Reklama

Wiara

Charyzmatycy - nadzieja czy zagrożenie?

Nikt w pierwotnym Kościele nie próbował kwestionować autentyczności charyzmatów. Jedynym problemem było to, w jaki sposób z nich korzystać.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kiedy w czasie spotkania modlitewnego w szkole biblijnej prowadzonej przez Charlesa Foxa Parhama w Topeka (USA) jego uczennica Agnes Ozman zaczęła się modlić w językach, których nigdy wcześniej się nie uczyła, w kościołach protestanckich zapanowała prawdziwa panika. Był to przełom XIX i XX stulecia. W krótkim czasie w wielu tradycyjnych wspólnotach protestanckich dało się zauważyć eksplozję charyzmatów: mówienia językami, proroctwa, a z czasem uzdrawiania i innych. Większość z tych wspólnot nie była przygotowana duchowo na tego typu doświadczenie. Od początku do charyzmatyków podchodzono z dużą nieufnością, a po pewnym czasie sugerowano im wręcz opuszczenie macierzystych wspólnot. Tak, w wielkim uproszczeniu, narodził się ruch zielonoświątkowy, który na całym świecie traktowany jest dzisiaj jako „trzecia siła” chrześcijaństwa, obok katolicyzmu i protestantyzmu.

W centrum uwagi

Reklama

Niespełna 70 lat później podobne zjawiska zaczęły mieć miejsce we wspólnotach katolickich. W 1967 r. grupa studentów i pracowników naukowych Uniwersytetu Duquesne w Pittsburghu w stanie Pensylwania w czasie spotkania modlitewnego doświadczyła działania charyzmatów i przeżyła coś, co później zaczęto nazywać chrztem w Duchu Świętym. W Kościele katolickim był to szczególny czas – niedawno zakończył się II Sobór Watykański, którego przesłaniem było aggiornamento, czyli dostosowanie posługi duszpasterskiej Kościoła do uwarunkowań współczesnych czasów. Zapewne to właśnie ten fakt spowodował, że historia doświadczeń charyzmatycznych w Kościele katolickim potoczyła się zupełnie inaczej niż we wspólnotach protestanckich. Osób doświadczających charyzmatów nie tylko nie próbowano usuwać ze wspólnot katolickich, lecz wkrótce stały się one przedmiotem szczególnego zainteresowania Kościoła. W 1975 r. papież Paweł VI podczas III Międzynarodowego Kongresu Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej oświadczył przy 10 tys. delegatów z całego świata, że „odnowa jest szansą dla Kościoła i świata”. To były ważne słowa dla członków katolickich wspólnot charyzmatycznych, którzy usłyszeli z ust papieża, że Kościół ich potrzebuje.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Jak grzyby po deszczu

Od tamtego czasu wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym zaczęły wyrastać w Kościele katolickim jak grzyby po deszczu. Taka sytuacja ma miejsce do dzisiaj. Ze względu na ich specyfikę jedni traktują je z dużym dystansem czy wręcz nieufnością, a inni – z entuzjazmem i nadzieją. Ja sam przeszedłem w tej kwestii znaczącą ewolucję. Choć uważam się za wychowanka ruchu oazowego, któremu wiele zawdzięczam w kwestii wiary i powołania, to jeszcze w szkole średniej zainteresowałem się jedną ze wspólnot charyzmatycznych. Niestety, tamto doświadczenie nie było pozytywne. Tego typu wspólnoty, jak zresztą wiele innych, przyciągają także osoby o – delikatnie mówiąc – małej emocjonalnej dojrzałości. Wtedy obecność takich osób – nielicznych, ale bardzo widocznych, spowodowała, że na długie lata zraziłem się do charyzmatyków. Dość powiedzieć, że na zakończenie studiów seminaryjnych udało mi się obronić pracę magisterską z psychologii religii, której temat brzmiał: Religijność charyzmatyków o wysokim i niskim poziomie niepokoju ukrytego.

Reklama

Mogę powiedzieć, że opuszczałem seminarium jako jeden z bardziej „antyodnowowych” księży. Ta sytuacja zmieniła się na drugiej z kolei parafii, w której pracowałem. Poznałem tam liderów sosnowieckich wspólnot. Powoli przekonywali mnie do tego, co robią. Do tego stopnia, że efektem tych kontaktów były zorganizowane rekolekcje ewangelizacyjne i powstanie wspólnoty w parafii, gdzie wówczas posługiwałem. Było to ponad 20 lat temu; wspólnota istnieje do dzisiaj, choć spotkania odbywają się już w innym miejscu (nadal nie wszyscy księża są entuzjastami odnowy). Tam też mocno doświadczyłem tego, jak charyzmaty funkcjonują w praktyce. Aby to jednak zrozumieć, warto się cofnąć do biblijnych źródeł, które pokazują, że obecność charyzmatów w Kościele nie jest tak bardzo nadzwyczajna, jak mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać.

Każdemu według potrzeb?

Chcąc odnaleźć najpełniejszą listę charyzmatów, których w pierwotnym Kościele doświadczali chrześcijanie, najlepiej sięgnąć do Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian. W 12 rozdziale możemy przeczytać: „Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce”. Nikt w pierwotnym Kościele nie próbował kwestionować autentyczności charyzmatów. Jedynym problemem było to, w jaki sposób z nich korzystać, by służyło to zbudowaniu całej wspólnoty. Istotą charyzmatu jest bowiem to, że zostaje on dany jakiejś osobie nie po to, by służył tylko jej samej, lecz po to, by przez posługę tej osoby mogła się ubogacać wspólnota. Nie po to, by ktoś mógł się chlubić nadzwyczajnością darów, lecz aby był narzędziem, przez które działa Duch Święty. Dlatego pierwszym i podstawowym kryterium rozeznawania prawdziwości charyzmatu jest to, czy służy on budowaniu jedności Kościoła.

W Kościele i dla Kościoła

Kiedy próbowano opisać teologicznie występowanie charyzmatów we współczesnym Kościele, początkowo posługiwano się określeniami: „porządek hierarchiczny” i „porządek charyzmatyczny”; przeciwstawiano niejako strukturę Kościoła i jego nauczycielski urząd spontaniczności darów charyzmatycznych. Taki podział okazał się jednak fałszywy. Cały Kościół jest zarówno hierarchiczny, jak i charyzmatyczny. Każdy biskup, kapłan czy człowiek świecki mogą otrzymać dar prorokowania lub mówienia językami, ale każdy charyzmatyk otrzymuje dary w Kościele i dla Kościoła – inaczej tracą one sens. Bóg rozdziela je według aktualnych potrzeb, które On sam zna najlepiej. Dlatego o charyzmaty można prosić, ale nie można ich wypracować czy się ich nauczyć ani zmusić Boga, by rozdzielał je według naszych pomysłów. Nie otrzymują ich też wyłącznie osoby najpobożniejsze ani najmądrzejsze, lecz te, które według sobie znanych kryteriów Bóg wybrał. Najlepszym dowodem jest fragment z 10 rozdziału Dziejów Apostolskich, który opowiada o chrzcie setnika Korneliusza: „Kiedy Piotr jeszcze mówił o tym, Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali nauki. I zdumieli się wierni pochodzenia żydowskiego, którzy przybyli z Piotrem, że dar Ducha Świętego wylany został także na pogan. Słyszeli bowiem, że mówią językami i wielbią Boga. Wtedy odezwał się Piotr: «Któż może odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my?». I rozkazał ochrzcić ich w imię Jezusa Chrystusa”. Niesamowite! Charyzmat mówienia językami zostaje udzielony poganinowi! To właśnie przekonuje Piotra i towarzyszących mu chrześcijan, że Korneliusza i jego rodzinę należy ochrzcić. Tak oto charyzmaty służyły budowaniu wspólnoty przed wiekami i tak objawiają się we współczesnym Kościele. Bo to Duch Święty jest Autorem dzieła, które swój oficjalny początek miało przed dwudziestoma wiekami i trwa do dzisiaj. A ludzie, którzy pozwalają się używać jako myślące narzędzia, stają się tworzywem, z którego Paraklet buduje wspólnotę, Mistyczne Ciało Chrystusa.

2021-08-03 11:46

Ocena: +6 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bp Czaja: jesteśmy pobożni, ale nie zawsze wierzący

[ TEMATY ]

wiara

diecezja.opole.pl

„Żywa wiara to jest to, czego nam dzisiaj wielokroć brakuje. Bardzo często jesteśmy pobożni, religijni, ale nie zawsze wierzący” – powiedział bp Andrzej Czaja 4 października na zakończenie Roku Prymasowskiego w Prudniku Lesie.

Opolski ordynariusz stwierdził, że brakuje nam chrześcijańskiego ducha, który w nas choruje i jest w wielkim kryzysie. „Współczesnemu chrześcijaństwu potrzeba odnowy, reformy i nawrócenia. Papież Franciszek apeluje do nas pasterzy o nawrócenie pastoralne, do wszystkich ludzi dobrej woli woła o nawrócenie ekologiczne, a do chrześcijan woła o nawrócenie ewangeliczne serca i ducha” – przypomniał.
CZYTAJ DALEJ

Pierwsza nominacja biskupia nowego papieża

2025-05-15 12:50

[ TEMATY ]

Papież Leon XIV

BP KEP

Leon XIV mianował peruwiańskiego marystę o. Miguela Ángela Contrerasa Llajarunę biskupem pomocniczym diecezji Callao. Jest to pierwsza nominacja biskupia za pontyfikatu nowego papieża. Jeszcze jako biskup diecezji Chiclayo w Peru przyszły papież był administratorem apostolskim diecezji Callao w latach 2020-2021.

Biskup nominat Ángel Contreras Llajaruna urodził się 5 lipca 1979 w Cajabamba - Cajamarca. Wstąpił do zgromadzenia marystów. Filozofię studiował w Limie, teologię w Meksyku, biblistykę w Nelo Horizonte, a zarządzanie edukacją ponownie w Limie. Święcenia kapłańskie przyjął w 2008 roku. Pracował w szkole katolickiej, był proboszczem parafii, wikariuszem biskupim ds. życia konsekrowanego i dyrektorem sieci szkół parafialnych w diecezji Callao. Od 2022 roku był przełożonym dystryktu południowoamerykańskiego swego zgromadzenia zakonnego.
CZYTAJ DALEJ

Zawsze trzyma się w cieniu. Kim jest sekretarz nowego papieża?

2025-05-15 15:40

[ TEMATY ]

sekretarz

Papież Leon XIV

sekretarz papieża

ks. Edgard Iván Rimaycuna Inga

Vatican Media

Choć Watykan oficjalnie nie ogłosił tej nominacji, to latynoski ksiądz towarzyszący od pierwszych chwil Leonowi XIV nie mógł umknąć uwadze mediów. Chodzi o 36-letniego ks. Edgarda Ivána Rimaycunę, który pracował u boku obecnego papieża jeszcze w Peru, a następnie trafił za nim do Watykanu. Podkreśla się jego ogromną dyskrecję i to, że zawsze trzyma się w cieniu.

Ks. Edgard Iván Rimaycuna pochodzi z Peru. Jego znajomość z obecnym papieżem sięga 2006 roku, kiedy formował się w seminarium duchowym Santo Toribio de Mogrovejo w Chiclayo. W tym czasie ojciec Robert Prevost był przeorem augustianów, ale utrzymywał bliskie relacje ze swą przybraną ojczyzną. Dla młodego seminarzysty augustianin szybko stał się mentorem, odgrywając decydującą rolę w dojrzewaniu jego powołania. Kiedy zakonnik powrócił do Peru, początkowo jako administrator apostolski, a później biskup diecezjalny, potrzebował godnego zaufania współpracownika: w ten sposób Rimaycuna zaczął pracować u jego boku.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję