Reklama

Pod patronatem „Niedzieli”

Co zobaczymy w roztrzaskanym lustrze

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Czy można się przejrzeć w roztrzaskanym lustrze? Oczywiście, że nie! Każdy z poszczególnych odłamków będzie odbijał jedynie część naszej twarzy. W rezultacie powstanie zniekształcony i wykrzywiony obraz, który raczej nikomu nie przypadnie do gustu. Takie odbicie nie pokaże nam prawdy o nas samych i nie sprawi, że dowiemy się o sobie czegokolwiek. Co najwyżej może nas na chwilę rozbawić... albo rozgniewać, albo głęboko zasmucić. Co jednak, gdy dla wielu ludzi jest to jedyne zwierciadło, w którym oglądają rzeczywistość?

Prof. Wojciech Roszkowski, autor m.in. monumentalnego i pięknego „Świata Chrystusa”, w książce „Roztrzaskane lustro. Upadek cywilizacji zachodniej” przedstawia właśnie, jak zgubne może być to „roztrzaskane lustro”, w którym przegląda się nasz dzisiejszy świat, nawet jeśli widziany w nim obraz wydaje się pociągający i barwny niczym w kalejdoskopie. „Wzrost roli mediów – pisze autor – spowodował, że potoczne określenie «scena publiczna» nabrało nowego znaczenia. (...) Na pluralistycznym rynku mediów każdy, kto ma pieniądze lub przyciągnie uwagę ludzi z pieniędzmi, może się zaprezentować z najgłupszym i najbardziej obrzydliwym przekazem”. Media jednak to zaledwie czubek góry lodowej, jeśli chodzi o wykrzywianie rzeczywistości, nie tylko tej z lustrzanego odbicia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Spójrzmy chociażby na jedno z ostatnio modnych pojęć. „«Polityczna poprawność», lansowana w niektórych kołach intelektualnych Zachodu, wiedzie na manowce. W rezultacie słowo «ukraść» zastępuje się czasem określeniem «wziąć», a «zabijanie» nazywa się «pozbawianiem życia». Łatwo dostrzec ślepy zaułek, w jaki brną zwolennicy «politycznej poprawności». Mało kto zauważa, że wynika on z błędnego koła wolności jako celu w sobie. Wolność w takim wydaniu dehumanizuje człowieka w stopniu podobnym co zniewolenie”.

Jak zatem prezentuje się obecna cywilizacja Zachodu, do której i my przynależymy? Autor zabiera czytelnika w fascynującą podróż od najdawniejszych ludzkich dziejów po stosunkowo niedawne wydarzenia, o których można było usłyszeć w wiadomościach zaledwie przed miesiącami. Porusza się ze swobodą po tematach tak odległych od siebie, jak starożytna filozofia i współczesna muzyka rozrywkowa. Przede wszystkim zaś bije na alarm – chociaż, jak sam podkreśla we Wstępie – „upadek oznacza stan, z którego jeszcze można się podnieść. Nie należy więc tracić nadziei”.

Przez wieki bowiem cywilizacja zachodnia, choć odległa od ideału, pomimo wielu wewnętrznych kryzysów i zgubnych prądów umysłowych zachowywała swoją spójność i tożsamość. Była źródłem wartości wypływających z dziedzictwa filozofii greckiej, rzymskiego prawa oraz wyrosłej na gruncie judaizmu nauki Jezusa Chrystusa. Współczesny świat przedstawia się jednak całkowicie odmiennie. Prezentuje nie tylko odejście od pierwotnych podstaw cywilizacji, ale i rosnącą wrogość wobec nich oraz chęć całkowitego ich odrzucenia. Jak to się stało i w jaki sposób do tego doszło? W jaki sposób to, co kiedyś było nie do pomyślenia, a nawet niewyobrażalne, teraz jest na porządku dziennym? Odpowiedzi jest wiele.

Reklama

Część z przyczyn zła może znamy lub przynajmniej się ich domyślamy, na inne dopiero otworzy nam oczy niniejsza książka. Trzeba po nią sięgnąć, by pogłębić swoją wiedzę, zrozumieć procesy, które doprowadziły do obecnej postaci naszego świata, i rozpoznać czyhające na każdym kroku zagrożenie: „Zło udaje, że go nie ma. Ale zło jest. Nie ominiemy go. Unikając ocen, powątpiewając w możliwość rozróżnienia dobra od zła, karmimy je bezkarnością. Grzęznąc w mniejszym złu, wspomagamy większe. Zło jest potężne, ale jest potężne naszymi słabościami”.

Mimo że książka „Roztrzaskane lustro” może onieśmielać czytelnika swoją objętością, wartki, potoczysty język czyni ją pasjonującą. Kryzys sięga dalej w przeszłość, niż moglibyśmy się tego spodziewać, nierzadko jednak jest również dziełem stosunkowo niedawnych czasów. Przeszłość bowiem nie znała wielu zjawisk, które obecnie nam towarzyszą: „Ludzie Średniowiecza zabijali się z chciwości, żądzy władzy lub z powodów religijnych, lecz nie w imię postępu. Zabijanie w imię postępu stało się wynalazkiem ery nowożytnej”.

Reklama

Na kartach książki prof. Roszkowskiego pojawiają się nazwiska znane i mniej znane, ale zawsze warte przypomnienia – dla przestrogi. Przedstawiane są zgubne prądy umysłowe, których krzewiciele, usiłując stworzyć raj na ziemi, niejednokrotnie zamieniali ją w piekło, gdy idee rozpowszechniane na papierze znalazły ludzi, którzy pragnęli wprowadzić je w życie. Choć wydaje się to słusznie minioną historią, warto je znać i o nich pamiętać, gdyż do tej pory wydają we współczesnym świecie swoje zatrute owoce. Nacisk położony jest tutaj szczególnie na stale przepoczwarzającą się ideologię lewicową. Właściwa pamięć o przeszłości i świadomość historii, zarówno własnego narodu, jak i świata, jest kluczowym czynnikiem w prawidłowym i odpowiedzialnym kształtowaniu przyszłości. Kto zna prawdę i potrafi wysnuwać z niej odpowiednie wnioski, ten nie da się otumanić lansowanym powszechnie półprawdom czy wręcz kłamstwom.

Niemałą rolę w „Roztrzaskanym lustrze” odgrywa chrześcijaństwo – zarówno jako jeden z filarów zachodniej cywilizacji, jak i ze względu na rolę, którą odgrywa we współczesnym świecie. „Wydawać by się mogło – pisze autor – że wraz z upadkiem komunizmu zelżeje napór wrogów chrześcijaństwa. Niestety, nic takiego nie nastąpiło. Przeciwnie, pod koniec drugiego tysiąclecia chrześcijanie to najbardziej prześladowana grupa religijna na świecie. Polityczną wojnę z chrześcijaństwem prowadzą wielkie organizacje międzynarodowe, wspierane przez ONZ i Unię Europejską”. To niezwykle ważny głos w dzisiejszych czasach. Autor nie omija także błędów i zaniedbań po stronie samego Kościoła. Dzięki niemu jasne staje się, na co należy zwracać uwagę i czego się wystrzegać w tak ważnej kwestii.

Kiedy się zna przyczyny zła, łatwiej zapobiegać jego rozprzestrzenianiu się, a także leczyć jego przejawy. Ważne jest również, by przeciwstawiać się temu, co dopiero może do zła prowadzić, i umieć rozpoznawać niepokojące znaki. Z tego względu „Roztrzaskane lustro” można polecić każdemu. Starsi zapoznają się z nowymi trendami, młodsi natomiast przybliżą sobie świat, w którym żyły poprzednie pokolenia. Wszyscy zaś będą w stanie lepiej rozumieć współczesność, a co za tym idzie – dążyć do prawdziwego, a nie utopijnego ulepszenia świata w drodze do wieczności.

Książka została wydana na bardzo wysokim poziomie edytorskim i ubogacona 140 ilustracjami, stąd może być też nie tylko mądrym, ale i pięknym prezentem.

* * *

Uwaga!
Dla czytelników „Niedzieli” wydawnictwo przygotowało specjalną ofertę. Jeden egzemplarz można kupić zamiast w cenie 82,9 zł – za 69 zł (+ koszt wysyłki 14 zł), a dwa egzemplarze – za łącznie 119 zł (wysyłka gratis!). Można też kupić „Roztrzaskane lustro” razem z inną książką prof. W. Roszkowskiego – „Mistrzowska gra Józefa Piłsudskiego” (cena det. 59 zł) za łącznie 79 zł (+ koszty wysyłki – 14 zł). Wystarczy zadzwonić pod nr tel. 12 260 32 90 lub 12 254 56 04 albo wysłać e-mail na adres: dystrybucja@bialykruk.pl .

2019-05-28 13:30

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

[ TEMATY ]

św. Katarzyna Sieneńska

Giovanni Battista Tiepolo

Św. Katarzyna ze Sieny

Św. Katarzyna ze Sieny
W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne. Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej. Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia. Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie. Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy. Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską. Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej". Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała! Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła. Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża. Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.
CZYTAJ DALEJ

Sosnowiec: Zatrzymano księdza po zgłoszeniu delegata biskupiego ds. ochrony dzieci i młodzieży

2025-04-29 13:37

[ TEMATY ]

przestępstwo

diecezja sosnowiecka

delegat biskupa ds. ochrony dzieci i młodzieży

54‑letni ksiądz

Adobe Stock

Policja zatrzymała we wtorek 54-letniego księdza z diecezji sosnowieckiej

Policja zatrzymała we wtorek 54-letniego księdza z diecezji sosnowieckiej

Na polecenie sosnowieckiej prokuratury policja zatrzymała we wtorek 54-letniego księdza z diecezji sosnowieckiej, któremu śledczy zarzucają dwa przestępstwa na szkodę dzieci, chodzi m.in. o przestępstwo o charakterze seksualnym zagrożone nawet karą dożywocia - dowiedziała się PAP w prokuraturze.

To już czwarta osoba zatrzymana w ramach dużego śledztwa, prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Sosnowcu. Przeciw jednej z nich prokuratura w połowie kwietnia skierowała do sądu akt oskarżenia. W postępowaniu jest więc obecnie trzech podejrzanych - dwaj czynni księża i jeden były już duchowny z diecezji sosnowieckiej.
CZYTAJ DALEJ

Czy męczeństwo ma sens?

2025-04-30 07:26

[ TEMATY ]

Samuel Pereira

Materiały własne autora

Samuel Pereira

Samuel Pereira

W świecie, w którym słowo „poświęcenie” brzmi jak archaizm, a „heroizm” kojarzy się z naiwnym romantyzmem z lekcji historii, męczeństwo może wydawać się czymś wręcz niezrozumiałym. Czymś z innego porządku – może nawet obcym i niepokojącym. Żyjemy przecież w czasach, w których indywidualizm jest cnotą, a sukces mierzy się liczbą zer na koncie, lajków pod zdjęciem i umiejętnością „dbania o siebie”. Na tym tle ofiara z własnego życia – a więc męczeństwo – wydaje się gestem radykalnym, może wręcz szalonym. A jednak… nie daje spokoju.

Arcybiskup Tadeusz Wojda, podczas obchodów Dnia Męczeństwa Duchowieństwa Polskiego, mówił, że „duszpasterze męczennicy są zaczynem cywilizacji miłości”. W świecie, który coraz bardziej pogrąża się w chaosie aksjologicznym, to zdanie brzmi jak manifest. Jakby ktoś rzucał kamień w szklany ekran nowoczesności i przypominał, że są jeszcze wartości, dla których warto żyć – a czasem nawet umrzeć. Tylko kto dziś w ogóle tak myśli?
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję