Kleryckie mistrzostwa
Święty Jan Paweł II w posynodalnej adhortacji Pastores dabo vobis z 1992 roku, dotyczącej formacji kapłanów we współczesnym świecie stwierdza, że integralna formacja kapłańska zawiera w sobie cztery nurty: ludzką, duchową, intelektualną i pastoralną, czyli typowo kapłańską. Jak te trzy ostatnie są dla nas dość zrozumiałe, tak co do pierwszej możemy mieć wątpliwości do czego ona się odnosi. W głównej mierze polega ona na rozwoju swojego człowieczeństwa, na tym „ażeby człowiek stawał się coraz bardziej człowiekiem”, jak mówił papież Polak.
Formacja ludzka idzie zatem w dwóch kierunkach: rozwoju samego siebie (swojej fizyczności, charakteru, sumienia), ale i siebie w świecie, poprzez relacje z innymi. Dlatego w tym nurcie formacyjnym jest miejsce na rozwój fizyczny, który nie jest czymś zbędnym, ale koniecznym we wzroście człowieka i kapłana. Sport bowiem przyczynia się do zwiększenia sprawności ruchowej, do kształtowania charakteru istoty ludzkiej, pozytywnie wpływa na sferę psychiczną, przyczynia się do polepszenia relacji z innymi ludźmi (np. w drużynie) ale także potrzebny jest dla harmonijnego rozwoju ciała i ducha. Nie bez powodu Juwenalis stwierdził, że „w zdrowym ciele, zdrowy duch”. Także święty Paweł w liście do Koryntian odwołuje się do obrazu aktywności fizycznej jako wzoru wysiłku duchowego. Zatem można powiedzieć, że sport pełni ważną rolę formacyjną kapłanów i przygotowujących się do niego młodych mężczyzn.
CZYTAJ DALEJ
_1748635398.jpg)
