Następne lata to czas ciągłego rozwoju sanktuarium w Sokalu i kultu Matki Bożej. W tym czasie kościół wzbogacił się wieloma cennymi darami. Michał Potocki, późniejszy wojewoda wołyński, uważając, że korony przysłane z Rzymu były zbyt skromne, postarał się o dostojniejsze korony szczerozłote o dużej wartości. Ufundował również dla łaskami słynącego Wizerunku nowy ołtarz hebanowy, bogato zdobiony z figurami świętych ze srebra. Poza tym sprawiono duże tabernakulum z czystego srebra, ozdobiono bogato inne ołtarze, a na wszystkie niemalże obrazy nałożono kosztowne sukienki. Wykonano też nową szczerozłotą sukienkę dla Cudownego Obrazu.
W opinii ówczesnych, tak pięknej i bogatej świątyni, jak sokalska, nie było na Rusi, a poza Częstochową - może i w całej Polsce. Nabożeństwa były sprawowane tutaj z największą wystawnością, kapela klasztorna uświetniała każdą uroczystość, z wieży kościelnej o stałych godzinach rozlegały się hejnały. Warto nadmienić, że w 1772 r. mieszkało tu 24 ojców, 4 kleryków i 17 braci zakonnych.
W czasie największego rozkwitu sanktuarium sokalskiego nastąpił w 1772 r. pierwszy rozbiór Polski, w wyniku którego Sokal znalazł się pod panowaniem austriackim. Na sanktuarium przyszły ciężkie czasy. Ze śmiercią Franciszka Salezego Potockiego w 1770 r. skończyli się wielcy dobrodzieje klasztoru. Odebrano klasztorowi na skarb państwa znaczną część pola i prawo korzystania z lasów. Cesarz austriacki Józef II zaczął urządzać Kościół w Galicji według swojej koncepcji, wskutek której w Sokalu zamknięto nowicjat, wielu zakonników pod byle pretekstem wydalono do Polski, a dekretem cesarza z 1788 r. klasztor sokalski został przeznaczony do kasaty. Przyczyną kasaty miała być opinia o wielkim majątku klasztoru, który chciały zagrabić władze państwowe. Na szczęście zdecydowana interwencja przełożonych zakonnych, władz miasta Sokala, Arcybiskupa lwowskiego i życzliwość gubernatora Galicji przyczyniły się do odwołania kasaty.
Dokonano jednak rekwizycji drogocennych przedmiotów kościelnych na rzecz skarbu państwa. Zabrano wszystkie złote i srebrne wota, naczynia i przedmioty liturgiczne, figury świętych, złote i srebrne sukienki z obrazów, ozdoby ołtarzy, a nawet najcenniejsze ozdoby z sukienki i z koron Cudownego Wizerunku. Wydano także zakazy urządzania pielgrzymek, kwestowania i prowadzenia bractw kościelnych.