Ks. Piasecki przypomniał, że modlitwa o beatyfikację kard. Wyszyńskiego zaczęła się w kościele Najświętszego Zbawiciela w Warszawie już 28 września 1983 r. , a więc trzy dni po 30. rocznicy aresztowania Prymasa i przyniosła upragniony skutek. Zwrócił też uwagę na specjalne uprawnienia, jakie posiadał Prymas.

– Kard. Wyszyński wielką troską otaczał Ziemie Zachodnie. Często tam jeździł, aby dać poczucie stabilności tamtejszym mieszkańcom repatriowanych ze Wschodu. Będąc metropolitą gnieźnieńskim i warszawskim, tydzień w miesiącu spędzał w Gnieźnie, a pozostałe trzy tygodnie – w Warszawie – mówił były proboszcz parafii Najświętszego Zbawiciela. Ks. Piasecki wskazał, na czym polegała istota prymasowskiego „non possumus”, podkreślając, że wartość tej postawy leży w odwołaniu się do ludzi. – Bez tego władze nic by nie zrobiły – zaznaczył.

Przywołując trzyletnie uwięzienie Prymasa, zwrócił uwagę, że okres bezpośrednio poprzedzający oddanie się w niewolę Maryi był dla kard. Wyszyńskiego głębokim przeżyciem. „Z Maryją umówiłem się już w Stoczku” – powiedział na łożu śmierci prymas Wyszyński. Kiedy przedstawiciele władz przyjechali do Komańczy prosić Prymasa o powrót do Warszawy, ten nie od razu do nich wyszedł. „Niech poczekają. Ja na nich czekałem trzy lata” – odpowiedział kard. Wyszyński i postawił warunki swojego powrotu, wśród których było uwolnienie z więzień przetrzymywanych w nich biskupów i księży.

Spotkanie z robotnikami z Huty Warszawa, którzy w ostatnią niedzielę sierpnia 1980 r. przyjechali żółtą nyską pod rezydencję Prymasa na Miodowej ks. Piasecki ma do dziś w pamięci. Podczas obiadu kard. Wyszyński polecił mu, aby znalazł księdza, który pojechałby do Huty odprawić Eucharystię dla robotników. – Pojechałem do ks. Teofila Boguckiego, który był proboszczem w parafii św. Stanisława Kostki na Żoliborzu. Tam rezydował ks. Jerzy Popiełuszko. I on zgłosił się, że pojedzie. Później przyszedł do Prymasa. Usłyszał od niego: „Skoro ty u nich byłeś, to zaproś ich do siebie”. Ks. Jerzy odpowiedział, że już to uczynił – wspominał ks. Piasecki. W ten sposób rozpoczęły się Msze św. za Ojczyznę w kościele św. Stanisława Kostki, które trwają do dzisiaj.

Anna Rastawicka z Instytutu Prymasa Wyszyńskiego, która przez 12 lat pracowała w sekretariacie Kardynała, mówiła o tym, w czym wyrażała się świętość Prymasa. Podkreślała jego zwyczajność, zatroskanie o różne sprawy dnia codziennego. – Kard. Wyszyński z równym szacunkiem podchodził do polityków, ludzi nauki i sztuki, jak i do małych dzieci – opowiadała i przytoczyła historię małej dziewczynki, która obiecała, że pokaże się Prymasowi, kiedy będzie miała nową sukieneczkę.

- Kardynał był człowiekiem wolnym wewnętrznie. Mówił, gdy dowiedział się, że jest podsłuchiwany: „Musimy żyć święcie, a co mam do powiedzenia w sprawach społecznych, mówię na ambonie” – wspominała Anna Rastawicka. Zwróciła również uwagę na wielką pracowitość Prymasa. – Jego biurko niekiedy nas przerażało. Leżały na nim sterty przeróżnych dokumentów. Po godzinie wszystko było uporządkowane. Miał niesamowitą organizację pracy. Przy tym miał też czas na odpoczynek, spacer z różańcem po ogrodzie. Bardzo kochał przyrodę – mówiła.

O tym, jak wyglądały ostatnie dni umierającego na nowotwór jamy brzusznej kard. Wyszyńskiego opowiadała Krystyna Szajer z Instytutu Prymasa Wyszyńskiego. Przez 22 lata pracowała w sekretariacie na Miodowej, zajmując się głównie przepisywaniem przemówień i kazań Prymasa. – Ostatnie dni Kardynała naznaczone były wielkim cierpieniem. My czuwałyśmy w kaplicy na modlitwie. Szczególnie przejmujące były momenty po zamachu na życie Jana Pawła II. Prymas powiedział wtedy: „Zawsze się tego obawiałem” – wspominała Szajer i przywołała także moment odwiedzin peregrynującego obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, który był dla Kardynała wielkim przeżyciem. „Dziękuję Ci, Matko, że jeszcze raz przyszłaś do mnie” – powiedział wtedy umierający Prymas.

Na fakt przełomowego znaczenia listu biskupów polskich do biskupów niemieckich, który przeszedł do historii pod nazwą „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie” zwrócił uwagę ks. Piasecki. – Dopełnieniem tamtego listu była wizyta polskich biskupów w Niemczech, do której doszło po wyborze Jana Pawła I. Padły wtedy słowa, że Europa ma stać się nowym Betlejem dla świata. Jakże to dzisiaj aktualne – mówił były sekretarz kard. Wyszyńskiego.

Co dzisiaj powiedziałby kard. Wyszyński Polakom? Ks. Piasecki podkreśla, że przede wszystkim kładłby nacisk na godność człowieka, która wypływa ze stworzenia go na obraz i podobieństwo Boże. – Zwróciłby uwagę na nasz język, także ten parlamentarny. Ile jest w ludziach nienawiści, a przecież wszyscy jesteśmy Polakami – wskazał ks. Piasecki.

Spotkanie pt. “Prymas Tysiąclecia we wspomnieniach najbliższych domowników” odbyło się w kościele Najświętszego Zbawiciela na Mokotowie i było połączone z promocją książki ks. Piaseckiego “Ostatnie dni Prymasa Tysiąclecia”. Debatę zorganizowała Katolicka Agencja Informacyjna z Wydawnictwem M, którego nakładem ukazała się książka.