Od 22 maja skwierzyńska świątynia nosi miano: sanktuarium Matki Bożej Klewańskiej. To miejsce dedykowane jest w sposób szczególny przesiedleńcom z dawnych Kresów Wschodnich i ich potomkom. Dekret o ustanowieniu sanktuarium Matki Bożej Klewańskiej w Skwierzynie odczytał na początku Mszy św. dyrektor Wydziału Duszpasterskiego Kurii Diecezjalnej ks. Robert Patro. Okolicznościową homilię wygłosił ks. Paweł Holc, wizytator Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misji. – Dziś przeżywamy wyjątkową chwilę. W tej niezwykłej historii ludzkich dramatów, naznaczonych rzezią wołyńską, wygnaniem, podróżą w nieznane, początkiem życia w nowym miejscu, zawsze uczestniczyła Matka Boża Klewańska, Matka Boża Skwierzyńska. Także Ona przeżyła rzeź na Wołyniu, została wygnana ze swego sanktuarium, podróżowała w nieznane, by tu, u boku swoich dzieci, które Jej bezgranicznie zawierzyły, znaleźć nowe miejsce obecności. Staje się dzisiaj ono sanktuarium, miejscem świętym, w którym Pan Bóg za Jej pośrednictwem udziela szczególnych łask – mówił ks. Holc.
Podczas liturgii pasterz diecezji poświęcił sztandar Kresowian. W uroczystości uczestniczyli przedstawiciele władz wojewódzkich i samorządowych, reprezentanci wojska i policji, kapłani, siostry zakonne, a przede wszystkim dawni mieszkańcy Klewania, którzy w 1945 r. opuszczając rodzinne strony, udali się na tzw. Ziemie Odzyskane i przywieźli ze sobą do Skwierzyny łaskami słynący obraz Matki Bożej Klewańskiej. – Jestem z Klewania. Miałam siedem lat, jak tu przyjechałam. Jechałam z rodzicami tym wagonem, w którym wieźli obraz Matki Bożej Klewańskiej. Pamiętam, że okrywali go czym się dało, ponieważ wagony nie były zadaszone, dlatego trzeba było pilnować, żeby nie zmókł – powiedziała Krystyna Dobrzyńska. – Moi rodzice przed tym obrazem w Klewaniu brali ślub, byłam chrzczona przed tym nim, a w 1975 r. też brałam ślub – dodaje klewianka.
W roku duszpasterskim „Wierzę w Syna Bożego” otwieramy cykl poświęcony sanktuariom diecezji toruńskiej. Niech wiedza o tych miejscach żywej pobożności, naznaczonych licznymi znakami doznanych łask, umocni nas w wierze w Jezusa Chrystusa, a także w szczególnej czci do Jego Matki, która prosi, byśmy czynili wszystko, co On nam powie Ks. Paweł Borowski
Postać Madonny z Dzieciątkiem Jezus na lewej ręce wyłania się ze złotego tła, które symbolizuje niebo i nieskończoność. Piękno duchowe Maryi artysta oddał zgodnie z kanonami orientalnej urody: twarz owalna, oczy oliwkowe, rzęsy czarne, nos delikatny, usta małe, dłonie wysmukłe. Na welonie okrywającym ramiona i głowę umieścił dwie gwiazdy – znaki dziewictwa Maryi – Gwiazdy Zarannej i Gwiazdy Morza. Świętość Matki Bożej zaznaczył aureolą skomponowaną z motywów roślinnych. Oblicze Maryi, pochylone ku Synowi, wyraża smutek, przeczucie Jego męczeństwa. Atrybuty przyszłej męki dzierżą Archanioł Michał (z lewej) i Archanioł Gabriel. Pierwszy trzyma naczynie z wetkniętymi włócznią i trzciną z gąbką, drugi – krzyż i gwoździe. Dzieciątko w odruchu lęku tuli się do Matki. Jego dziecinna twarzyczka, zielona tunika symbolizująca element ziemi i sandałek spadający z nogi przypominają, że Jezus Chrystus jest człowiekiem; złote tło i purpurowa peleryna są atrybutami Jego boskości i królewskości. Jest Bogiem i człowiekiem w jednej osobie. Według niektórych interpretacji spadający sandałek jest znakiem spełnienia zapowiedzi św. Jana Chrzciciela o przybyciu Mesjasza (Mk 1, 7). Matka Boża nie patrzy na Syna; zdaje się ogarniać czułym spojrzeniem patrzących na obraz, a w szerszej perspektywie – wszystkich ludzi, wyrażając gotowość do śpieszenia im z pomocą. Dlatego upowszechnił się tytuł Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Ikona została wykonana według schematu kompozycyjnego typu „Hodegetria”, czyli „Wskazująca drogę”. Maryja prowadzi bowiem do Jezusa; centrum kompozycyjne obrazu stanowi splot rączek Dzieciątka z Jej dłonią, która jednocześnie wskazuje na Syna Bożego. Papież Franciszek przypomina, że pocieszająca Matka będzie towarzyszyła męce Chrystusa, który słowami skierowanymi z krzyża do Niej i św. Jana (J 19, 26-27) „pozostawił nam swoją Matkę jako naszą Matkę”. Jej czciciele gromadzący się w maryjnych sanktuariach przed Jej ikoną wierzą, że „jest Tą, która rozumie wszystkie cierpienia” („Evangelii gaudium”, 286).
Boże ojców naszych, wielki i miłosierny! Panie życia i pokoju, Ojcze wszystkich ludzi. Twoją wolą jest pokój, a nie udręczenie. Potęp wojny i obal pychę gwałtowników. Wysłałeś Syna swego Jezusa Chrystusa, aby głosił pokój bliskim i dalekim i zjednoczył w jedną rodzinę ludzi wszystkich ras i pokoleń.
W Dniu Wszystkich Świętych, gdy w Polsce przemierzamy cmentarne aleje, przystajemy przy nagrobkach i czytamy wyblakłe inskrypcje. Zapalamy znicze – nie tylko dla umarłych, ale także dla siebie. Bo „memento mori” to nie wezwanie do lęku, lecz do pełni.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
