Kiedy Noe na Boży rozkaz zaczął budować arkę, nic jeszcze nie zapowiadało potopu. Nic więc dziwnego, że gdy katecheci opowiadają tę historię dzieciom na lekcjach religii, mówią o drwinach, które wychodziły z ust sąsiadów biblijnego bohatera: „Patrzcie! Noe buduje arkę! Zamierza pływać nią po lesie”. Posłuszny Noe jednak wykonywał dokładnie polecenia Wszechmocnego. I gdy całą zamieszkałą ziemię zalały bezkresne wody potopu, drewniana arka okazała się jedynym miejscem przetrwania!
„Jak było za dni Noego, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego. Albowiem jak w czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki, i nie spostrzegli się, aż przyszedł potop i pochłonął wszystkich, tak również będzie z przyjściem Syna Człowieczego” (Mt 24, 37-39) – nauczał Jezus. A przyjście to może być dwojakie. Albo w dniu paruzji, albo w chwili zgaśnięcia naszego doczesnego życia. I może się wydawać, że jak za Noego nic nie zapowiadało potopu, tak za naszych dni niewiele wskazuje na to, iż spotkanie z Synem Człowieczym rychło nastąpi.
I jak za Noego schronienie się w arce było jedynym sposobem przetrwania potopu, tak w dniu Syna Człowieczego czyste serce wypełnione wiarą okaże się jedynym kluczem do niebiańskiej arki.
