Abp Kupny objął rządy w archidiecezji wrocławskiej

We Wrocławiu miał miejse ingres abp. Józefa Kupnego do archikatedry św. Jana Chrzciciela. Nowy metropolita kanonicznie objął rządy w archidiecezji wrocławskiej. Przed ingresem w kaplicy Kurii Metropolitalnej abp Kupny w obecności kolegium konsultorów okazał pismo nominacyjne, na mocy którego Papież powierzył mu urząd metropolity wrocławskiego. Po stwierdzeniu jego autentyczności kanclerz sporządził protokół, pod którym złożyli swe podpisy nowy metropolita i obecni duchowni – w tym także przechodzący na emeryturę abp Marian Gołębiewski. Tym samym nowy metropolita kanonicznie objął rządy w archidiecezji wrocławskiej. Natomiast liturgiczna uroczystość rozpoczęła się procesją, która wyszła z gmachu Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego. Przy akompaniamencie Orkiestry Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. bł. Edmunda Bojanowskiego z Henrykowa duchowni przeszli w procesji do archikatedry św. Jana Chrzciciela.

W uroczystym ingresie uczestniczą m.in. emerytowany metropolita wrocławski kard. Henryk Gulbinowicz oraz abp Marian Gołębiowski, a także metropolita warszawski kard. Kazimierz Nycz. Z Berlina przybył kard. Rainer Maria Woelki, obecny jest także abp Jeremiasz – prawosławny biskup wrocławsko-szczeciński i prezes Polskiej Rady Ekumenicznej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

W drzwiach katedry nowy metropolita został powitany przez abp. Mariana Gołębiewskiego, swego poprzednika na urzędzie. Natomiast mieszkańcy Wrocławia swojego nowego metropolitę spontanicznie przywitali burzą oklasków.

- Archidiecezja wrocławska wita dzisiaj 59. biskupa w ciągu dziesięciu wieków swej historii – mówił abp Gołębiewski. Będziemy Cię wspomagać modlitwą i gotowością wspierania Twoich inicjatyw – zapewnił swego następcę. Po czym przedstawił stan metropolii i archidiecezji. Przypomniał, że w przeszłości diecezja sięgała ona od Katowic po Berlin, a w 1930 r. została podniesiona do rangi archidiecezji.

Obecnie do archidiecezji wrocławskiej należy 300 parafii, w tym 265 diecezjalnych i 35 obsługiwanych przez księży zakonnych. W archidiecezji jest 555 kościołów, 359 kaplic mszalnych, cmentarnych – wyliczał abp Gołębiewski.

Poinformował, że na terenie archidiecezji wrocławskiej mieszka 1 mln 199 tys. 332 osób, w tym 1 mln 152 tys. 710 katolików. Posługuje w niej 676 kapłanów diecezjalnych i 269 zakonnych, ponadto 33 braci zakonnych i 826 sióstr zakonnych. W duszpasterstwie priorytetem była formacja biblijna i sprawy rodziny.

Wspomniał też, że w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchowne we Wrocławiu i Henrykowie przygotowuje się do kapłaństwa 85 seminarzystów. - Niestety nie udało się wprowadzić Wydziału Teologicznego do struktur Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie jest jego miejsce – ubolewał abp Gołębiewski.

Reklama

Przechodzący na emeryturę hierarcha zapewnił też swego następcę, że w archidiecezji sprawnie działa Caritas, a żadna z instytucji diecezjalnych nie ma żadnych długów zewnętrznych.

- Ujmij mocno ster archidiecezji wrocławskiej, przekazany Ci decyzją papieża Franciszka. Stój wytrwale na mostku kapitańskim i kieruj dzielnie tą cząstką Kościoła. Będziesz kroczył śladami Górnoślązaków: kard. Bolesława Kominka i bp. Pawła Latuska, którzy podjęli się trudu integracji tych ziem do jednego organizmu państwowego. Deklarujemy Ci dzisiaj naszą lojalność, życzliwość, współpracę i modlitwę – zapewnił abp Gołebiewski.

Następnie abp Celestino Migliore, nuncjusz apostolski w Polsce odczytał pismo nominacyjne oraz przekazał je abp. Kupnemu, a także pastorał, który jest symbolem władzy pasterskiej. Nowy metropolita otrzymał historyczny pastorał - dzieło złotników wrocławskich.

Abp Kupny zajął miejsce na katedrze, a przedstawiciele duchowieństwa i świeckich złożyli nowemu metropolicie wrocławskiemu homagium, czyli hołd składany nowemu biskupowi. Jako pierwszy podszedł do nowego metropolity biskup pomocniczy Andrzej Siemieniewski, następnie przedstawiciele księży, szkół i instytucji formacyjnych w archidiecezji, a także sióstr zakonnych, rodzin i ruchów kościelnych.

Podczas Mszy św. abp Kupny wygłosi homilię. Oprawę muzyczną ingresu zapewniają chóry: Pueri Cantores Wratislavienses, Vox Ecclesiae oraz Basilica Cantans.

Nowy metropolita wrocławski, 57-letni abp Józef Kupny jest członkiem Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski, przewodniczącym Rady ds. Społecznych KEP oraz delegatem KEP ds. Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich. Jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie filozofii i socjologii. Abp Kupny był też głównym autorem przyjętego w ubiegłym roku dokumentu społecznego Episkopatu - „W trosce o człowieka i dobro wspólne”.

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.