Reguła, którą stworzył, przez stulecia była niedoścignionym wzorem w organizowaniu życia zakonnego, a oparte a niej zakony kształtowały oblicze Europy.
Święty Benedykt jest jedną z najważniejszych postaci w Kościele zachodnim, a mimo to udokumentowanych świadectw o jego życiu zachowało się niewiele. Większość informacji o nim czerpiemy z dzieła św. Grzegorza I Wielkiego, w którym fakty historyczne przeplatają się z legendami. Benedykt urodził się w rodzinie zamożnego właściciela ziemskiego, co zapewniło mu fundusze na naukę. Studiował w Rzymie.
Wielkie i ludne miasto, w którym ludzie, opływając w zbytki, oddalali się od wiary, wzbudziło w nim odrazę. To oświadczenie zrodziło w nim powołanie i potrzebę poświęcenia się Bogu. Z czasem zamieszkał w grocie w pobliżu Subiaco, gdzie dni i noce upływały mu na modlitwie i ascezie. Słuch o jego pobożności i pracowitości rozszedł się po okolicy – dzięki temu garnęli się do niego młodzi ludzie, widząc w nim nauczyciela i przewodnika na drodze rozwoju duchowego.
Z powodu knowań zawistnych osób Benedykt przeniósł się na wzgórze Monte Cassino, gdzie założył nowy klasztor.
W tym miejscu opracował regułę zakonną, w której duży nacisk położył na modlitwę i pracę. Jego dzieło dało podwaliny duchowego i kulturowego rozwoju Europy. Benedyktyńskie opactwa były centrami rolnictwa, rzemiosła i kultury, a duchowi synowie opata z Nursji pozyskiwali dla Chrystusa kolejne ludy Europy.
Z tej racji św. Benedykt został ustanowiony patronem Europy.
Św. Benedykt z Nursji ur. ok. 480 r. zm. 547 r.
