Rogów, malownicza miejscowość tuż przy ujściu Dunajca do Wisły. Jan Wawrzyniec Wodzicki, nabywając ją w r. 1682, zapewne dostrzegł korzystną lokalizację oraz docenił możliwości jej rozwoju. Już w 1684 r. właściciel postanowił zmodernizować i rozbudować istniejący tu port rzeczny oraz zbudował pierwszy spichlerz. Po śmierci Jana Wawrzyńca cały majątek przeszedł w ręce jego syna Michała.
Michał z Granowa Wodzicki urodził się 3 października 1687 r. Poświęcił się stanowi duchownemu, będąc kolejno kanonikiem sandomierskim, gnieźnieńskim, scholastykiem łęczyckim, a od 1713 r. kanonikiem krakowskim i wikariuszem generalnym (oficjałem) biskupa Felicjana Konstantego Szaniawskiego.
Ks. Wodzicki cały czas troszczył się o majątek rodowy. Świadczy o tym chociażby wybudowany w 1719 r. w Rogowie drugi spichlerz (ok. 1888 r. przeniesiony do Złotej Pińczowskiej, a obecnie w skansenie w Tokarni k. Kielc).
Po śmierci bp. Szaniawskiego ks. Wodzicki objął na rok rządy diecezją krakowską, zostając jej administratorem. Zasłynął jako gorliwy kapłan, o czym świadczy treść listu królewskiego z Warszawy z dnia 11 listopada 1732 r. (to jedyny zachowany list z całej korespondencji M. Wodzickiego).
W 1733 r. ks. Wodzicki był bliskim współpracownikiem i pełnomocnikiem bp. Jana Aleksandra Lipskiego. Lata 1734-1746 ks. Michał z Granowa poświęcił się głównie pracy duszpasterskiej, zwłaszcza w Krakowskiem. Najprawdopodobniej to wtedy związał się z Rogowem w sposób szczególny. Z jego inicjatywy w 1734 r. powstało w Rogowie Bractwo Szkaplerza Najświętszej Maryi Panny. Cztery lata później ufundował kamienną figurę Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Figura ta miała być zapewne wotum dziękczynnym za koronację Augusta III i nadanie godności kardynalskiej przez papieża Klemensa XII bp. Janowi Aleksandrowi Lipskiemu.
W 1751 r. Michał Wodzicki po raz kolejny przybył do Rogowa i ufundował tym razem drewniany kościół z drzewa modrzewiowego wraz z wyposażeniem oraz kamienną dzwonnicę. Na kształt obu obiektów miał zapewne wpływ królewski architekt Franciszek Placidi. Kościół, niestety, nie przetrwał do naszych czasów. Spłonął w 1932 r., zachowały się jednak liczne elementy jego wyposażenia.
W 1759 r. ks. Wodzicki otrzymał biskupstwo przemyskie, które objął dopiero w 1761 r. Rzadko jednak bywał w diecezji, gdyż cały czas prowadził wzmożoną działalność polityczną na dworze królewskim.
Bp Wodzicki, będąc już jedną z czołowych podpór tronu polskiego, po raz kolejny przybył do Rogowa w 1762 r., tym razem po to, aby konsekrować nowo powstałą świątynię. Przy tej okazji ofiarodawca zostawił swój portret w szatach biskupich z Orderem Orła Białego na piersi. W tym samym roku ufundował także kościół dla szpitala w Rogowie, założonego w 1664 r. (obecnie możemy oglądać w Muzeum Wsi Kieleckiej).
Bp Michał z Granowa Wodzicki zmarł w Warszawie 1 stycznia 1764 r. Został pochowany przy boku swojego ojca, w grobie rodzinnym w kościele Mariackim w Krakowie, serce zaś, zgodnie z jego wolą, spoczęło i spoczywa do dziś w kościele parafialnym w Rogowie.
W ubiegłym roku, tuż przed 240. rocznicą śmierci bp. Michała, parafianie rogowscy, kierując się jego dewizą: „Serce najpierw dla Boga, a później dla ziemi rogowskiej”, podjęli się trudu odnowienia swojej świątyni.