Jeżów leży na dawnym szlaku handlowym z Kujaw do Małopolski i na Śląsk. Miejscowość była pierwszy raz wzmiankowana w 1138 r. W pierwszej połowie XII w. została nadana przez Bolesława Krzywoustego Benedyktynom z Lubinia. Obok klasztoru powstała osada, która w 1334 r. uzyskała prawa miejskie. W miarę upływu czasu miasto zyskało charakter ośrodka rzemieślniczo-handlowego. Wojny w drugiej połowie XVII i pierwszej połowie XVIII w. zniszczyły miasto. W 1793 r. Jeżów znalazł się w zaborze pruskim. Od 1807 r. wchodził w skład Księstwa Warszawskiego, a od 1815 r. - Królestwa Polskiego. W 1870 r. Jeżów utracił prawa miejskie. Na uwagę zasługuje kompleks kościoła św. Józefa, do którego przylega stary poklasztorny kościół św. Andrzeja, drewniane domy z XIX w. oraz cmentarz żołnierzy Armii Łódź.