Urząd prezbiterów jest związany z biskupstwem, uczestniczy we władzy, mocą której sam Chrystus buduje swoje Ciało, uświęca je i nim rządzi. Dlatego kapłaństwo prezbiterów zakłada wprawdzie sakramenty chrześcijańskiego wtajemniczenia, zostaje jednak udzielone przez ten specjalny sakrament, mocą którego prezbiterzy dzięki namaszczeniu Ducha Świętego zostają naznaczeni szczególnym znamieniem i tak upodabniają się do Chrystusa Kapłana, aby mogli działać w zastępstwie Chrystusa Głowy” (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1563).
Prezbiter, czyli potocznie ksiądz, to stopień sakramentu święceń, z którym spotykamy się na co dzień. Prezbiterem jest każdy proboszcz, wikariusz, zakonnik, kapłan. Tak naprawdę to z prezbiterami mamy do czynienia na co dzień, oni czekają na nas w konfesjonale, sprawują Mszę św., chrzczą nasze dzieci i grzebią naszych zmarłych, to oni odwiedzają nas w czasie kolędy i z nimi spotykamy się w biurze parafialnym.
Kim zatem jest prezbiter - kapłan? Jaka jest jego rola w Kościele i w naszym życiu? Czy w ogóle są nam potrzebni?
Ksiądz i jego biskup
Prezbiter to przede wszystkim współpracownik biskupa. Powołaniem bowiem każdego księdza jest pomagać biskupowi w wypełnianiu jego misji apostolskiej. I choć każdy ksiądz dzięki otrzymanemu sakramentowi święceń upodabnia się do Chrystusa Kapłana, to jego kapłaństwo jest nierozerwalnie związane z biskupstwem i stanowi jedynie udział w jego władzy. Z drugiej jednak strony ich posługiwanie jest nieodzowne zarówno dla wiernych, jak i dla biskupów. Każdy ksiądz może wykonywać swoją posługę tylko w zależności od biskupa i w komunii (w łączności) z nim. Ta prawda tkwi bardzo wyraźnie w samej liturgii święceń kapłańskich, gdy z jednej strony przyszły ksiądz ślubuje swojemu biskupowi cześć i posłuszeństwo, z drugiej natomiast przyjmuje od swojego biskupa pocałunek pokoju. Jest to znak, że biskup uważa ich za swoich współpracowników, synów, braci i przyjaciół, a oni ze swej strony powinni okazywać mu miłość i posłuszeństwo. Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina, że tak naprawdę każdy kapłan poprzez swoją posługę czyni obecnym w pewnym sensie samego biskupa, a to dzięki swojej z nim jedności. Więcej, każdy ksiądz bierze na siebie część obowiązków i starań biskupa (por. KKK 1567).
„Prezbiterzy, chociaż nie posiadają pełni kapłaństwa i w wykonywaniu swojej władzy są zależni od biskupów, związani są jednak z nimi godnością kapłańską i na mocy sakramentu kapłaństwa, na podobieństwo Chrystusa, najwyższego i wiecznego Kapłana, wyświęcani są, aby głosić Ewangelię, być pasterzami wiernych i celebrować kult Boży jako prawdziwi kapłani Nowego Testamentu” (KKK 1564).
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
Wspólnota kapłanów
Kapłani wraz z biskupem stanowią prezbiterium Kościoła diecezjalnego oddane wypełnianiu różnych zadań i poświęcające się różnym powinnościom (por. Święcenia prezbiterów - wprowadzenie teologiczne i pastoralne, 101). Kapłani, wchodząc do wspólnoty prezbiterów, związują się ze sobą najściślejszym braterstwem sakramentalnym. To dlatego często wspomina się o tym, że kapłani stanowią jedną rodzinę, że ich więź nie jest tylko więzią zbudowaną na obowiązkach, współpracy i współdziałaniu, lecz sięga o wiele głębiej, staje się bowiem więzią sakramentalną - sakramentalnym braterstwem. Znakiem tej jedności jest obrzęd święceń, gdy na nowo wyświęcanego kapłana nakłada ręce nie tylko biskup, ale także wszyscy obecni kapłani (por. KKK 1568).
Powołanie kapłańskie
Powołaniem prezbitera, czyli zwykłego księdza, jest podobnie jak w przypadku biskupa głoszenie Słowa Bożego, sprawowanie sakramentów i pomaganie innym w dążeniu do Boga. W szczególny sposób uwidacznia się to w czasie sprawowania Eucharystii, gdy działając w zastępstwie Chrystusa, łączą modlitwy wiernych z Jego ofiarą. Z tej jednej ofiary każdy kapłan czerpie całą moc swojego posługiwania (por. KKK 1566).
Ich posługa sięga jednak dalej i wykracza poza Ofiarę eucharystyczną. Kapłan bowiem ma wychodzić naprzeciw wszystkim duchowym potrzebom ludzi wierzących i poszukujących Boga. Wobec wiernych pokutujących pełni posługę pojednania, wobec chorych - posługę pokrzepiania, a wobec Boga stają, by przedstawiać mu potrzeby i błagania wiernych (por. Święcenia prezbiterów, 102).
Cała posługa kapłana powinna być związana z jego wiarą i z niej wypływać. Nie wystarczy więc, by kapłan tylko głosił Słowo Boże, on musi je nieustannie studiować, zgłębiać, poszukiwać odpowiedzi na pytania, które rodzą się w czasie jego posługiwania i które zadają mu inni. Kapłan, by uniknąć wewnętrznego rozdwojenia, musi wierzyć w to, co czyta (w Słowo Boże), nauczać tego, w co uwierzy, i naśladować to, czego naucza.
Posługa kapłańska musi wiązać się z osobą samego Chrystusa. To On jest źródłem i wzorem posługi kapłana, nie tylko poprzez swoje słowa, ale przede wszystkim przez swoje czyny pokazał nam, co znaczy być nauczycielem i pasterzem. Kapłan musi nieustannie naśladować postawę Jezusa w Wieczerniku, gdy ten nie szuka dobrego miejsca za stołem i nie czeka, aż któryś z uczniów zacznie Mu usługiwać, ale zdejmuje swoje szaty, przewiązuje biodra prześcieradłem i zaczyna myć nogi swoim uczniom. Oto wzór postawy kapłana - ustanowionego nie po to, „aby mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10, 45).
Naśladować Jezusa - oto ideał kapłańskiej posługi.