Reklama

Rodzina

Naucz się rozmawiać z nastolatkiem

Spokojna i miła rozmowa z dorastającym dzieckiem nie jest rzeczą łatwą. Bywa, że większość kończy się awanturą.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Warto sobie uświadomić, że konflikty i spory w rodzinie to rzecz normalna. To, czy prowadzą one w konsekwencji do naszego rozwoju, czy do kryzysu i wzajemnej nienawiści, zależy od tego, czy druga strona czuje się wysłuchana i zrozumiana.

Jak rozmawiamy?

Najczęściej dziecko słyszy od rodzica: proste informacje, polecenia (rozkazy), instrukcje, pytania (często w formie „przesłuchania” albo te podchwytliwe), pretensje i moralizatorskie kazania. Spróbujmy przyjrzeć się temu, jak można poprawić jakość naszych rozmów. Na początek dwa założenia. Po pierwsze – silną relację buduje się na dobrej komunikacji, a ta zakłada w pierwszej kolejności bycie dobrym słuchaczem. Po drugie – bycie dobrym słuchaczem wymaga: precyzowania myśli, odzwierciedlania uczuć, zwracania uwagi na sygnały niewerbalne, parafrazowanie i zadawanie pytań otwartych. Stąd angielska nazwa tego schematu rozmowy, który został opracowany przez psychologa Gary’ego W. Lewandowskiego: CRAPO. To akronim od angielskich słów: C – clarifying (precyzowanie), R – reflecting feelings (odzwierciedlanie uczuć), A – attending to non-verbal cues (pełna uwaga), P – paraphrasing (parafrazowanie), O – asking Open-ended questions (otwarte pytania).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Zilustrujmy to na przykładach

Reklama

Precyzowanie. Gdy dziecko dzieli się z tobą swoimi zmartwieniami, problemami, troskami, uczuciami czy marzeniami, zasługuje na to, by było w pełni zrozumiane. Bez niedomówień i nieporozumień. Nie zakładaj, że wiesz, o co mu chodzi. Po prostu zapytaj:

„Co miałeś(-aś) na myśli, mówiąc...?”

„Czy możesz podać przykład...?”

„Kiedy wspomniałeś(-aś)..., o co dokładnie ci chodziło?”.

Odzwierciedlamy wtedy uczucia, czyli staramy się je zidentyfikować i nazwać.

Przykładowo – dziecko mówi: „Ale jestem wykończona(-y) tym dojazdem do szkoły”.

• Twoja dobra reakcja: – Widzę, że jesteś wściekła(-y) i zmęczona(-y) (nazwane uczucia).

• Twoja lepsza reakcja: – Tak, ciężko pracujesz w szkole, a jeszcze te dojazdy są tak stresujące i męczące, że masz prawo czuć się wykończony (-a). Doskonale cię rozumiem (próba nazwania stanu emocjonalnego plus empatia).

Pełna uwaga.

• Usiądź zwrócony(-a) w stronę dziecka.

• Utrzymuj z nim kontakt wzrokowy (żadnych telefonów czy ekranów!).

• Lekko nachyl się w stronę dziecka.

• Bądź odprężony, spokojny, cierpliwy.

Parafrazowanie. Co jakiś czas na krótko przerwij dziecku (nie za często), żeby swoimi słowami oddać jego myśl.

• Chodzi ci o to, że...

• Masz na myśli...

• Chcesz powiedzieć, że...

Otwarte pytania. Kontynuuj rozmowę przez zadawanie pytań. Ale nie ma to być przesłuchanie, celem uzyskania nowych informacji, tylko zainteresowanie emocjami dziecka i jego przeżyciami. Dowiesz się więcej o swoim dziecku.

• Co skłoniło cię do takiej decyzji?

Reklama

• Jak sądzisz, jak to się dalej potoczy?

• Jak doszłaś/doszedłeś do takiego wniosku?

• Gdybym ja był(-a) w podobnej sytuacji, co – według ciebie – mógłbym/mogłabym zrobić?

Z kolei psycholog Peter Thompson w książce Sposoby komunikacji interpersonalnej wyróżnia sześć poziomów słuchania. W kolejności od najmniejszego zaangażowania to:

1. Nieprzytomny wzrok: to w zasadzie brak słuchania, patrzymy na mówiącego, a myślimy kompletnie o czymś innym; ewentualnie patrzymy w ekran smartfona i tylko coś tam chrząkamy, udając, że słuchamy. Często ty sam(-a) uczysz dziecko takiego słuchania, gdy ono mówi, a ty je ignorujesz, patrząc w ekran.

2. Automatyczna odpowiedź: „Jak tam było w szkole? – Dobrze”; „Smakuje ci? – Tak”. Znają to wszyscy rodzice nastolatków. Jedna osoba mówi, a druga myślami jest gdzie indziej, ale na tyle przytomnie, żeby odpowiadać automatycznie.

3. Mogę powtórzyć kilka ostatnich słów: słuchamy wówczas odrobinę uważniej, żeby móc na pytanie mówiącego w odpowiedzi powtórzyć „kilka ostatnich słów”: „Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – Tak, mówiłaś, że to cię wkurzyło”.

4. Mogę odpowiedzieć na pytania: dopiero na tym poziomie zaczyna się prawdziwe słuchanie, choć bez zaangażowania.

5. Mogę wytłumaczyć komuś innemu: słucham, rozumiem, potrafię powtórzyć myśli, sam je w swojej głowie układam, mogę zdać w miarę wierną relację z rozmowy.

Reklama

6. Mogę nauczyć kogoś innego: to najwyższy poziom słuchania. Na tyle zrozumiałem, przemyślałem, że mam pewność, iż potrafię w podobnym duchu przekazać istotę komunikatu. I do takiego poziomu dążymy.

Pokaż najpierw, że ty tak potrafisz słuchać swojego dziecka. Potem omów z nim po kolei te „poziomy” i poproś, żebyście odtąd wzajemnie tak się słuchali. Poćwiczcie. Zobaczycie, ile zabawy może być przy odgrywaniu scenek.

Jak słuchać?

No dobrze, co zatem konkretnie zrobić, aby nauczyć się aktywnie słuchać? Nie tylko słuchać, co mówi do mnie dziecko, ale ogólnie: co mówią żona/mąż, kolega/koleżanka, szef/szefowa w pracy itd.

1. Masz dwoje uszu, jedne usta, abyś więcej słuchał, a mniej mówił. Naucz się po prostu mniej mówić, a więcej wsłuchiwać w to, co mówi druga osoba.

2. Utrzymuj kontakt wzrokowy. Gdy mąż/żona podchodzi i chce porozmawiać, powiedz od razu: „Cały jestem twój/cała jestem twoja”, odłóż telefon i patrz podczas rozmowy cały czas w oczy.

3. Nachyl lekko ciało w stronę mówiącego.

4. Unikaj kończenia zdań.

5. Pokazuj, że słuchasz: reaguj słowem i innymi dźwiękami: tak, yhy.

6. Nie oceniaj! Słuchaj!

7. Zadawaj pytania: jeśli nie rozumiesz – pytaj.

8. Zanim cokolwiek odpowiesz, zrób krótką przerwę, przemyśl, co chcesz powiedzieć, nie odpowiadaj spontanicznie, żeby pochopnie nie urazić, nie spłoszyć nastolatka, nie wpaść w rutynowe „kazanie”.

9. Uśmiechaj się życzliwie.

Reklama

10. Parafrazuj, tj. swoimi słowami co jakiś czas powtarzaj najważniejsze myśli drugiej osoby („Jeśli dobrze cię zrozumiałem, to uważasz, że za dużo wymagam, czy tak?”; albo: „Pozwól, że nazwę swoimi słowami to, co przed chwilą powiedziałeś... Czy dobrze cię zrozumiałem?”).

11. Nie przerywaj. Pozwól drugiej osobie dokończyć myśl.

12. Po rozmowie podziękuj za szczerość, za samą rozmowę, za cenny wspólny czas, pocałuj, przytul/uściśnij, poproś o więcej.

Warto to przećwiczyć. Może najpierw z żoną/mężem, zanim odbędziemy praktykę „bardziej zaawansowaną”, czyli na nastoletnim dziecku. Umówcie się na ćwiczenie aktywnego słuchania. Niech mąż/żona opowie ci o swoim dniu (kilka, kilkanaście minut). A ty, mając przed sobą ten artykuł, zaznaczaj ołówkiem, które z dwunastu punktów aktywnego słuchania udaje ci się spełnić. Potem zamiana. On/ona słucha, ty mówisz. Po przećwiczeniu możecie spróbować porozmawiać ze swoim nastolatkiem na jakiś temat, np. poproś ją/jego, żeby opowiedział(-a) ci, jak wyglądał jej/jego dzień.

Dobra komunikacja to aktywne słuchanie, ale także – przynajmniej ze strony rodziców – mniej mówienia.

Autor jest wykładowcą akademickim, mężem i ojcem trzech córek (dwóch nastolatek). Ostatnio opublikował: Szczęście w małżeństwie. Warsztaty wspierające rozwój miłości i komunikacji w związku, Wychowanie nastolatka. Warsztaty o relacjach i komunikacji, Jak wychować dzieci, aby były wierzące i praktykujące? Wszystkie w formie bezpłatnych e-booków dostępne są na stronie: www.crsio.pl w zakładce: Publikacje .

2022-09-21 08:03

Oceń: +4 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dziecko rodzi się w sercu

Niedziela małopolska 3/2019, str. III

[ TEMATY ]

rodzina

Joanna Wańczyk

Sylwia i Grzegorz z Zosią

Sylwia i Grzegorz z Zosią

Kilka miesięcy temu w rodzinie Szulików urodziła się Zosia – śliczna i zdrowa dziewczynka. – Jest cudem – mówią o niej Sylwia i Grzegorz, szczęśliwi rodzice. Jeszcze do niedawna nie byli pewni, czy kiedykolwiek nimi zostaną

Sylwia z powodu swej choroby i silnych leków, jakie otrzymywała, usłyszała od lekarzy diagnozę brzmiącą jak wyrok: „Niech pani zapomni, że kiedykolwiek będzie matką”. Po ślubie, od którego mija właśnie 7 lat, para nie ustawała w modlitwie o potomstwo. Wraz z upływem czasu bezdzietność zaczęła im jednak coraz bardziej ciążyć. – Przestaliśmy się czuć dobrze wśród innych małżeństw, w których pojawiały się dzieci – przyznają. Powoli wycofywali się z życia wspólnoty Betelewo, do której należeli; uciekali przed konfrontacją z trudną rzeczywistością.
CZYTAJ DALEJ

Czego uczą nas, wierzących, święci Apostołowie Piotr i Paweł?

2025-06-24 07:37

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

pixabay.com

To jedno z najstarszych świąt roku liturgicznego, włączone do kalendarza już w IV wieku, o czym świadczy „Depositio martyrum” (354 r.). Poprzez swoje męczeństwo Piotr i Paweł stali się niczym „bracia”, poprzez swoje świadectwo są „fundamentem” naszej wiary w Pana Jezusa.

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?» A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków». Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?» Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego». Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».
CZYTAJ DALEJ

„Skoro szatan na świeczniku, jesteś nikim mój ludziku,… niech Lucyfer błogosławi”. A ja odsyłam do kina na film „Rytuał”

2025-06-28 10:51

[ TEMATY ]

felieton

Milena Kindziuk

Red

Nawet nie przypuszczałam, że mój niedawny tekst na portalu niedziela.pl pt. „Apage, satanas…! Po manifestacji satanistów w Warszawie” spotka się z tak dużym odzewem.

Na samym tylko profilu Tygodnika Niedziela na Facebooku w ciągu pierwszej doby przeczytało go ponad… 31 tys. osób!, a komentarze internautów rozgrzewały – i wciąż rozgrzewają - emocje do granic możliwości. Jedni fakt obecności oficjalnej reprezentacji satanistów na paradzie równości traktują poważnie, jako zagrożenie duchowe („Szatan to nie żarty”; „Przyznasz, że sataniści, nawet żartobliwie, to promowanie zła”; „To źle wróży”; „Niestety, pogubione owieczki pędzące wprost w ręce szatana” itd.), drudzy zaś – tych jest niestety więcej – piszą w stylu prześmiewczym i drwiącym. Przytoczę kilka wpisów: „Widziałem tych satanistów. Tacy sataniści jak koziej d…. trąbki”; „Co ten szatan właściwie zrobił ludziom złego? Co w zasadzie przeskrobał? To Bóg zatopił ludzi w czasie potopu”; „Skoro szatan na świeczniku, jesteś nikim mój ludziku”; „Dziękuję za ten pro tip w imieniu wszystkich satanistów, pozdrawiam serdecznie i niech Lucyfer błogosławi”; „Każdy o innych poglądach to satanista albo szatan…”. Nie zabrakło hejtu i trollingu, także w prywatnych wiadomościach do mnie, wyzwisk, szyderstw, zarzutów że propaguję zabobony, że diabła nie ma albo że ja jestem diabłem….
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję