Reklama

Kultura

Święty Józef wyszedł z cienia

Powstający w Kaliszu film "Opiekun" to fabuła z patronem ojców i mężczyzn w tle. Scenerią jest m.in. najstarsze na świecie sanktuarium św. Józefa.

Niedziela Ogólnopolska 26/2022, str. 64-65

[ TEMATY ]

film

św. Józef

Stowarzyszenie Rafael

Ślub Dominiki i Roberta – w ich role wcielają się Karolina Chapko i Rafał Zawierucha

Ślub Dominiki i Roberta – w ich role wcielają się Karolina Chapko i Rafał Zawierucha

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Jest w tle, ale jednocześnie jest najważniejszy, bo właśnie ojcostwo i męstwo są ważną częścią opowieści. Za jego sprawą ma szanse ocaleć rodzina bohaterów filmu – Dominiki i Roberta, którzy przeżywają kryzys małżeński. Narastające problemy powodują, że Dominika zaczyna interesować się innym mężczyzną, a Robert nie potrafi sobie poradzić z czymś, co wydaje się, że go przerasta. Czy w najważniejszym momencie zachowa się jak św. Józef?

Zobaczymy, jeśli film zostanie skończony. Brakuje grubo ponad połowy potrzebnych do tego pieniędzy. W kaliskim narodowym sanktuarium św. Józefa wierni są dobrej myśli: omadlają film, odprawiają Msze św. w jego intencji, nie zapominają także o prośbach o niezbędne fundusze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Za ciosem

Pomysłodawcą filmu jest ks. prał. dr Jacek Plota, kustosz sanktuarium. – Na zakończenie Nadzwyczajnego Roku św. Józefa postanowiliśmy przygotować oratorium o tym świętym. Libretto napisała pisarka Aleksandra Polewska, a muzykę – Piotr Pałka. To było udane przedsięwzięcie – opowiada ks. Plota. Dlatego padł pomysł, że skoro święty wyszedł z cienia, trzeba iść za ciosem, pora na film – fabularny, pełnometrażowy, ambitny. Scenariusz napisała Polewska, a sprawą pomysłodawcy zainteresowali Stowarzyszenie Rafael.

Reklama

Opowieść ma być współczesna, a św. Józef ma ratować małżeństwo. Film pokaże, że św. Józef, który otrzymał zadanie wychowania Jezusa, działa również w XXI wieku. Opiekuje się rodzinami i wspiera je, pomaga chronić to, co ważne.

Relacje osobiste

Dla Aleksandry Polewskiej inspiracją do napisania scenariusza były prawdziwe historie związane z łaskami otrzymywanymi za wstawiennictwem św. Józefa. Wszyscy bohaterowie są wzorowani na prawdziwych postaciach, a historie – wzięte ze świadectw i relacji.

– Czułam pomoc św. Józefa przy zbieraniu dokumentacji i pisaniu scenariusza – mówi pisarka. A wzięło się to z jej osobistych relacji ze świętym. Kiedyś usilnie się do niego modliła. Gdy jednak – jak sądziła – nic to nie dawało, święty nagle się jej przyśnił, spytał, o co chodzi, a potem na stałe pojawił się w jej życiu.

Poproszono ją, aby napisała o świętym książkę dla dzieci, potem – libretto oratorium, teksty dla kaliskiego pisma Opiekun, wreszcie zaproponowano jej napisanie scenariusza filmu. Teraz pisze powieść osadzoną w Kaliszu, ze św. Józefem w tle.

Współcześnie w Kaliszu

Akcja filmu będzie się rozgrywać w Kaliszu, a scenerią dla losów bohaterów będzie m.in. sanktuarium, od wieków miejsce wielu niezwykłych zdarzeń. I choć szkielet opowieści dotyczy współczesności, historie te staną się istotną częścią fabuły.

Reklama

Film ma konstrukcję szkatułkową – zaznacza reżyser Dariusz Regucki. Opowiedziane historie łączą się przez postać głównego bohatera. Robert w lokalnej rozgłośni prowadzi program Kwadrans Józefa. Opowiada w nim niecodzienne historie pielgrzymów, którzy twierdzą, że dzięki św. Józefowi z Kalisza w ich życiu zdarzył się cud.

– Z historii dziejącej się współcześnie przenosimy się do wydarzeń z przeszłości; film wzbogacony będzie warstwą dokumentalną, która w szczególny sposób przybliży tytułowego bohatera filmu – mówi reżyser. – Z części historycznej dowiadujemy się wprost, że historia św. Józefa dzieje się dziś – tu i teraz.

Święty rodzinny

Dla Radosława Pazury św. Józef nie jest postacią nieznaną, obcą. Przeciwnie: to jeden z ulubionych świętych aktora, który wręcz czuje jego opiekę. Gdy kiedyś starali się z żoną o dziecko, zwracali się do wielu świętych, także do św. Józefa, jako tego, który opiekuje się rodziną. Gdy urodziła się Klara, Pazura postanowił świętym odpowiednio podziękować. Takim sposobem znalazł się w Kaliszu. Później przy różnych okazjach wracał. Po to, żeby dziękować za to, co otrzymał.

Postać św. Józefa jest ważna dla ich rodziny. Żona aktora czuje szczególną opiekę Józefa, jego błogosławieństwo i ma wielkie nabożeństwo do niego, pewnie dlatego, że nie poznała nigdy swego biologicznego ojca. Święty świetnie wypełniał tę lukę. Zawsze czuła jego szczególną opiekę.

Za wstawiennictwem

Reklama

Dla Radosława Pazury, grającego w filmie jedną z głównych postaci – czarnego charakteru – rola jest niezbyt sympatyczna, ale ważna, żeby pokazać tło i sens istnienia tego świata, przeplatania się dobra ze złem i ludzi, którzy to uosabiają. Gra człowieka, dla którego kluczem do szczęścia jest czerpanie przyjemności. Wydaje mu się, że wszystko jest fajne, miłe, romantyczne, wspaniałe; bogate, pełne pieniędzy i luksusu.

Rolę otrzymał dzięki wstawiennictwu. Kilka lat temu ksiądz kustosz Plota powiedział mu, że ma być robiony film o św. Józefie. Udzielił rady, żeby się wokół niego „zakręcić”. Aktor tłumaczył mu, że nie bardzo się da, bo nie wiadomo gdzie, jak i do kogo uderzyć... Gdy potem zadzwonił do niego Dariusz Regucki, Pazura poczuł, że to efekt przyjazdów do sanktuarium, więzi ze św. Józefem i nabożeństwa do niego. To było wyróżnienie, mały dowód na to, że święci są i działają. Że wiara w ich obcowanie ma sens, sprawdza się w życiu.

Uzdrowiony z paraliżu

Historia łask, uzdrowień, cudów za przyczyną św. Józefa jest długa jak historia obrazu z kaliskiego sanktuarium, ma niemal 400 lat – zaznacza ks. Plota. Zaczęła się, gdy jeden z mieszkańców z pobliskiej wioski został za jego przyczyną uzdrowiony z paraliżu. Święty Józef przyśnił się temu mężczyźnie i obiecał, że ten dozna uzdrowienia, jeśli zleci namalowanie obrazu z wizerunkiem patrona rodzin do kaliskiej kolegiaty. Gdy przyniesiono gotowe płótno do chorego, on pobożnie je ucałował i wyzdrowiał.

Reklama

W XVIII wieku ówczesny kustosz sanktuarium spisał otrzymane w Kaliszu za wstawiennictwem św. Józefa łaski i cuda. Było ich 600, a ta liczba wciąż rosła. Nie wszystkie te świadectwa możemy nazywać cudami, gdyż do ich uznania przez Kościół potrzebne są specjalna komisja i długotrwałe badania. Niemniej jednak wierni uznają te „małe cuda” za „robotę” św. Józefa.

Człowiek się wzrusza

O interwencjach św. Józefa opowiada w filmie jego główny bohater. Najbardziej znana jest historia ocalenia w kwietniu 1945 r. księży w Dachau, którzy poświęcili się św. Józefowi. Obóz został wyzwolony kilka godzin przed planowaną masakrą więźniów. Było dla nich jasne: cud ocalenia zawdzięczali wstawiennictwu św. Józefa.

Regularne spisywanie nadzwyczajnych zdarzeń rozpoczęło się na początku obecnego wieku, gdy kustoszem został ks. Plota. Wydano już pięć tomów współczesnych zdarzeń za sprawą św. Józefa, które zawierają różne niezwykłe historie. – Najczęściej dotyczą one rodziny, w tym jej bytu materialnego, nawróceń, próśb o potomstwo, o dobrego męża – wylicza ksiądz kustosz. Ostatni na razie tom zawiera prośby dzieci. Z 5 tys. próśb wybrali i wydali najciekawsze z nich. Gdy się je czyta, człowiek się wzrusza.

Święty interesujący

Zanim Regucki zaczął myśleć o filmie, św. Józef nie był postacią mu nieznaną, choć własnego przeżywania jej nie doświadczył. Dlatego jest to teraz tym bardziej dojmujące i ważne. Reżyser zadał sobie np. pytanie, czy św. Józef dla niego, dla współczesnego człowieka, może być interesujący. Niewiele pozostało po nim w słowie pisanym. – Zastanawiamy się, jak to jest, że przyjął do siebie kobietę w ciąży. W takiej sytuacji znaleźli się bohaterowie filmu – mówi Regucki.

W ogólnych zarysach od czasów biblijnych niewiele się zmieniło: ludzie mają podobne problemy, kłopoty, każdy chce kochać i być kochanym, troszczy się o siebie, szuka sensu życia.

Święty Józef dla wielu stanowi wzór. W filmie pokazane jest Zgromadzenie Sióstr św. Józefa, które wprost mówią, że są jego córkami duchowymi. Zapytane, kim dla nich jest św. Józef, pokazują swój dom, gdzie opiekują się np. opuszczonymi dziećmi, którymi nikt się nie chce zajmować.

2022-06-21 13:48

Oceń: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dom potrzebuje ojca

Św. Józef miał dobry fach, nie bał się przyszłości. Odważnie spełnił marzenie: poślubił Marię, założyli rodzinę. Gdy w jego życie wkroczył Bóg, zaproponował jeszcze więcej: być głową Świętej Rodziny. Opieka nad Jezusem wywróciła mu świat do góry nogami… Ale podjął to wyzwanie i nie zrezygnował z niego do końca swoich dni. Czy dziś Bóg znalazłby wśród mężczyzn kogoś takiego, jak św. Józef?

Monika od pięciu lat jest żoną. Zaraz po studiach zaczęła pracę, nieźle zarabia. Jej mąż, Jacek, uznany fotograf, wciąż w rozjazdach. Chcieliby mieć dziecko, ale przyznają, że to by mogło zmienić ich dotychczasowy tryb życia. Dlatego czekają. Może za dwa, trzy lata? Muszą to zaplanować.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Strefa Gazy/ Flotylla Sumud ogłosiła stan wyjątkowy z obawy przed interwencją Izraela

2025-10-01 20:36

[ TEMATY ]

strefa gazy

pixabay.com

Alarm

Alarm

Izraelska marynarka wojenna rozpocznie przechwytywanie łodzi z flotylli Global Sumud w ciągu godziny. Na pokładach jednostek ogłoszono stan wyjątkowy - poinformowali w środę organizatorzy akcji, cytowani przez agencję Reutera.

Flotylla poinformowała, że w jej okolicy dostrzeżono 20 izraelskich okrętów wojennych. Dodano, że okręty zbliżyły się na odległość ok. 3 mil morskich. Flotylla ogłosiła wcześniej, że znajduje się mniej niż 80 mil morskich (ok. 148 km) od blokowanej Strefy Gazy.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję