W ciągu ostatnich kilkunastu lat działalności Duszpasterstwa Pielgrzymkowego Diecezji Toruńskiej wielokrotnie nawiedzaliśmy sanktuarium Matki Bożej Płaczącej w La Salette. Zawsze wracaliśmy stamtąd z uczuciami wewnętrznego pokoju. To dzięki panującej tam niezwykłej ciszy i medytacji w pięknych alpejskich krajobrazach. Od kilku tygodni media całego świata nie przestają mówić o tym miejscu. Niestety, to zainteresowanie spowodował tragiczny wypadek polskich pielgrzymów, którzy opuszczali sanktuarium. Dziennikarze zadają wiele pytań w rodzaju, „gdzie w tym momencie był Pan Bóg, kiedy ginęli niewinni ludzie”. Z perspektywy kilkunastu dni od tej katastrofy warto spojrzeć oczyma wiary na to wydarzenie i spróbować odczytać przesłanie Matki Bożej z tego miejsca, czy może ono być jeszcze aktualne dla współczesnego człowieka.
La Salette jest jednym z tych miejsc, uznanych przez Kościół, w których objawiła się Matka Boża. Wydarzenie to miało miejsce 19 września 1846 r. Dwójka małych dzieci, Maksymin i Melania pochodzący z małej górskiej miejscowości Corps, leżącej przy tzw. Drodze Napoleona wiodącej do Grenoble, udają się w góry, aby zająć się swoją codzienną pracą, jaką było pasienie krów. Tego dnia postanowili wybrać się ze swoim stadem na zbocze góry Gargas, aby zatrzymać się przy niewielkim źródełku, które wypływa z gór. Po skromnym posiłku, umęczone wspinaczką dzieci zasnęły na trawie. Nagle gwałtownie się budzą i nie widzą swojego stada. W poszukiwaniu krów schodzą do niewielkiej doliny przy źródle. Tam dostrzegają kulę światła. W świetle widzą płaczącą kobietę, z twarzą ukrytą w dłoniach, z łokciami opartymi na kolanach. Smutek i dobroć owej Pani była tak ujmująca, że w jednym momencie opadły wszystkie emocje. Pani wstała mówiąc: „Zbliżcie się, moje dzieci, nie bójcie się, jestem tutaj, aby wam opowiedzieć wielką nowinę”! Strój Pięknej Pani był podobny do tych, które nosiły kobiety w tym regionie, składał się z długiej sukni, dużego fartucha, chusty i czepka na głowie. Z ramion zwisał ciężki łańcuch, a na nim olśniewający blaskiem krzyż, na którego jednym ramieniu był młotek, a na drugim obcęgi.
Dzieci nie wiedziały jeszcze, że to Matka Boża. Nie miały wykształcenia, nie chodziły na religię, niewiele wiedziały o życiu religijnym. Pani mówiła: „Jeżeli mój lud nie będzie się chciał podporządkować, będę zmuszona puścić ramię mojego Syna. Od jak dawna cierpię za was. Jeśli chcę, aby mój Syn was nie opuścił, muszę Go nieustannie prosić za was, a wy z tego sobie nic nie robicie. Choćbyście nie wiem jak się modlili, nie wiem co czynili, nigdy nie będziecie mogli wynagrodzić mi trudu, którego się dla was podjęłam. Dałam wam sześć dni do pracy, a siódmy zarezerwowałam dla siebie, a nie chcą mi go przyznać! To bardzo obciąża ramię mojego Syna”. Z żalem Matka Boża mówiła: „Latem tylko kilka starych kobiet chodzi na Mszę św., inni pracują przez całe lato”. Orędzie to dzisiaj jest szczególnie aktualne, kiedy dyskutuje się na temat pracy w niedzielę i święta. Pracodawcy liczą straty, gdyby zamknąć sklepy, a dla współczesnego człowieka supermarket to często miejsce, gdzie przychodzi się chętniej niż na niedzielną Mszę św. Nie liczą się Przykazania Boże i Kościelne, nie liczy się nauczanie Kościoła. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Niedzielna celebracja Dnia Pańskiego i Eucharystii stanowi centrum życia Kościoła”. Ojciec Święty Jan Paweł II wydał specjalny list na temat świętowania niedzieli, w którym przypomniał, że udział w Mszy św. jest dla wiernych obowiązkiem sumienia i dla każdego człowieka wierzącego ma być potrzebą serca.
W kolejnych słowach, jakie wypowiadała Matka Boża przestrzegała przed używaniem przekleństw i nieliczeniem się z imieniem Bożym, wplatanym między przekleństwa. Maryja zapowiedziała także klęski głodu i choroby, które nawiedzą okolicę, jeśli ludzie nie podejmą pokuty. W orędziu zawarte jest też radosne przesłanie: „Jeżeli się nawrócą, kamienie i skały zamienią się w sterty zboża”... Kolejne słowa dotyczyły postu, który powszechnie nie był wypełniany. W twardych słowach Maryja mówiła: „W Wielkim Poście idą do rzeźnika jak psy”.
Matka Boża daje także wyraźne polecenia dzieciom: „Ach moje dzieci, trzeba się dobrze modlić rano i wieczorem. Jeżeli nie macie czasu, odmawiajcie przynajmniej Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo, a jeżeli będziecie mogły módlcie się więcej”. Kiedy zakończyła się rozmowa, Maryja zaczęła się wspinać po zboczu i jeszcze raz zwróciła się do dzieci: „A więc moje dzieci, przekażcie to całemu mojemu ludowi”. Pani zniknęła w świetle.
Po powrocie do wioski dzieci opowiedziały całą historię, najpierw próbowano wywierać naciski, aby dzieci odwołały wszystko, co opowiedziały. Jednak wrażenie, jakie opowieść dzieci zrobiła na mieszkańcach było tak wielkie, że postanowiono spisać całe orędzie. Zadziwiające było to, że proste niewykształcone dzieci potrafiły w jednym momencie dosłownie zapamiętać wszystkie słowa wypowiedziane przez Maryję i podczas kanonicznego badania nigdy sobie wzajemnie nie zaprzeczyły. Już rok po objawieniach miejscowy biskup był przekonany o prawdziwości wydarzeń w La Salette. Na górze wybudowano bazylikę i dom pielgrzyma, a w miejscu objawienia ustawiono figury przypominające to wydarzenie.
Dzisiaj La Salette należy do najbardziej znanych sanktuariów na świecie. Bardzo często ludzie przybywają tam, aby wśród ciszy alpejskich szczytów kontemplować Boga i zastanawiać się nad najistotniejszymi dla nich sprawami. Szczególnym znakiem ukazywanym w La Salette jest krzyż z młotkiem na jednym ramieniu i obcęgami na drugim. Młotek oznacza przybijanie na nowo Jezusa do krzyża, jakiego dokonuje człowiek przez swoje grzechy, a obcęgi oznaczają człowieka, który nawraca się i w ten sposób wyciąga z ramion Chrystusa gwoździe grzechów.
Świat wiele zmienił się od tamtych wydarzeń, ale orędzie Maryi pozostaje ciągle aktualne. Wydaje się nawet, że zła jest w świecie jeszcze więcej niż wtedy. Maryja wzywa do opamiętania i nawrócenia i ciągle wyciąga do nas swoją dłoń. Maryja nadal cierpi i płacze, że człowiek oddala się od Boga, a w ten sposób traci prawdziwe szczęście, które może mu dać tylko Bóg. Może tragedia i ofiara pielgrzymów, którzy wracali z La Salette i jak wierzymy są już zbawienia, przyczyni się do tego by orędzie Matki Bożej i jej łzy dotarły do jak największej liczby ludzi na świecie. W ten sposób spełnią się jej słowa wypowiedziane do pastuszków na pożegnanie: „A więc moje dzieci, przekażcie to całemu mojemu ludowi”.