Ksiądz Lucjan Szczepaniak, sercanin, teolog, lekarz, kapelan Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie, a przy tym poeta, którego wiersze są wyjątkowym zapisem przeżyć związanych ze służbą chorym, w wierszu pt. „Bóg tak chciał” pisze o spotkaniu anioła z chorym dzieckiem. Na pytanie o chorobę, anioł „zaczął jąkać się: – Kochane dziecko, brakło mi zdrowych,/Ale ludziom nie wierz, że Bóg tak chciał…”. Temat cierpienia własnego lub innych ludzi towarzyszy nam, mniej lub bardziej, przez cały rok. W Wielkim Poście odrywamy nieco wzrok od własnych cierpień i szpitalnych łóżek, na których leżą nasi bliscy, i choć nie rozumiemy wszystkiego, z nadzieją kierujemy wzrok na Kogoś, kto przyjął dobrowolnie cierpienie; Kogoś, kto po męce i śmierci zmartwychwstał.

Inny duchowny poeta, ks. Janusz Stanisław Pasierb, w wierszu „Gdyby Jezus”, zastanawia się: A gdyby Jezus nie zginął na krzyżu i zbawiał nas przez kilkadziesiąt lat swoim śmiertelnym zmęczeniem? Warto przypominać, że Bóg mógł nas zbawić w jakikolwiek sposób. Wybrał krzyż, dzięki czemu łatwiej jest nam żyć z krzyżem tutaj, na ziemi. Wcale jednak nie chodzi o to, aby tego krzyża szukać. Walka z chorobami duszy i ciała jest słuszna, a zdrowie jest darem Bożym. Gdy jednak cierpienie uporczywie puka do drzwi i po ludzku nie da się już utrzymać od niego z daleka, dla wierzących kluczem do odczytania tej tajemnicy jest krzyż Chrystusa. Bóg nie odgrodził się od naszych ludzkich ograniczeń, ale przyjął je całkowicie na siebie na Golgocie.

Dobrze byłoby już od początku Wielkiego Postu wziąć do ręki krzyż i patrząc na Jezusa Chrystusa, pomyśleć o własnych chorobach duszy i ciała. Krzyż, który jest znakiem także zmartwychwstania, pozwala nam z nadzieją patrzeć na nasze ograniczenia, których źródłem jest czasami nasz grzech. W tegorocznym Orędziu na Wielki Post papież Franciszek zwraca uwagę na destrukcyjną rolę każdego grzechu. Grzech objawia się na różne sposoby. Papież wymienia m.in.: chciwość, pragnienie nadmiernego dobrobytu, brak zainteresowania dobrem innych, a często także własnym, wykorzystywanie stworzenia, osób i środowiska, zgodnie z żądzą, która każde pragnienie uważa za prawo.

Na początku Wielkiego Postu Kościół, przypominając słowa Jezusa Chrystusa, proponuje trzy drogi przybliżania się do Boga: post, jałmużnę i modlitwę. Od wieków spotykamy tę samą propozycję, choć zmieniające się czasy domagają się nowych jej interpretacji. Papież wyjaśnił, że pościć oznacza przechodzić od pokusy pożerania wszystkiego, celem zaspokojenia naszej chciwości, do umiejętności cierpienia z miłości, która może wypełnić pustkę naszego serca. Z kolei dawanie jałmużny oznacza porzucenie nierozsądnego stylu życia i gromadzenia wszystkiego dla siebie w iluzji zabezpieczania przyszłości, która przecież do nas nie należy.

Warto ten okres przeżyć świadomie, planując osobistą modlitwę, udział w nabożeństwach, sakramencie pokuty i rekolekcjach. Charakterystyczne dla tego okresu są dwa nabożeństwa: Droga Krzyżowa i Gorzkie żale. Idąc za słowami Ojca Świętego: „Nie pozwólmy, aby ten błogosławiony czas upłynął bezowocnie! Prośmy Boga, aby pomógł nam wejść na drogę prawdziwego nawrócenia. Porzućmy egoizm i zapatrzenie się w siebie, a wpatrujmy się w Paschę Jezusa; zbliżmy się do braci i sióstr znajdujących się w trudnej sytuacji, dzieląc się z nimi naszymi duchowymi i materialnymi dobrami”. Bóg chce naszego szczęścia. Bóg chce naszego zbawienia.