Reklama

Śpiewajmy i grajmy Dzieciątku

Niedziela sandomierska 51/2008

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Czesław Hałaj: - Przenieśmy się w okres Twojego dzieciństwa, kiedy byłeś jeszcze bardzo młodym chłopakiem.

Zbigniew Wodecki: - To muszę wspomnieć okopy i okres kilku wojen światowych, w których jako dziecko brałem udział w krakowskiej dzielnicy Rakowice.

- Kilka wojen światowych?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Tak. Fantastyczne Rakowice! Pamiętam te tereny, gdzie z kolegami w wieku sześciu czy ośmiu lat toczyliśmy w okopach różne wojny i może dlatego nie chce mi się dzisiaj już bić. Tam były przepiękne łąki, na których pasły się krowy, jednostka wojskowa naprzeciwko naszego domu, kościół i ogrody Pijarów. Tam w wojsku ojciec służył w VIII Pułku Ułanów i zaprzyjaźnił się z księżmi Pijarami, którzy mieli chór. Ojciec grał na trąbce. Telewizji jeszcze nie było - złote czasy! Pijarzy odwiedzali nasz dom, przychodzili, śpiewali.

- Śpiewali kolędy w okresie Świąt Bożego Narodzenia?

Reklama

- Oczywiście! I to jak! Kolędy śpiewali przepięknie na głosy. A my też razem z nimi. Zwłaszcza że rodzina moja to środowisko śpiewająco-artystyczne. Przychodziła do nas profesorka muzyki, która uczyła mamę śpiewu, siostra wiolonczelistka też śpiewaczka. A ojciec był muzykiem w krakowskiej orkiestrze Polskiego Radia. Ja, jako mały berbeć, siedziałem w orkiestronie w Domu Żołnierza, w Operetce Krakowskiej jak ojciec grał podczas występów. Więc wszystkie te arie do dzisiaj doskonale pamiętam i mam do nich swoisty sentyment.

- Z sentymentem też pewnie wspominasz Wigilie?

- Wigilie przeważnie spędzaliśmy w domu. Najpierw mama stała w kolejce po karpie, które raz dostała, raz zabrakło, nie tak jak dziś. Ryby zabijał ojciec, a ja jako dziecko czekałem na te pęcherze, które suszyłem, a potem z nich strzelałem. Kiedy już zaświeciła na niebie tak oczekiwana gwiazdka, po modlitwie, łamaliśmy się opłatkiem i zasiadali do wigilijnej wieczerzy. Pamiętam te wspaniałe dania: zupa grzybowa albo czerwony barszcz z uszkami, obowiązkowo karp smażony i w galarecie, kutia. Wszystko było. Było bardzo dużo jedzenia. U nas podawano nie dwanaście, ale trzynaście dań. Do dziś przypominają mi się te wspaniałe zapachy.

- I pachnąca igliwiem choinka?

Reklama

- O, jak pięknie pachniała! Pamiętasz, wtedy się jeszcze choinki dekorowało watą i płonęły na niej najprawdziwsze świeczki? Był też „aniołek” pod choinką. A tam wszystko było, czekoladki, rękawiczki, narty, łyżwy, pomarańcze, które, jak wiesz, kiedyś były rarytasem. Było dużo prezentów. A po Wigilii szliśmy na Pasterkę. Mróz siarczysty, rozgwieżdżone niebo, czysty śnieg. Śnieg jakoś tak piękniej pachniał wtedy. A w kościele cudownie brzmiały organy, a my „Oj, maluśki, maluśki, kiejby rękawicka, Alboli jakoby, jakoby kawałecek smycka…”. Wracaliśmy szczęśliwi do domu, opierali o ciepły kaflowy piec. A na drugi dzień, w Boże Narodzenie, była szyneczka, chrzan czerwono-biały. Szynka była prawdziwa, nie taka jak dzisiaj. W Święta też jeździliśmy do dziadka. Dziadek był organistą w starym kościółku w Krzęcinie pod Krakowem. Miał dwanaścioro czy piętnaścioro dzieci, był kostyczny, wysoki, surowy. Ja pochodzę z tych, którzy dziadka jeszcze po rękach całowali. Dziś trudno młodym w to uwierzyć. Był mądrym i oczytanym człowiekiem, pisał też do gazet i dyskutował z autorytetami.

- Chodziłeś po kolędzie?

- Tak, oczywiście, że chodziłem. Z kolegami zrobiliśmy sobie szopkę i śpiewali „Bóg się rodzi, moc truchleje…”. Był anioł ze skrzydłami, śmierć z kosą, diabeł z rogami. Ludzie dawali nam parę groszy, ale też papierowe dwa złote. Pamiętam, jak zakochałem się w córce dowódcy jednostki wojskowej. Iza była śliczną dziewczynką, miała może osiem lat, a ja siedem. Nie wiedziałem, jak nawiązać z nią kontakt, więc rzucałem kamykami jak szła, takimi małymi, żeby jej nie zranić. Nie było telefonów komórkowych jak dziś, a ja chciałem z nią nawiązać kontakt intelektualny. Oberwało mi się za to nieźle.

- No i wydoroślałeś, stałeś się popularnym artystą.

- Doroślałem w ukochanym Krakowie. Piwnica pod Baranami, Ewa Demarczyk, potem byłem skrzypkiem w orkiestrze Polskiego Radia i Telewizji, aż w końcu zacząłem śpiewać. I poszło! Nawet się człowiek nie obejrzał, jak minęło tyle lat. Tyle Wigilii i Świąt Bożego Narodzenia. Bardzo lubię te Święta, chociaż teraz do wigilijnej kolacji zasiada nas mniej, bo trzynaście osób. Mam dorosłych troje dzieci i pięcioro wnuków. Niestety, nie ma już rodziców. Przed kolacją odwiedzam ich na cmentarzu. Wiem, że czekają na mnie tam w górze, gdzie zaświeci jak każdego roku Betlejemska Gwiazdka…

- Dziękuję Ci za rozmowę i składam serdeczne życzenia świąteczne i noworoczne od siebie i czytelników sandomierskiej „Niedzieli”.

- Pamiętam sandomierską katedrę, gdzie wystawialiśmy „Nieszpory Ludźmierskie” Jana Kantego Pawluśkiewicza. Przepiękna świątynia. Ja całej sandomierskiej diecezji i wszystkim uczciwym, dobrym ludziom życzę tego, czego życzę sobie. A więc wszystkiego, co dobre. A Boże Dziecię „w dobrych radach, w dobrym bycie, niech wspiera nas swoją siłą”.

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nigeria: biskup przestrzega przed ludobójstwem chrześcijan

2025-07-10 16:30

[ TEMATY ]

biskup

ludobójstwo

Nigeria

Diecezja katolicka Makurdi

Wilfred Chikpa Anagbe CMF biskup Makurdi w Nigerii

Wilfred Chikpa Anagbe CMF biskup Makurdi w Nigerii

Nigeryjski biskup Wilfred Chikpa Anagbe wezwał obojętną Europę, by przestała milczeć wobec mordowania chrześcijan przez muzułmanów w tym afrykańskim kraju. „Zbyt wielu przywódców chce być politycznie poprawnych i zachowuje milczenie. Jeśli zignorujemy ten kryzys, będziemy świadkami nowego ludobójstwa” - przestrzegł ordynariusz diecezji Makurdi.

W rozmowie z włoską agencją SIR hierarcha opisał dramatyczną sytuację w Middle Belt, środkowym pasie Nigerii, w którym mieszka wielu chrześcijan. Sytuacja jest „niebezpieczna”, uważa bp Angabe, ujawniając, że ataki na chrześcijan „trwają czasami cały tydzień” i nikt w tym czasie nie przychodzi im z pomocą.
CZYTAJ DALEJ

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Do wersji od lat istniejącej w naszej przestrzeni internetowej niezbędnika katolika, która każdego miesiąca inspiruje do modlitwy miliony katolików, dołączamy wersję papierową. Każdego miesiąca będziemy przygotowywać niewielki i poręczny modlitewnik, który dotrze do Państwa rąk razem z naszym tygodnikiem w ostatnią niedzielę każdego miesiąca.

CZYTAJ DALEJ

Informator pielgrzyma - W trosce o bezpieczeństwo

2025-07-10 21:03

[ TEMATY ]

Jasna Góra

pielgrzymi

informator

BP Jasnej Góry

Jasna Góra jest najbardziej rozpoznawalnym miejscem sakralnym w Polsce, głównym celem pielgrzymek. W ubiegłym roku w sezonie letnim tylko w pielgrzymkach pieszych, rowerowych oraz biegowych przybyło 101 627 pątników. Choć najważniejszą płaszczyzną troski o pielgrzymów jest sfera duchowa, to także w tej zewnętrznej, jeżeli chodzi o bezpieczeństwo, nie brakuje starań.

24 godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu bezpieczeństwo na Jasnej Górze zapewnia Straż Jasnogórska. Jej zadaniem jest ochrona sanktuarium jako obiektu oraz zapewnienie bezpieczeństwa pielgrzymom, utrzymywanie porządku podczas uroczystości. Straż współpracuje z Policją, Strażą Miejską i Pogotowiem Ratunkowym w Częstochowie, a w czasie wizyt szczególnych gości – z Biurem Ochrony Rządu. Straż Jasnogórska jest odpowiedzialna przede wszystkim za bezpieczeństwo pielgrzymów oraz mienie, które się znajduje na terenie sanktuarium i terenach przyległych. Działa według wytycznych planu ochrony. Na całym obiekcie wyznaczone są posterunki, gdzie dana osoba pełniąca swoją służbę dyżurną, odpowiada za dany odcinek. Pracownicy Straży Jasnogórskiej są umundurowani, stąd widoczni przez pielgrzymów, więc każda osoba, która poczułaby się zaniepokojona jakąkolwiek sytuacją, ma w zasięgu wzroku pracownika straży. Jak sami uśmiechają się, najczęściej pełnią funkcję informacyjna, bo to właśnie ich pielgrzymi pytają o różne punkty sanktuarium jak np. muzea. Przedstawiciele Straży Jasnogórskiej ostrzegają przed nadmierną niefrasobliwością, jeżeli chodzi o widoczne trzymanie dokumentów, telefonów itp. Przestrzegają też przed ludźmi, którzy trudnią się procederem wyłudzania pieniędzy w zamian za np. przypinkę w formie krzyżyka, obrazka itp. To tzw. „przypinacze”, którzy deklarują, że otrzymane ofiary idą na rzecz sanktuarium. Nie ma to nic wspólnego z działalnością Jasnej Góry. Ofiary na rzecz renowacji sanktuarium czy na pomoc ubogim pielgrzymi mogą składać tylko w wyznaczonych miejscach do oznakowanych skarbonek. Z takiej ofiary też np. płynie dotacja na rzecz Jasnogórskiego Punku Charytatywnego, z którego pomocy materialnej korzysta wielu potrzebujących przez cały rok.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję