Reklama

Miłość ma barwy pamięci

Arkadyjskie oczekiwanie

Niedziela przemyska 36/2010

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Za sześć dni, w sobotę 11 września - jak dowiedziałem się jedynie przy okazji, a szkoda - radymieńskie Liceum będzie obchodzić swoje sześćdziesięciolecie istnienia. Mam nadzieję, że organizatorzy zdążą poinformować tych, którzy daleko, a ten tekst chciałbym potraktować jako zachętę do Rodzin absolwentów, by korzystając ze zdobyczy techniki poinformowali swoich bliskich o tej uroczystości.
Ile razy jadąc do domu mijam mury swojej szkoły, rodzą się we mnie najczulsze wspomnienia lat minionych. Samochód napełnia się ponad miarę, i całe szczęście, że nie jest to widoczne dla patroli policyjnych, które kilka razy mnie minęły: profesorowie Smetańska, Kordek, nasz wychowawca profesor Łuczyk, elegancki do końca pan Janiga, rozrywający swoim potężnym głosem fizyk profesor Rewer. Jesienny wiatr i żałobny pochód do kościoła, a potem na cmentarz z doczesnymi szczątkami nagle zmarłego profesora Smołuchy, którego polubiliśmy, zanim zdołaliśmy go poznać. I tak można by mnożyć te perły zapisane w pamięci. A koledzy - Stasiu Kruk z IV „b”, którego śmierć była tak przejmująca, bo wtargnęła w mentalność w czasie, kiedy marzyliśmy dopiero o życiu. Dziesięć lat temu w pięćdziesięciolecie liceum nagła informacja o śmierci Jurka Zygmunta i ostatnio, w święta, Cześka Daniłki. To tyle, co pamiętam z naszej klasy.
Wzrastaliśmy w cieniu tych murów ubogich, wśród ubogich kolegów i koleżanek z okolicznych wiosek, którzy dzielili czas na naukę i pracę w polu. Życzliwym okiem patrzyli na nasze niedoskonałości nasi profesorowie, którzy wiedzieli, że nie mamy czasu. Kiedy jednak przychodziła czwarta klasa nie było przeproś - kolejne popołudnia i kolejne zadania, wypracowania. I przychodziły owoce - germaniści, piloci, wojskowi, profesorowie akademiccy, lekarze. Z mojej klasy na 14 chłopaków pięciu zostało kapłanami, rok wcześniej dwóch. A nade wszystko ludzie, których nauczono szacunku dla tych murów, dla ludzi, którzy mieli swoje wady, ale mieli misję - wychować nas i za to należało się im poszanowanie. Za to nie tylko chyba ja, ale pewnie wszyscy jesteśmy im wdzięczni, no może niektórzy mają żal do siebie, że ich nie słuchali.
Tych wspomnień będzie z pewnością cała mnogość, kiedy spotkamy się i, jak trzeba mieć nadzieję, pod przewodnictwem naszego katechety ks. Kazimierza Goleni staniemy przy ołtarzu na świętowanie Eucharystii - uczty wdzięczności. A potem z pewnością sypnie się z mniej lub bardziej zaawansowanych umysłów kaskada wspomnień, żartów, dykteryjek. Chcąc zachęcić do spotkania postanowiłem jedną z nich ujawnić. Niezbyt ona dla mnie chlubna, ale opowiadałem ją kiedyś w dekanacie radymieńskim księżom i ks. dr Henryk Hazik zachęcił mnie wówczas: „napisz o tym kiedyś”. Kiedy? - pomyślałem, bo ni to pobożne, ni dla mnie chwalebne, ale oto pojawia się taka okazja. Jeszcze drobna uwaga - w przypadku lektury, którą podejmą młodzi, konieczna jest obecność starszych gwoli wyjaśniania kontekstów dziś już niepojętych dla współczesnych maczo!
To był koniec trzeciej klasy. W liceum dano możliwość zrobienia kursu prawa jazdy na motor i samochód. Kosztowało to niewiele, ale i tak nie udało mi się przekonać taty, że warto. Decyzja była stanowcza - zrobisz na motor, a jak sobie kupisz auto, to i na prawo jazdy będzie cię stać. Dobre i to! Od pewnego czasu moje oko, jedno, bo na prawe ślepym od urodzenia, niepokoiła pewna Wanda, piękność z niedalekiej Sośnicy. Skoro ja, jednooki, zdołałem to dostrzec, to co mieli począć ci, którzy mieli sprawne oboje oczu. Zatem z góry założyłem, że nie mam szans i tak żyłem w trawiącej moje oko i, co tam kryć, serce tęsknocie. I oto pojawiła się nutka nadziei. Oważ Wanda - która w moich zamysłach apriorycznie została zakwalifikowana, jako dziewica, która nie tylko nie chciała Niemca, ale z pewnością spojrzy i na mnie jak na pomyłkę losową, która ją dotknęła - również zapisała się na ten kurs. Słoneczko nadziei zabłysło nieśmiało i promień ów trzymałem skrycie w meandrach moich tęsknot. Powoli obmyślałem taktykę. Otóż jazdy miały miejsce po lekcjach. Zacząłem kombinować żeby tak utrafić, żeby owe dwie jazdy, a tyle ich planowano na kolejne dni, to była jazda moja i jej. Udało się. Teraz trzeba było jakoś zagaić rozmowę na korytarzu szkoły, gdzie nawet agresywne zachowania mojej bogdanki zostałyby objęte tajemnicą popołudniowej nań pustki. Zagadać to za mało. Długo odkładałem jakieś drobniaki i kiedy już czułem przedsmak bogactwa Rockefellera pobiegłem do sklepu pani Ośmakowej po dwie paczki serduszek w czekoladzie w oprawie foliowej, czyli w topornej komunistycznej kalce. Ponieważ zostało mi parę groszy, dokupiłem trzy pomidory, które wetknąłem do teczki. Serduszka wylądowały po jednej paczce w każdej kieszeni. Jesteśmy razem. Oparci o poręcz schodów czekamy na instruktora. Kompletna cisza i samotność. Jak brak ludzi tak i we mnie brak odwagi. Raz po raz sięgam do kieszeni, układam w myślach jakiś sylogizm w rodzaju tego, który później zastosował reżyser serialu, w którym padają raz po raz krótkie: „Panna Bronka się poczęstuje”, ale mi się to nie udaje, gardło dziwnie się ściska. Tłumaczę że to z owej niepojęcie silnej miłości, ale cóż - mała pociecha. Kolejne sięganie ręką do kieszeni uświadamia, że dokonuje się tam ekspresowy proces topienia czekolady i niszczenia kalki okrywającej serca. Potem już nie trzeba było sięgać. Czułem, że kieszeń jest już czekoladowa jak sędziwy Wedel. Pan instruktor zabrał mnie, potem kazał zaprosić Wandę, a ja wziąwszy teczkę powlokłem się do babci, gdzie miałem swój pojazd marki „Ukraina”. Dowlokłem się do wojskowego cmentarza z I wojny światowej, gdzie kradliśmy czas przed powrotem do domu i skierowaniem nas w pole. Z niemałym trudem uwolniłem moje kieszenie od mazi, która stanowiła konglomerat ciasta i czekolady. Zjadłem to w odruchu rozpaczy, a potem dokarmiłem się pomidorami. W życzliwej mi rzece Łęk uprałem kieszenie spodni, dojechałem do domu, jak nigdy skrupulatnie ułożyłem spodnie, żeby mama nie chciała ich poprawiać, co groziło dekonspiracją i powlokłem się w pole. Praca nie szła mi najlepiej. Słodycz czekoladopodobnej mazi zmieszana z pomidorami wywoływała reakcje nieco klonujące. Z czasem intensywność klonowania się spotęgowała czasowo i miejscowo. Klonowało mnie od góry i od dołu. W antraktach siekałem buraki. Rozpacz zranionego uczucia wyładowywałem na plonach rolnych kładąc raz po raz pokotem całkiem już dorodne buraki, jak Podbipięta swoich Tatarów.
Nie wiem, może spotkam na sześćdziesięcioleciu szkoły moją Wandę i - o ile znów starczy odwagi - opowiem o moich cierpieniach, przy których Norwida wzdychania do imć panny Kalergis były ledwie słyszalnymi westchnieniami. I że rację miał Kochanowski pisząc, że i temu ciężko kto miłuje i temu ciężko kto nie miłuje… zwłaszcza w polu. Opowiem nie, nie po to by się żalić, ale by Jej uświadomić jak dobry jest Pan Jezus, który tym sposobem uratował ją przed koszmarem istnienia przy takim niedorajdzie. A Kościół jakoś sobie ze mną radzi i pewnie już doradzi do końca.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2010-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Polskie siatkarki wygrały z Chinkami

2025-07-23 22:22

[ TEMATY ]

siatkówka

PAP/Marian Zubrzycki

Zawodniczki reprezentacji Polski pokonały 3:1 drużynę z Chin podczas ćwierćfinałowego meczu Ligi Narodów siatkarek w Łodzi.

Polskie siatkarki pokonały Chinki 3:2 (17:25, 25:20, 19:25, 25:19, 15:12) w ćwierćfinale rozgrywanego w Łodzi turnieju finałowego Ligi Narodów i awansowały do najlepszej czwórki rozgrywek. W sobotę w półfinale zmierzą się z Włoszkami.
CZYTAJ DALEJ

Nowy priorytet Kościoła we Francji: zadbać o nawróconych

2025-07-24 12:51

[ TEMATY ]

Francja

Vatican Media

Napływ nowych wiernych, w większości ludzi młodych, zmienia oblicze Kościoła we Francji. „Życie naszych parafii ulegnie zmianie pod wpływem nowo ochrzczonych, którzy mogą się stać siłą napędową zaangażowania, świadectwa, modlitwy i ożywienia lokalnych wspólnot” – uważa bp Olivier de Cagny, odpowiedzialny w Episkopacie Francji za sakramenty inicjacji.

Jak podaje dziennik La Croix, trwający od trzech lat boom nawróceń nie słabnie na sile. O ile do 2022 r. liczba dorosłych proszących o chrzest utrzymywała się na poziome 4 tys., to w tym roku na Wielkanoc ochrzczonych zostało 7400 nastolatków i 10384 dorosłych, w przeważającej mierze ludzi młodych.
CZYTAJ DALEJ

Francja: rozpoczyna się wielki odpust w 400-lecie objawień w Sainte-Anne-d’Auray

2025-07-24 13:43

[ TEMATY ]

Francja

św. Anna

commons.wikimedia.org

Bazylika Sainte-Anne d'Auray

Bazylika Sainte-Anne d'Auray

Dziś w bretońskim Sainte-Anne-d’Auray rozpoczyna się wielki odpust w ramach obchodów 400-lecia objawień św. Anny, matki Maryi, babci Jezusa Chrystusa. Legatem papieskim na te uroczystości, które potrwają do 27 lipca, został kard. Robert Sarah z Gwinei, emerytowany prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. W przesłaniu do wiernych biskup diecezji Vannes, Raymond Centène stwierdził, że obecność legata papieskiego „wzmocni duchowe promieniowanie sanktuarium” w Sainte-Anne-d’Auray i „ukaże żywotność pobożności ludowej, zakorzenionej w tradycji”.

Tegoroczny wielki odpust zamyka trzyletnie obchody jubileuszowe, upamiętniające wydarzenia sprzed 400 lat. W 1623 roku chłopu ze wsi Pluneret, Yves’owi Nicolazicowi (po bretońsku Iwan Nikolazig) zaczęła ukazywać się św. Anna. 7 marca 1625 roku wskazała mu miejsce, gdzie znalazł zniszczoną drewnianą figurę babki Jezusa. Została ona odnowiona, a biskup Vannes, Sébastian de Rosmadec wydał zgodę na postawienie kaplicy w miejscu znalezienia figury. Pierwsza Msza św. została tam odprawiona 26 lipca 1625 roku.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję