Reklama

Niedziela Świdnicka

Wiara w czasie pandemii

Żyć światem i oddawać mu to, co do niego należy, czy żyć Bogiem? Takie pytania postawił ks. Dominik Wargacki podczas homiletycznego rozważania w kościele św. Jerzego w Dzierżoniowie.

Niedziela świdnicka 44/2020, str. I

[ TEMATY ]

wiara

rozważania

Ks. Mirosław Benedyk

Ks. Dominik Wargacki zachęcał, aby w dobie pandemii jeszcze bardziej p rzylgnąć do Boga, a nie uciekać od Niego

Ks. Dominik Wargacki zachęcał, aby w dobie pandemii jeszcze bardziej p rzylgnąć do Boga, a nie uciekać od Niego

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Jezus Chrystus daje nam odpowiedź. Trzeba postępować w mądrości Bożej i umieć tak żyć, by w tym świecie być człowiekiem po ludzku uczciwym, ale po Bożemu świętym. – Chrystus pokazuje, że nie można się tylko przejąć światem, doczesnością, ale że trzeba pamiętać, że do Boga zdążamy. W tym naszym codziennym postępowaniu o Bogu nie wolno zapomnieć – powiedział w swoim rozważaniu dzierżoniowski wikariusz.

Po co dyspensa?

Ksiądz Dominik poruszył aktualny temat udzielania dyspens przez biskupów: – Jesteśmy świadkami trudnej sytuacji związanej z trwającą na świecie pandemią. Są dyskusje nad tym, czy dobrze, czy źle, że są udzielane takie czy inne dyspensy, zwolnienia. Ale to podejmowanie decyzji odnośnie bycia przy Bogu i realizowania drogi wiary we wspólnocie Kościoła nie odbywa się na poziomie jakiejś tam dyspensy, ale na poziomie mojej wewnętrznej relacji z Panem Bogiem. Ktoś powiedział, że udzielona dyspensa nie oznacza, że nie mam iść do kościoła. Jest to znak, że dla ludzi, którzy mogą być zagrożeni, Kościół w trosce i w miłości przyzwala na pewne rzeczy. Ale rozeznanie tego, czy faktycznie zagrożenie mnie dotyka, dokonuje się w moim sercu – powiedział kapłan. Jeden z polskich biskupów w komentarzu do udzielonej dyspensy napisał, że nie dotyczy ona tych, którzy w tygodniu normalnie pracują i realizują swoje obowiązki w świecie. Dlaczego? Bo w tygodniu nie boją się tego, że mogą się zarazić koronawirusem. W odpowiedzialności za świat, podejmują swoje obowiązki, troszczą się o to, co doczesne i nie przeszkadza im rzeczywistość niebezpieczeństwa. Kiedy przychodzi moment walki o to, co Boże, wycofują się, a właściwie usprawiedliwiają.

Przyspieszona laicyzacja

– Ludzie, którzy obserwują dzisiejszą rzeczywistość, mówią, że pandemia przyczyniła się do tego, że laicyzacja, czyli do odrzucanie przez ludzi Boga, przyspieszyła o 10 lat. To nie wirus wygonił ludzi z kościoła. Nie wolno nam zapomnieć, że jesteśmy ludźmi wiary – zaapelował ks. Wargacki i zachęcił, aby ci, którzy czują się zagrożeni, w których jest wielka obawa, w inny sposób dokonali wyboru opowiedzenia się po stronie Pana Boga. Jeżeli faktycznie jest zagrożenie, można wybrać taki dzień w tygodniu, kiedy jest mniej osób w kościele i przyjść na Eucharystię, by nie tracić tego kontaktu z Bogiem. – Obostrzeń trzeba przestrzegać, bo to jest nasza wzajemna troska o siebie, ale nie może dojść do takiej sytuacji, gdzie cała rzeczywistość, w której żyjemy, stanie się dla nas bożkiem. Bo dziwne to czasy, kiedy człowiek dostrzega nieszczęście, a do Boga się nie ucieka – zauważył homileta, który przywołał przysłowie: „Jak trwoga, to do Boga”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2020-10-28 10:39

Oceń: +3 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Andrzej i Credo

Święty Andrzej apostoł to młodszy brat św. Piotra. To on pokazał Piotrowi Chrystusa. Jak wielu uczniów, oddał życie za Chrystusa. Św. Andrzej jest szczególnie czczony i kochany w Kościele wschodnim, jest patronem Kościoła prawosławnego. Ma także wielki mir w Kościele łacińskim, patronuje wielu instytucjom kościelnym, parafiom, kwestorom. Narosły wokół św. Andrzeja przeróżne legendy i zwyczaje, które często mają postać ludowych praktyk. Wiemy o tzw. andrzejkach, po których zawsze następuje Adwent z postem i wzmocnioną dyscypliną kościelną. W związku z tym zaczęto wymyślać różne rzeczy, żeby uczcić św. Andrzeja, ostatnią przed Adwentem zabawą i wesołą „wróżbą”. Zwyczaje te niejednokrotnie nawiązują jeszcze do czasów pogańskich i graniczą z zabobonem, dość groźnym dla człowieka. Niekiedy nawet poważni ludzie powołują się na zabobony, co powoduje jakieś rozchwianie mentalne w życiu społecznym i prowadzi donikąd. Wiemy jak wielkie kłopoty mają misjonarze na misjach, kiedy miejscowy czarownik odprawia jakieś gusła i ma w wiosce duże poparcie, ludzie korzystają z jego magicznych „usług”, a ignorują działania duchownego katolickiego. To niewłaściwe i groźne dla wiary. Czasem jest to tylko zwyczaj, rytuał zabawowy, ale mocno wpływa na świadomość danej społeczności. W wielu wypadkach nie można sobie z tym poradzić. Ale nie tylko w Afryce czy Ameryce Południowej jest taka podatność na tzw. czary i gusła, bo i w światłej Europie wiara w jakieś dziwne rzeczy dochodzi niejednokrotnie do głosu i odgrywa duże znaczenie.
CZYTAJ DALEJ

Święcenie pokarmów

Kościół ustanowił sakramentalia, czyli „święte znaki, które z pewnym podobieństwem do sakramentów oznaczają skutki, przede wszystkim duchowe. Sakramentalia nie udzielają łaski Ducha Świętego na sposób sakramentalny, lecz przez modlitwę Kościoła uzdalniają do przyjęcia łaski i dysponują do współpracy z nią. Wśród sakramentaliów znajdują się najpierw błogosławieństwa (osób, posiłków, przedmiotów, miejsc). Każde błogosławieństwo jest uwielbieniem Boga i modlitwą o Jego dary” (KKK 1667-1671). Modlitwa i błogosławienie pokarmów znane jest już w Starym Testamencie, czyni to także Jezus: „On tymczasem wziął pięć chlebów i dwie ryby, podniósł wzrok ku niebu, pobłogosławił je, połamał i dawał uczniom, aby rozdawali ludziom” (Łk 9, 16).
CZYTAJ DALEJ

Wielkanoc to cząstka wieczności – mówił ks. Jan Twardowski

2025-04-19 13:07

[ TEMATY ]

Wielkanoc

Milena Kindziuk

Red

Nie umiem / być srebrnym aniołem / ni gorejącym krzakiem / tyle Zmartwychwstań już przeszło / a serce mam byle jakie. / Tyle procesji z dzwonami / tyle już alleluja / a moja świętość dziurawa / na ćwiartce włoska się buja – pisał ksiądz poeta Jan Twardowski w wierszu pt. „Wielkanocny pacierz”. Gdy zapytałam go kiedyś, na czym według niego polega zmartwychwstanie Chrystusa, odpowiedział: „na tym, że Chrystus, który umarł, żyje!”.

Była to dla niego „prawda porażająca”. Bo przecież Pan Jezus po zmartwychwstaniu był niby ten sam, ale już zupełnie inny. Nawet Apostołowie nie mogli Go poznać. Wskrzeszona dziewczynka czy Łazarz z Ewangelii pozostali tacy sami. Po wskrzeszeniu - wrócili do normalnego życia, kiedyś potem znów poumierali. Natomiast Pan Jezus po zmartwychwstaniu był zupełnie inny – tłumaczył ks. Twardowski, dodając że właśnie dlatego w Komunii świętej przyjmujemy Zmartwychwstałego Pana Jezusa, a więc przemienionego przez śmierć i zmartwychwstanie. Ktoś, kto przechodzi przez śmierć, już jest inny – to bardzo ważna prawda wiary”.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję