Łódzkie żydowskie getto, jak zaznacza autorka, zajmuje specyficzne miejsce w dziejach Holokaustu: powstało w lutym 1940 r. jako pierwsze, w pełni odizolowane od reszty miasta na obszarze okupowanej Polski. Było największe po warszawskim i istniało najdłużej – do sierpnia 1944 r. We wrześniu 1942 r. z łódzkiego getta wysiedlono ponad 15 tys. „osób nienadających się do pracy” (dzieci do 10. roku życia, starców, chorych). Z pozostałymi ponad 70 tys. mieszkańców stało się ono jednym wielkim obozem pracy. Było to też getto, z którego ocalało najwięcej osób, i dzięki temu mogły one opowiedzieć o swoich przeżyciach, a także o dzieciństwie, rodzinie – i o rodzinnym mieście. Łódź była ważnym ośrodkiem żydowskim w Polsce w XIX i XX wieku. Od opowieści o Łodzi – mieście wielu kultur – rozpoczyna autorka tę książkę. W reporterskim stylu opowiada o getcie, jego mieszkańcach i historii, wskazuje najważniejsze miejsca, przytacza relacje ludzi.
Pomóż w rozwoju naszego portalu