Reklama

Klementowice

Poetycka majówka

8 maja br. Szkoła Podstawowa im. ks. St. Rzepeckiego w Klementowicach przeprowadziła III Międzyszkolny Konkurs Recytatorski Poezji i Prozy Religijnej. W konkursie udział wzięło 57 uczniów, przygotowanych przez 23 nauczycieli. Uczestnicy reprezentowali 12 szkół podstawowych (Nałęczów, Wąwolnica, Stok, Kurów, Płonki, Żyrzyn, Wielkie, Przybysławice, Garbów, Lublin, Żabia Wola i Klementowice) oraz 3 gimnazja (Kurów, Garbów, Żyrzyn).

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Szkoła w Klementowicach już po raz trzeci zorganizowała konkurs recytatorski w dniu imienin patrona - ks. kan. Stanisława Rzepeckiego. W ten sposób uczniowie i nauczyciele czczą pamięć znanego Kapłana, przypominają krzewione przez niego idee chrześcijańskie, kultywowane przez społeczność szkoły oraz środowisko. Celem konkursu było zainteresowanie dzieci i nauczycieli literaturą religijną, która tak mało miejsca zajmuje w programach szkolnych, a przecież dostarcza doskonałych wzorców i jest najpiękniejszą modlitwą do Boga. Obcowanie z literaturą religijną i świadome jej przeżywanie pozwala młodym ludziom rozwinąć własną osobowość oraz wrażliwość na to, co piękne i istotne, co kształtuje charakter. Dzięki młodemu pokoleniu, wychowanemu w duchu tolerancji, miłości bliźniego, szanującemu prawa człowieka do godnego życia, można śmiało patrzeć w przyszłość, bez obawy o jutro, o los świata. Również na nauczycieli i wychowawców spada obowiązek wychowania młodego pokolenia, by wyrosło na ludzi mądrych, dokonujących rozsądnych wyborów, szanujących wartości chrześcijańskie, dostrzegających obok siebie zło i potrafiących mu się przeciwstawić.
Przygotowując konkurs recytatorski dla dzieci, organizatorzy - a w szczególności polonistka, Anna Tarkowska i dyrektor klementowickiej szkoły, Tomasz Kraszewski - chcieli wskazać inną, lepszą i prostszą drogę, poprzez zwrócenie uwagi na prawdziwe wartości, ukryte w obrazach poetyckich, a wydobyte piękną i mądrą prezentacją tekstu. Zadaniem konkursu było także obudzenie wrażliwości na piękno polskiego języka i bogactwa jego odcieni, przeciwstawiając się w ten sposób wszechogarniającym wulgaryzmom i zwrotom obcojęzycznym.
Konkurs został przeprowadzony w dwóch kategoriach wiekowych. Pierwsza komisja w składzie: Waleria Maruszewska (przewodnicząca), Krystyna Skwarek (przedstawiciel Gminnego Ośrodka Kultury w Kurowie), Halina Jankiewicz (przewodnicząca Gminnej Komisji Przeciwdziałania Problemom Alkoholowym w Kurowie) oraz Halina Szeląg (nauczycielka) oceniała deklamacje uczniów z klas I - III szkół podstawowych. Druga komisja w składzie: Maria Perkowska - Rusek (przewodnicząca), Urszula Buglewicz (redaktor Tygodnika Katolickiego "Niedziela"), Edyta Łysiak (dziennikarz Radia Lublin), Maria Danuta Kruk (poetka z Bronic) oraz Robert Sajnaj (prezes Stowarzyszenia Wspierania Inicjatyw Oświatowo-Wychowawczych im. Teresy Kras w Lublinie) oceniała uczniów starszych klas szkoły podstawowej oraz gimnazjów.
Po przesłuchaniach w grupie młodszej jury wyróżniło następujących uczniów: Piotra Chabrosa z Garbowa, Sylwię Janiszewską z Żabiej Woli, Maję Tarkowską z Klementowic, Maję Białek z Płonek, Ewelinę Furtak z Klementowic, Magdalenę Dudkowską z Nałęczowa, Anitę Jabłońską z Kurowa, Martynę Kręgiel z Wąwolnicy, Macieja Kudelskiego z Nałęczowa, Justynę Mączkę z Klementowic, Kingę Misiurek z Klementowic oraz Milenę Samorek ze Stoku.
W grupie dzieci starszych przyznano nagrody i wyróżnienia. I miejsce i Puchar Prezesa Radia Lublin zdobyła Joanna Boguta ze Szkoły Podstawowej w Garbowie, przygotowana przez s. Zofię Rutkę. II miejsce i nagrodę specjalną - figurę Chrystusa Frasobliwego, ufundowaną przez rzeźbiarza Zbigniewa Kozaka - otrzymał Michał Grykałowski ze Szkoły Podstawowej w Klementowicach, przygotowany przez Annę Tarkowską. III miejsce przyznano Marcie Wiśnieckiej ze Szkoły Podstawowej w Kurowie, która do konkursu przygotowywała się pod czujnym okiem Marzanny Katarzyny Kuli. W tej kategorii przyznano także równorzędne wyróżnienia, które powędrowały do Klaudii Chabros z Żyrzyna, Jarosława Jędrzejewicza z Klementowic, Katarzyny Pękali z Wąwolnicy, Joanny Brzozowskiej z Klementowic, Katarzyny Drygałło z Lublina (SP nr 40), Katarzyny Grendy z Garbowa, Patrycji Kafary z Lublina (SP nr 40), Marcina Kołodzieja z Nałęczowa, Anety Molendy z Klementowic, Eweliny Mikos z Kurowa, Joanny Niezabitowskiej z Wąwolnicy oraz Beaty Zielonki z Nałęczowa. W kategorii uczniów gimnazjum jury przyznało I miejsce Radosławowi Trzcionkowskiemu z Żyrzyna, II miejsce Michałowi Wojnowskiemu z Garbowa oraz III miejsce Oldze Figiel z Kurowa.
Komisje oceniały dobór repertuaru, interpretację utworu, poprawność wymowy oraz ogólny wyraz artystyczny. Wszyscy jurorzy byli zgodni, że młodzi recytatorzy doskonale przygotowali się do konkursu, zarówno jeśli chodzi o samą deklamację, jak i dobór wierszy. Uczniowie prezentowali utwory bardzo popularnego poety ks. Jana Twardowskiego, ale także Karola Wojtyły, K. I. Gałczyńskiego, M. Konopnickiej, E. Szelburg-Zarębiny, A. Kamieńskiej, a nawet swojego dotychczasowego proboszcza - ks. Krzysztofa Maksymowicza. Taka różnorodność utworów jest w dużej mierze zasługą nauczycieli-opiekunów, którzy zadali sobie wiele trudu, by dobrać wiersze i fragmenty poezji odpowiednie do wieku i percepcji młodych uczestników konkursu.
Dzięki życzliwości sponsorów dzieci oraz ich opiekunowie otrzymali pamiątkowe dyplomy i drobne upominki. Zwycięzcy wrócili do domów z cennymi nagrodami. Sponsorami tegorocznego konkursu byli: Caritas Archidiecezji Lubelskiej, Stowarzyszenie Wspierania Inicjatyw Oświatowo-Wychowawczych im. Teresy Kras w Lublinie, Urząd Gminy Kurów, Radio Lublin, Tygodnik Katolicki Niedziela oraz puławski artysta - rzeźbiarz Zbigniew Kozak. Patronat medialny nad konkursem objęło Radio Lublin oraz Niedziela Lubelska.
Organizatorzy składają serdeczne podziękowania wszystkim przybyłym do Klementowic uczestnikom, gościom oraz sponsorom i serdecznie zapraszają do udziału w następnych konkursach - najbliższy II Międzyszkolny Konkurs Recytatorski Poezji i Prozy o Tematyce Wiejskiej zaplanowany jest na jesień br.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2003-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Święty Antoni z Padwy

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).
CZYTAJ DALEJ

Pielgrzymka księży diecezji włocławskiej do Gniezna z okazji 1025-lecia metropolii gnieźnieńskiej

2025-06-12 17:20

[ TEMATY ]

Gniezno

księża

#Pielgrzymka

diecezja włocławska

Karol Porwich/Niedziela

W czwartek, 12 czerwca 2025 roku, w Uroczystość Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana, duchowieństwo diecezji włocławskiej pielgrzymowało do Gniezna — duchowej stolicy Polski — by uczcić 1025. rocznicę powstania metropolii gnieźnieńskiej oraz setną rocznicę powrotu diecezji włocławskiej do tej historycznej metropolii.

Spotkanie rozpoczęło się konferencją duchową pt. „Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity” (J 15,5). Paschalna droga kapłańskiej posługi”, którą wygłosił ks. dr Wojciech Rzeszowski. Księża w skupieniu uczestniczyli także w adoracji Najświętszego Sakramentu, trwając na modlitwie w duchu wdzięczności i refleksji nad misją prezbitera we współczesnym świecie.
CZYTAJ DALEJ

Rozważania na niedzielę bp. Andrzeja Przybylskiego: Uroczystość Najświętszej Trójcy

2025-06-13 12:46

[ TEMATY ]

rozważania

bp Andrzej Przybylski

Marian Florek

Każda niedziela, każda niedzielna Eucharystia niesie ze sobą przygotowany przez Kościół do rozważań fragment Pisma Świętego – odpowiednio dobrane czytania ze Starego i Nowego Testamentu. Teksty czytań na kolejne niedziele w rozmowie z Aleksandrą Mieczyńską rozważa bp Andrzej Przybylski.

Tak mówi Mądrość Boża: «Pan mnie zrodził jako początek swej mocy, przed dziełami swymi, od pradawna. Od wieków zostałam ustanowiona, od początku, przed pradziejami ziemi. Przed oceanem zostałam zrodzona, przed źródłami pełnymi wód; zanim góry zostały założone, przed pagórkami zostałam zrodzona. Nim glebę i pola uczynił, przed pierwszymi skibami roli. Gdy niebo umacniał, z Nim byłam, gdy kreślił sklepienie nad bezmiarem wód; gdy w górze utwierdzał obłoki, gdy źródła wielkiej Otchłani umacniał, gdy morzu ustawiał granice, by wody z brzegów nie wystąpiły; gdy ustalił fundamenty ziemi. I byłam przy Nim mistrzynią, rozkoszą Jego dzień po dniu, cały czas igrając przed Nim. Igrając na okręgu ziemi, radowałam się przy synach ludzkich».
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję