II: – „Czyż nie są solą ziemi te chrześcijańskie rodziny, wśród których wzrastają powołania kapłańskie czy zakonne? Te zdrowe rodziny, gdzie młodzi czują smak ewangelicznej prawdy, i parafie i inne środowiska, gdzie światła nie stawia się pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim i bliskim i dalekim”.

Na zakończenie, nawiązując do ostatniej adhortacji papieża Franciszka „Gaudete et exsultate” ks. Marcin Grzesiak zachęcił nowych lektorów: – Cieszcie się i radujcie, że idziecie drogą Chrystusa, że służycie na co dzień w swoich parafiach, że dajecie radość parafianom w swoich kościołach, że będzie proklamować słowo Boże.

Dar dla diecezji

Kurs dla lektorów odbywa się co dwa lata z inicjatywy ks. Marcina Grzesiaka. W ramach kilkunastu spotkań odbyły się konferencje nt. Biblii i duchowości, a także zajęcia z logopedii. Te ostatnie zrobiły na chłopcach największe wrażenie.

– Uczyliśmy się, jak mówić, jak przekazywać treści w taki sposób, żeby ludzie zrozumieli i żebyśmy sami zrozumieli. Samo przeczytanie to nie jest wszystko, trzeba przekazać coś więcej i głębiej – mówił Emil, jeden z piątki nowych lektorów z parafii Matki Bożej Fatimskiej. Chłopak od 7 lat posługuje jako ministrant, a służba przy ołtarzu daje mu pewność siebie i pogłębia wiarę. Wśród nowych lektorów byli też i tacy, którzy nie byli wcześniej ministrantami. Piotrek z Lublina zdecydował się zostać lektorem, bo takie odczuł powołanie. – Nie byłem wcześniej ministrantem, dołączyłem do lektorów w III klasie gimnazjum. Posługa lektora bardzo pomaga zbliżyć się do Pana Boga – mówił. – Myślę, że nowi lektorzy to wielki dar dla całej archidiecezji. Ten zastęp chłopców, który jest zaangażowany w swoich parafiach, jest ogromną pomocą dla księży, ale i radością dla parafian, którzy słuchają słowa Bożego każdego dnia, a szczególnie w niedzielę – podsumował ks. Marcin Grzesiak.

W 2. edycji kursu wzięło udział 287 kandydatów ze wszystkich dekanatów; dwa lata temu było ich 230. Obecnie w archidiecezji lubelskiej służy ponad 5 tys. ministrantów w ponad 260 parafiach. Kościół pw. Matki Bożej Fatimskiej na miejsce uroczystości wybrał sam abp. Budzik, który pragnie, by poszczególne parafie naszej archidiecezji przeżywały taką uroczystą liturgię. Nad jej przebiegiem czuwał ceremoniarz ks. Grzegorz Bogdański, a uświetnił ją śpiew chóru chłopięco-męskiego Pueri Cantores Lublinenses pod kierownictwem ks. Atilli Hontiego.

2018-05-30 11:29

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Papież dopuszcza kobiety do posługi lektoratu i akolitatu

Papież Franciszek zmienił zapisy Kodeksu Prawa Kanonicznego, czyniąc instytucjonalnym to, co już miało miejsce w praktyce: dostęp świeckich kobiet do służby Słowa i ołtarza, w formie lektoratu i akolitatu. Swą decyzję Papież wyjaśnił w liście do prefekta Kongregacji Nauki Wiary, kard. Luisa Ladarii.

Papież Franciszek ustalił, że posługi lektoratu i akolitatu będą odtąd otwarte również dla kobiet, w ustalonej i zinstytucjonalizowanej formie ze specjalnym mandatem. Podziel się cytatem Przeczytaj także: Czym jest akolitat? Fakt, że kobiety czytają Słowo Boże podczas celebracji liturgicznych oraz pełnią posługę przy ołtarzu jako ministrantki lub szafarki Eucharystii nie stanowi szczególnej nowości: w wielu wspólnotach na całym świecie stało się to praktyką autoryzowaną przez biskupów. Do tej pory jednak wszystko odbywało się bez konkretnego i właściwego mandatu instytucjonalnego, na zasadzie odstępstwa od tego, co zostało ustalone przez św. Pawła VI, który w 1972 r. postanowił, że dostęp do tych posług będzie zastrzeżony tylko dla mężczyzn. Teraz Papież Franciszek, również w duchu rozeznania podjętego podczas ostatnich Synodów Biskupów, zdecydował o uczynieniu tej kobiecej obecności przy ołtarzu instytucjonalną.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

„Św. Jan Paweł II. Prorok nadziei” – wkrótce XXV Dzień Papieski

2025-10-02 11:30

[ TEMATY ]

św. Jan Paweł II

prorok nadziei

XXV Dzień Papieski

Fundacja Dzieło Nowego Tysiąclecia

XXV Dzień Papieski

XXV Dzień Papieski

- To dzieło nie okazało się chwilową inicjatywą, ale nabrało poważnego charakteru. To tysiące osób, które skorzystały z pomocy fundacji - podkreślił abp Adrian Galbas SAC podczas dzisiejszej konferencji zapowiadającej XXV Dzień Papieski. W tym roku obchodzony będzie on 12 października pod hasłem: „Św. Jan Paweł II. Prorok nadziei”. Wydarzenie co roku przypomina o duchowym dziedzictwie Papieża Polaka i staje się okazją do modlitwy, refleksji oraz wsparcia programu stypendialnego dla młodzieży poprzez zbiórkę prowadzoną przez Fundację „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. W ciągu roku FDNT wspiera blisko 2100 stypendystów.

Abp Adrian Galbas SAC, metropolita warszawski i przewodniczący Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, podkreślił, że jubileusz działalności fundacji jest dowodem jej trwałości i realnego znaczenia w życiu Kościoła w Polsce. - To dzieło nie okazało się chwilową inicjatywą, ale nabrało poważnego charakteru. To tysiące osób, które skorzystały z pomocy fundacji. To naprawdę olbrzymie dobro także w wymiarze wspólnoty - konkretnej wspólnoty osób połączonych tymi samymi wartościami - zaznaczył hierarcha.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję