2019-10-04 19:42

st (KAI) / Watykan

Na konieczność bliskości z Bogiem na modlitwie, z swymi kapłanami, ze współbraćmi w biskupstwie i z ludem Bożym wskazał Ojciec Święty udzielając sakry biskupiej czterem swoim współpracownikom: arcybiskupom Michaelpowi Czernemu SJ, Paolo Borgii, Antoine Camillieriemu i Paolo Rudellemu. W uroczystości w bazylice watykańskiej wzięło udział wielu kardynałów, biskupów, kapłanów i wiernych.

Po odczytaniu fragmentu Ewangelii mówiącego o zadaniach uczniów odśpiewano hymn do Ducha Świętego. Z prośbą o wyświęcenie nowych biskupów zwrócił się do Ojca Świętego substytut ds. ogólnych, abp Edgar Peña Parra: „Czcigodny Ojcze, Kościół katolicki prosi, abyś wyświęcił na biskupów księży: Michaela Czernego, Paolo Borgię, Antoine’a Camillieriego i Paolo Rudellego”. – „Bardzo chętnie” - odpowiedział Franciszek. Następnie Ojciec Święty w oparciu o homilię przewidzianą w obrzędzie święceń biskupich powiedział:

"Drodzy bracia i siostry, pilnie rozważcie, jakiej godności w Kościele mają dostąpić nasi bracia. Nasz Pan, Jezus Chrystus, posłany przez Ojca w celu odkupienia ludzkości, sam wysłał na świat Dwunastu Apostołów, aby napełnieni mocą Ducha Świętego, głosili Ewangelię wszystkie ludom i gromadząc je w jednym Kościele, uświęcali je i kierowali nimi ku zbawieniu. By ten urząd posługiwania przetrwał do końca świata, Apostołowie wybrali sobie pomocników i przez nałożenie rąk przekazali im dar Ducha Świętego otrzymany od Chrystusa, udzielając im pełni sakramentu święceń. W ten sposób z pokolenia na pokolenie przechodziła pierwotna tradycja przez nieprzerwane następstwo biskupów, a dzieło zbawienia trwa i rozwija się do naszych czasów.

W biskupie otoczonym swoimi prezbiterami jest wśród was obecny sam nasz Pan, Jezus Chrystus, który stał się Kapłanem na wieki. Przez posługę biskupa sam Chrystus nieustannie głosi Ewangelię zbawienia udziela wierzącym sakramentów wiary. Dzięki ojcowskiemu posługiwaniu biskupa przyłącza do swojego Ciała nowe członki, przez mądrość i roztropność biskupa sam Chrystus prowadzi lud Boży w doczesnej pielgrzymce do wiecznego szczęścia.

Z radością zatem przyjmijcie tych naszych braci, których my biskupi przez nałożenie rak włączamy dziś do naszego kolegium. Jeśli chodzi o was drodzy bracia, wybrani przez Pana pamiętajcie, że zostaliście wybrani spośród ludzi i dla ludzi zostaliście ustanowieni, a nie dla samych siebie, aby im pomagać w dążeniu do Boga. Biskupstwo oznacza obowiązek, a nie zaszczyt, a biskup ma raczej służyć niż panować. Albowiem z nakazu Chrystusa ten, kto jest większy, ma być jak mniejszy, a przełożony jak sługa. Głoście słowo Boże, nastając w porę, nie w porę, głoście prawdziwe słowo a nie nudne przemówienia, których nikt nie rozumie, głoście Słowo Boże. Pamiętajcie, że według św. Piotra w Dziejach Apostolskich dwa podstawowe zadania biskupa to modlitwa i głoszenie Słowa. Potem inne zadania administracyjne, ale te dwa zadania są najważniejsze.

Przez modlitwy i Ofiary składane za lud wam powierzony starajcie się wybłagać liczne łaski płynące z pełni Chrystusowej świętości.

Bądźcie wiernymi szafarzami, zarządcą i strażnikiem sakramentów Chrystusa w powierzonym wam Kościele. Skoro zostaliście wybrani przez Ojca niebieskiego do rządzenia Jego rodziną, pamiętaj o Dobrym Pasterzu, który zna swoje owce i którego one znają. Nie zawahał się On oddać życia za owce. Oznacza to bliskość ludu. Są to trzy bliskości biskupa – z Bogiem na modlitwie – to pierwsze zadanie, z kapłanami w kolegium kapłańskim i z ludem. Nie zapominajcie, że zostaliście wzięci, wybrani spośród owczarni. Nie zapominajcie o waszych korzeniach, o tych, którzy przekazali wam wiarę, dali wam tożsamość. Nie zapierajcie się ludu Bożego.

Ojcowską i braterską miłością otaczajcie wszystkich, których Bóg wam powierzył, zwłaszcza prezbiterów i diakonów, waszych współpracowników w Chrystusowej służbie, a także ubogich, słabych, potrzebujących akceptacji i pomocy.

Wzywajcie wiernych, aby współpracowali z wami w apostolskim posługiwaniu, i chętnie ich słuchajcie. Nieustanną troską ogarniajcie tych, którzy jeszcze nie należą do jednej owczarni Chrystusa, ponieważ oni są również wam powierzeni przez Pana. Nigdy nie zapominajcie, że należycie do kolegium biskupów w Kościele katolickim, który jest zjednoczony węzłem miłości, – to będzie czwarta bliskość - i nie przestawajcie się troszczyć o wszystkie Kościoły oraz chętnie spieszyć z pomocą Kościołom, które tego potrzebują. Strzeżcie tego daru, który dziś otrzymacie przez nałożenie rąk nas wszystkich biskupów.

Czuwajcie z miłością nad całym ludem, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Bożym w imię Ojca, którego w Kościele uobecniasz, i w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, którego urząd posługiwania nauczycielskiego, kapłańskiego i pasterskiego wykonujecie, i w imię Ducha Świętego, który ożywia Kościół Chrystusa i swoją łaską zaradza naszej słabości".

Następnie wybrani na biskupów złożyli przyrzeczenia. Po odśpiewaniu litanii do Wszystkich Świętych papież nałożył ręce i odmówił modlitwę święceń, dokonał namaszczenia głowy i przekazanie księgi Ewangelii oraz insygniów każdemu ze święconych. Na zakończenie obrzędu wymienił z nimi pocałunek pokoju.

Arcybiskup tytularny Benewentu. Michael Czerny SJ urodził się w Brnie w Republice Czeskiej 18 lipca 1946 r., a w 1963 wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Kanadzie, w którym w 10 lat później został wyświęcony na kapłana dla tamtejszej prowincji jezuitów. W 1978 uzyskał doktorat w dziedzinie badań interdyscyplinarnych na Uniwersytecie Chicagowskim. W 1979 w Toronto założył Jezuickie Centrum ds. Wiary i Sprawiedliwości Społecznej, którym i kierował do 1989, kiedy po zamordowaniu 6 jezuitów na Uniwersytecie Ameryki Środkowej (UCA) w San Salvadorze. W roku 1991 został prorektorem tej uczelni i dyrektorem tamtejszego Instytutu Praw Człowieka. W latach 1992-2002 pełnił funkcję sekretarza ds. sprawiedliwości społecznej w Kurii Generalnej Towarzystwa Jezusowego w Rzymie, a następnie pracował w Afryce jako założyciel i dyrektor jezuickiego ośrodka walki z AIDS. Od 2005 jest wykładowcą w Hekima College na Uniwersytecie Katolickim Afryki Wschodniej w Nairobi, współpracuje z Konferencją Episkopatu Kenii. W 2010 został konsultantem Papieskiej Rady "Iustitia et Pax". 14 grudnia 2016 Franciszek mianował go podsekretarzem Sekcji ds. Migrantów i Uchodźców Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Człowieka. Jutro, 5 października zostanie włączony do Kolegium Kardynalskiego.

Arcybiskup tytularny Milazzo, Paolo Borgia urodził się 18 marca 1966 r. w Manfredonii w pobliżu Foggii na południu Włoch. Święcenia kapłańskie przyjął 10 kwietnia 1999 r., a od 1 grudnia 2001 r. pracuje w służbach dyplomatycznych Stolicy Apostolskiej, w tym w nuncjaturach w Izraelu i Libanie. W 2013 r. został przeniesiony do Sekcji ds. Relacji z Państwami Sekretariatu Stanu, a w 2014 r. do Sekcji ds. Ogólnych. 4 marca 2016 roku został asesorem ds. ogólnych Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej. Jest doktorem prawa kanonicznego. Mówi oprócz włoskiego po angielsku, hiszpańsku i francusku.

Arcybiskup tytularny Skálholt, Antoine Camilleri urodził się w Sliemie (Malta) 20 sierpnia 1965 r. Święcenia kapłańskie przyjął 5 lipca 1991 r. Ukończył studia prawnicze i prawo kanoniczne. Wstąpił do służby dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej w dniu 9 stycznia 1999 r. Pracował w przedstawicielstwach papieskich w Papui Nowej Gwinei, Ugandzie, Kubie oraz w Sekcji Stosunków z Państwami Sekretariatu Stanu. Mianowany podsekretarz sekcji do spraw stosunków Stolicy Apostolskiej z państwami 22 lutego 2013 r. W tym charakterze wielokrotnie reprezentował Stolicę Apostolską na arenie międzynarodowej oraz prowadził negocjacje m.in. z władzami Izraela a ostatnio Wietnamu. Zna języki: włoski, angielski, hiszpański, francuski, portugalski, rumuński, rosyjski.

Arcybiskup tytularny Mesembrii, Paolo Rudelli urodził się 16 lipca 1970 roku w miejscowości Gazzaniga na północy Włoch. Święcenia kapłańskie przyjął 10 czerwca 1995 r., jest kapłanem diecezji Bergamo. Uzyskał doktorat z teologii moralnej. Od 1998 na Papieskiej Akademii Kościelnej przygotowywał się do służby dyplomatycznej. Od 2001 pełni służbę w dyplomacji watykańskiej jako sekretarz nuncjatur w Ekwadorze (2001-2003) i Polsce (2003-2006). Następnie pracował w Sekcji ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej. 20 września 2014 r. został mianowany wysłannikiem specjalnym pełniącym funkcję stałego obserwatora przy Radzie Europy w Strasburgu, Obok włoskiego zna angielski, francuski, hiszpański, polski.

2019-10-01 13:55

Beata Pieczykura
Niedziela Ogólnopolska 40/2019, str. 10-11

Ma moc większą od bomby atomowej. Jest najpotężniejszą bronią znaną ludziom wszystkich czasów, także w XXI wieku. To nie slogan – mówią ci, którzy doświadczyli siły modlitwy różańcowej. Dzięki niej niektórzy wciąż żyją

Chwycili za różaniec, a sam Bóg uczynił cud we właściwym czasie. Zaufali, są pewni, że On wie, co robi. Wojownicy Maryi opowiadają o cudownej ingerencji Boga w swoim życiu.

Ocalony i nawrócony

Wielkiej siły modlitwy różańcowej, która ratuje od samobójstwa i kompletnie zmienia życie, doświadczył Marcin. Przez 15 lat pił i zrobił w życiu wiele złych rzeczy. Któregoś dnia, w 1. rocznicę śmierci swojej ukochanej babci, postanowił pójść trzeźwy na jej grób. Pamiętał, że babcia przez całe życie odmawiała Różaniec, głównie w jego intencji, więc zabrał ze sobą ten sznurek paciorków.

– W drodze na cmentarz próbowałem odmawiać Różaniec, choć właściwie nie wiedziałem jak, bo zapomniałem po I Komunii św. – opowiada Marcin. – Miałem omamy, jakbym widział diabła, który namawiał mnie, żebym się powiesił. W tym amoku zwątpiłem we wszystko i poszedłem na pole. Wiedziałem, że tam jest takie miejsce, gdzie są schowane sznury. Szukałem gorączkowo powroza, ale nie mogłem go znaleźć. To mi uświadomiło, że ta modlitwa ma wielką moc. Jestem pewny, że dzięki Różańcowi nie odebrałem sobie życia. Oszołomiony wróciłem na cmentarz i modliłem się, jak umiałem. Wtedy postanowiłem świadomie i dobrowolnie iść na terapię odwykową. Najpierw przez 3 miesiące byłem na oddziale detoksykacyjnym, a potem na oddziale odwykowym. Tam, po 15 latach, przystąpiłem do spowiedzi generalnej. Spowiednik powiedział mi, jak odmawiać Różaniec. Po powrocie do normalnego życia było mi ciężko, ale najważniejsze było to, aby „nie popłynąć”. Moją siłą i pomocą stał się Różaniec. Tak pozostało do dziś. Otrzymałem tyle łask – nie piję już 10 lat, a od 2 lat odmawiam Nowennę Pompejańską, jedną za drugą, zwłaszcza za kapłanów. Wierzę, że we współczesnym świecie najskuteczniejszą bronią jest Różaniec.

54 dni do szczęścia

Niełatwe życie odebrało jej radość i pokój serca, wszystko przestało mieć sens. Pracowała po 12 godzin dziennie, także w soboty i niedziele. Zaczęło jej szwankować zdrowie, pojawiły się konflikty w niedawno zawartym małżeństwie. Nie miała czasu dla przyjaciół, więc powoli ich traciła. Nie widziała wyjścia z tej sytuacji, a z całego serca pragnęła zmiany. – Wtedy przyjaciółka powiedziała mi, że Różaniec ma moc zmienić to wszystko – wspomina Magdalena. – Pomyślałam sobie: czemu nie, i postanowiłam spróbować. Byłam tak zdesperowana, że zdecydowałam się odmawiać Nowennę Pompejańską – każdego dnia przez 54 dni nie rozstawałam się z różańcem. Walczyłam ze sobą, z czasem, ze zniechęceniem. Wytrwałam. Dziś wiem jedno – niezależnie od tego, co by się działo, Bóg zawsze wyciągnie rękę, bo nie odmawia Matce Jezusa. Jestem szczęśliwa, wszystko powoli wraca do normy. Różaniec totalnie odmienił moje życie.

Potężniejszy od kul

Zenon różaniec otrzymał w dniu I Komunii św. i nie rozstaje się z nim do dziś. Od wielu lat modli się na nim codziennie. O trudnych dniach i modlitwie wbrew nadziei tak dziś mówi:

– Pamiętam, jak wiosną 1945 r. pijany radziecki żołnierz chciał rozstrzelać mojego ojca Jana. Mama klęczała na podwórku, na śniegu, przy ul. Paderewskiego w Grudziądzu, płakała i głośno odmawiała Różaniec, a my, dzieci, razem z nią. Baliśmy się. Po chwili przyszedł pułkownik, przełożony żołnierza, który trzymał ojca pod bronią, i zażądał dokumentów. Wtedy okazało się, że ojciec nie jest Niemcem. Pułkownik oddał ojcu dokumenty i powiedział mu, że jest niewinny. Potem znowu rosyjscy żołnierze zabrali ojca na przesłuchanie i uwięzili w piwnicach jednego z domów w Owczarkach k. Grudziądza. Długo nie wracał. Mama i ja poszliśmy tam. Cudownym trafem ojca właśnie zwolnili. Po wyzwoleniu Grudziądza całą rodziną wróciliśmy do domu – był zniszczony, ale stał. Jestem pewny, że codzienna modlitwa różańcowa naszej wieloosobowej rodziny ocaliła ojca od czerwonego zniewolenia i śmierci. Dlatego pytam młodych: Czy odmówiłeś Różaniec choć jeden raz? Może teraz weźmiesz go do ręki i będziesz się na nim modlić... To piękna przygoda spotkać Boga w tajemnicach rozważanych we wspólnocie Kościoła lub osobiście w domu, szpitalu, drodze, gdziekolwiek jesteście...

* * *

Powiedzieli o Różańcu

„Czepił się chłop Różańca jak tonący liny. Ale czegóż dzisiaj uchwycić się można, kiedy wszystko tak szybko się zmienia, przemija? Czegóż uchwycić się można w tym świecie, gdzie tempo przemian i zmian oszałamia, onieśmiela, ogłupia? Różańca babci, matki, swojego Różańca. Tego samego Różańca, co wczoraj, dziś i jutro. Najprostszego, jak prosta jest miłość. Uchwycić jego rytm, wejść w ten rytm, żyć tym rytmem – to uratować i ocalić siebie” – o. Jan Góra OP

„Nie ma w życiu problemu, którego by nie można rozwiązać z pomocą Różańca” – s. Łucja z Fatimy

„Różaniec jest modlitwą maluczkich i pokornych, ale też modlitwą najwznioślejszych duchów w Kościele; jest modlitwą teologów, doktorów, myślicieli i świętych” – kard. Stefan Wyszyński

„Jesteśmy szczęściarzami. Bo mamy Różaniec. Bo się możemy uczepić tajemnic, które dokonały największych rewolucji w dziejach świata. Bo się możemy dać wciągnąć w te tajemnice. Zresztą, czy nie są to też nasze tajemnice? Pełne radości i bólu, światła i chwały. Może dlatego modlitwa różańcem staje się wciąż, tak jak niegdyś, początkiem wielu rewolucji, w naszym życiu i życiu całej ludzkości” – ks. Rafał J. Sorkowicz SChr

„Różaniec to nie wypracowanie teologiczne. Odmawiany w chorobie, w trudnej podróży, w oczekiwaniu na wyniki badań, przed drzwiami egzaminatora – jest najmądrzejszą modlitwą” – anonim z internetu

2019-10-21 21:17

azr (KAI) / Paryż

Arcybiskup Paryża Michel Aupetit zachęca dzieci z całego świata do udziału w konkursie na rysunek przedstawiający paryską katedrę Notre-Dame. Najlepsze prace zostaną wydrukowane na osłonie rusztowań, ustawionych wokół remontowanej świątyni.

Konkurs przygotowany przez arcybiskupa Paryża z myślą o dzieciach ze wszystkich krajów na świecie potrwa do 1 marca. Do tego czasu dzieci mogą nadsyłać rysunki, przedstawiające katedrę "jaką znają i jaką sobie wyobrażają". Najlepsze spośród nadesłanych prac, zostaną wydrukowane na osłonie rusztowań, a także w specjalnej publikacji, przygotowanej z okazji rocznicy tragicznego pożaru paryskiej świątyni.

"Wasza dzisiejsza refleksja jest dla nas ważna, ponieważ to wy będziecie w przyszłości tymi młodymi i dorosłymi, którzy przybędą do tej odnowionej katedry, której drzwi będą dla was szeroko otwarte" - mówi w imieniu metropolity Paryża wikariusz generalny stołecznej diecezji, bp Benoist de Sinety.

Prace konkursowe można nadsyłać na adres: Opération “Dessine-moi Notre-Dame” 10 rue du Cloître Notre-Dame 75004 Paris Francja