W Kościele istnieją różnorodne sposoby posługiwania, które mimo wszystko dążą do wspólnego celu, którym jest głoszenie Dobrej Nowiny wszystkim ludziom i narodom. Jedną z tych najbardziej znanych form posługiwania jest ewangelizacja, która swój początek bierze w misyjnym mandacie Chrystusa: „Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami aż do skończenia świata” (por. Mt 28, 19-20).
Jak wiemy, słowo „ewangelizacja” pochodzi z języka greckiego i oznacza głoszenie, niesienie bądź też zwiastowanie dobrej nowiny, jest ono terminem względnie nowym w słownictwie powszechnym. W sposób oficjalny po raz pierwszy użyto go w 1817 r. w misjologii protestanckiej. Wówczas odnosił się głównie do działalności protestanckich kaznodziejów, którzy - propagując i rozpowszechniając teksty Biblii - pozyskiwali nowych wyznawców dla religii protestanckiej. Z upływem lat słowo „ewangelizacja” zaczęło przenikać także do teologii katolickiej, oznaczając głoszenie Chrystusa tym ludziom, którzy go jeszcze nie znają. Mówiło się wówczas o ewangelizacji ludów niechrześcijańskich, jednak mimowolnie termin ten kojarzono tylko z misjami, co nie było do końca słuszne i prawdziwe.
Ogromny wpływ na rozwój pojęcia „ewangelizacja” we współczesnej teologii wywarł Sobór Watykański II, który wypracował nowy wymiar patrzenia na samo to słowo, jak i jego zakres. Ponadto wprowadził ideę nowej ewangelizacji, która stanowi drogowskaz w pracy ewangelizacyjnej współczesnego Kościoła.
Wielkim propagatorem nowej ewangelizacji okazał się Papież Jan Paweł II, który już w dniu wyboru na Stolicę Piotrową mówił: „Nie bójcie się otworzyć drzwi Chrystusowi”. On również jako pierwszy użył określenia nowa ewangelizacja, a było to podczas pierwszej pielgrzymki do Polski w 1979 r. Powiedział wtedy: „Kiedy postawiono opodal tego miejsca nowy drewniany krzyż, było to w okresie Millennium. Otrzymaliśmy znak, że na progu nowego tysiąclecia - w te nowe czasy i nowe warunki - wchodzi na nowo Ewangelia. Rozpoczęła się nowa ewangelizacja, jak gdyby druga, a przecież ta sama, co pierwsza. Dziękujmy dzisiaj przy krzyżu mogilskim, a zarazem przy krzyżu nowohuckim za ten początek ewangelizacji”.
Nowa ewangelizacja nie ma jednak nic wspólnego z tym, co w rozmaitych publikacjach starano się sugerować, mówiąc o tak zwanej restauracji, podnosząc zarzut prozelityzmu, powołując się na jednostronne i tendencyjne rozumienie pojęć pluralizmu i tolerancji. Według właściwego rozumienia tego terminu, odnosi się ona jedynie do nowych wyzwań, jakie dla posłannictwa Kościoła stwarza współczesny świat.
Jak wiemy, współczesny świat wymaga od wszystkich szczególnej aktywności, szczególnego dynamizmu, to wymaganie nie omija również Kościoła, który stara się odpowiadać na nie. Dokłada wszelkich starań, by właściwie wykorzystywać wszystkie dary Boże, które obecnie dostępne są w świecie. Wśród tych najcenniejszych dobrodziejstw są media, do których należy: prasa, radio, film, telewizja z potężniejącym kanałem współczesnej informatyki z jej komputerami i Internetem, połączeniami telefonii komórkowej, a niebawem z systemem UMTS, nazywanym również 3G. Kościół nie jest obojętny na tkwiący w nich potencjał, dlatego w swojej działalności stara się właściwie je wykorzystywać, by osiągnąć zjednoczenie i postęp, aby wszyscy ludzie mogli współpracować w planie zbawienia.
Jak wszyscy wiemy i czego z pewnością doświadczamy, wynalazki te na stałe zagościły w naszych domach. Możemy wręcz zaryzykować stwierdzenie, że przyczyniły się one do polepszenia jakości naszego życia, ułatwiły pracę, poprawiły jej efektywność, ułatwiły dostęp do rozrywki. Ponadto stworzyły nowe możliwości spotkania ludzi z orędziem ewangelicznym, dały wreszcie szansę przyjęcia zaproszenia do żywego uczestnictwa w życiu Kościoła. Dzięki specyficznym cechom okazały się niezwykle owocne w docieraniu do wszystkich z nauką chrześcijańską, pozwoliły ponadto, dzięki pomocy specjalistów, przedstawiać różne sprawy w sposób przyjemny i nowoczesny.
Jest więc oczywistą sprawą, że Kościół oprócz tradycyjnych metod ewangelizacji powinien stosować również środki społecznego przekazu, gdyby jednak zaniechał ich stosowania - „byłby winny przed swoim Panem, że nie używał tych potężnych pomocy, które ludzki umysł coraz bardziej usprawnia i doskonali” („Evangelii nuntiandi”, 45). Kościół więc wypełnia Boży nakaz i coraz częściej sięga przy ewangelizacji po media.
W Polsce sytuacja wygląda nieco inaczej, gdyż Kościół dopiero uczy się właściwego wykorzystania tych dobrodziejstw. Związane jest to sytuacją polityczną, jaka występowała u nas przed 1989 r., a która ograniczała dostęp Kościołowi do środków masowego przekazu. Cykl przemian zainicjowały porozumienia sierpniowe podpisane przez NSZZ „Solidarność” i stronę rządową, które pozwoliły m. in. na transmisję niedzielnej Mszy św. radiowej i okolicznościowych programów religijnych. Diametralna zmiana nastąpiła jednak w latach 90., kiedy to doszło do diametralnych przemian społeczno-politycznych. Powstały wtedy Katolicka Agencja Radiowa, Katolicka Agencja Telewizyjna, zaczęto prezentować katolickie programy i audycje, wielkim przełomem było powstanie kierunków dziennikarskich na ATK, KUL, PAT, kształcących nowe pokolenie dziennikarzy katolickich. Ogromne znaczenie dla rozwoju mediów katolickich w Polsce miało również powstanie Radia Maryja i wielu innych rozgłośni diecezjalnych, głoszących orędzie Dobrej Nowiny. Widać więc, że Kościół katolicki w Polsce w szybkim tempie zaaklimatyzował się do nowych warunków i właściwie wykorzystał dane mu możliwości. Miejmy nadzieję, że tak będzie i dalej, że Orędzie Zbawienia będzie nadal skutecznie głoszone z wykorzystaniem środków społecznego przekazu.

Literatura:
1. Jan Paweł II, „Przekroczyć próg nadziei”, Lublin 1994.
2. Ks. A. Eckmann, „W służbie ewangelizacji”, Warszawa-Katowice 1996.
3. K. Klauza, „Media w nowoczesnej parafii”, Częstochowa 2003.
4. Ks. A. Baczyński, „Telewizja w służbie ewangelizacji”, Kraków 1998.
5. Ks. K. Pawlina, „Nowa ewangelizacja i jej realizacja w Polsce po 1989 r.”, Warszawa 1995.