Reklama

Kultura

"Powołany" - kapłaństwo to nie zawód

W ciągle przeobrażającym się świecie można zauważyć stałą tęsknotę za fundamentalną wartością miłości. Nie sposób również żyć bez chociaż małej dawki wartości duchowych, dlatego nieustannie poszukujemy szkół, praktyk, które mają nam pomóc rozwijać nasze wewnętrzne życie.

Niedziela Ogólnopolska 19/2022, str. 62

[ TEMATY ]

film

powołanie

Archiwum twórców filmu

Marcin Kwaśny w roli księdza

Marcin Kwaśny w roli księdza

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Film Powołany w reż. Jana Sobierajskiego w swojej pierwszej warstwie ukazuje nam zamożną, prosperującą według współczesnych mód rodzinę, która z racji „kolędy” gości w swoim domu księdza (Marcin Kwaśny). Już od chwili przybycia kapłana wyczuwamy jakieś dziwne skrępowanie i ironiczną, lekceważącą powierzchowność. Kapłan przybywa na zaproszenie pani domu (Marta Lewandowska), pozostali domownicy nie są jednak entuzjastami tych odwiedzin ani „kościółkowego” życia. Można powiedzieć: typowe wielkomiejskie życie.

W trakcie tej niecodziennej wizyty i momentami mocnej wymiany zdań dochodzi do konfrontacji słów i przekonań. Obserwujemy rozmowę, która koncentruje się wokół głównych posług powierzonych kapłanom. Ksiądz, mówiąc o Eucharystii, o sakramencie pokuty, o modlitwie wstawienniczej, egzorcyzmach czy śmierci, opowiada również prawdziwe, niezwykłe historie osób uzdrowionych, przemienionych i nawróconych. W drugiej warstwie filmu poznajemy dokumentalne świadectwa osób dotkniętych łaską żywego Boga przez posługę kapłanów.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Dar

Marta Przybyła opowiada o swoim doświadczeniu dotyku Boga w Eucharystii. To spotkanie odmieniło jej 23-letnie smutne, jałowe życie i pozwoliło jej zacząć dawać innym miłość przez służbę osobom niepełnosprawnym. Marcin Ostrowski przedstawia swoje beztroskie życie pracownika mediów, pełne alkoholu i dziewczyn. Z pozoru radosne i udane, ale jednak „coś się w tym życiu sypie”. Wypadek komunikacyjny, przegrana wszystkich pieniędzy na giełdzie, niepowodzenia. Dopiero spotkanie z kapłanem głoszącym rekolekcje pozwala mężczyźnie, po wielu wahaniach, uwierzyć i zaprosić do swojego życia Boga, który zmienia go i wprowadza w inny świat – miłości i pomocy osobom bezdomnym. Przestępca Paweł Martyniuk zmienia swoje życie, gdy doświadcza żalu i przebaczenia w sakramencie pokuty w zakładzie karnym. Po wyjściu z zakładu definitywnie zmienia swoje życie i daje o tym świadectwo w zakładach karnych, opowiadając więźniom o tym, co go spotkało.

Reklama

Bohaterowie filmu i ich unikalne świadectwa pokazują, jak Bóg działa w życiu konkretnego człowieka i obdarza go swoją miłością dzięki posłudze kapłańskiej.

Powołanie

Kapłaństwo, o którym film Powołany opowiada, jest nie zawodem, ale powołaniem. To forma realizacji siebie w najpiękniejszym wymiarze, do którego Bóg wzywa ludzi. Czy można sobie wyobrazić, jak potoczyłoby się życie wielu osób, jak wyglądałoby życie współczesne, gdyby nie było kapłanów? Nie byłoby historii opowiedzianych w filmie i nie byłoby tego namacalnego spotkania z przemieniającym Bogiem, gdyby nie posługa kapłanów. Sakrament kapłaństwa jest widzialnym znakiem niewidzialnej łaski. Kapłan jest widzialnym znakiem miłości i mocy Boga.

W historii kina wiele razy opowiadano o kapłanach. W filmach najczęściej są oni ukazywani jako egzorcyści walczący z demonami lub podkreśla się tylko ludzki wymiar ich życia, często dotknięty słabością. Film Powołany, którego scenariusz napisał Duch Święty, na nowo pokazuje ludziom wartość sakramentu kapłaństwa.

Również we współczesnym świecie, w którym człowiek tęskni za miłością, trudno sobie wyobrazić życie bez kapłanów i ich posług. Dzięki nim mamy dostęp do obecności i miłości samego Boga.

Film można obejrzeć na stronie: powolany.pl .

2022-04-29 10:59

Ocena: +5 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Płock: akcja „W 2021 r. modlę się o powołania”

[ TEMATY ]

powołanie

kapłani

seminarium duchowne

Karol Porwich/Niedziela

„W 2021 r. modlę się o powołania” – to hasło akcji zainicjowanej przez Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku. Jej celem jest zachęcenie wiernych, aby każdego dnia modlili się o powołania kapłańskie: „W 2007 roku było nas 94, w 2021 roku jest 19” – przekazali klerycy płockiego WSD, którzy ufają, że akcja modlitewna może przynieść oczekiwane owoce.

Inicjatywa pod nazwą „W 2021 r. modlę się o powołania” została podjęta przez kleryków i moderatorów płockiego Wyższego Seminarium Duchownego Aby wziąć w niej udział, należy wejść na stronę internetową WSD, znaleźć zakładkę „W 2021 r. modlę się o powołania”, wypełnić znajdujący się tam formularz, w którym wpisuje się dzień i formę modlitwy, a potem wypełnić podjęte zobowiązanie.

CZYTAJ DALEJ

Św. Wojciech

Niedziela Ogólnopolska 17/2019, str. 30

[ TEMATY ]

św. Wojciech

T.D.

Św. Wojciech, patron w ołtarzu bocznym

Św. Wojciech, patron w ołtarzu bocznym

29 kwietnia 2019 r. – uroczystość św. Wojciecha, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski

W tym tygodniu oddajemy cześć św. Wojciechowi (956-997), biskupowi i męczennikowi. Pochodził z książęcego rodu Sławnikowiców, panującego w Czechach. Od 16. roku życia przebywał na dworze metropolity magdeburskiego Adalberta. Przez 10 lat (972-981) kształcił się w tamtejszej szkole katedralnej. Po śmierci arcybiskupa powrócił do Pragi, by przyjąć święcenia kapłańskie. W 983 r. objął biskupstwo w Pradze. Pod koniec X wieku był misjonarzem na Węgrzech i w Polsce. Swoim przepowiadaniem Ewangelii przyczynił się do wzrostu wiary w narodzie polskim. Na początku 997 r. w towarzystwie swego brata Radzima Gaudentego udał się Wisłą do Gdańska, skąd drogą morską skierował się do Prus, w okolice Elbląga. Tu właśnie, na prośbę Bolesława Chrobrego, prowadził misję chrystianizacyjną. 23 kwietnia 997 r. poniósł śmierć męczeńską. Jego kult szybko ogarnął Polskę, a także Węgry, Czechy oraz inne kraje Europy.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje" DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję