Reklama

Pasterz narodu

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Prymasa Tysiąclecia, kard. Stefana Wyszyńskiego, w swoich wspomnieniach widzę na fotografii, kiedy uśmiechnięty trzyma w ramionach białe jagnię. Zdjęcie to, wykonane podczas internowania w Komańczy, w sposób symboliczny ukazuje jego troskę o bezbronny naród polski, śmiertelnie zagrożony przez wdrażane w życie idee komunistyczne. Prymas nie żyje już 30 lat, a od 22 lat trwają prace związane z wyniesieniem go na ołtarze. Ostatnie spotkanie Duszpasterstwa Ludzi Pracy ’90 w Legnicy poświęcone było temu wielkiemu Polakowi. Najpierw odprawiona została Msza św. w intencji jego rychłej beatyfikacji, a następnie dr hab. Jan Żaryn wygłosił odczyt pt. „Prymas Tysiąclecia - w trzydziestą rocznicę śmierci”. Prelegent specjalizuje się w dziejach Kościoła katolickiego w Polsce w XX wieku, historii obozu narodowego oraz emigracji po 1945 r. Napisał wiele książek, w tym „Kościół w PRL”.

Młodość

Reklama

Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 r. w miejscowości Zuzela nad Bugiem, na pograniczu Podlasia i Mazowsza. W jego rodzinnym domu panował kult Matki Bożej Częstochowskiej, któremu patronował ojciec Stanisław i Matki Bożej Ostrobramskiej, do której modliła się matka Julianna. Rodzina Wyszyńskich pochodziła z drobnej szlachty, która za udział w powstaniu styczniowym pozbawiona została ziemi. Ojciec był organistą w kościele. Matka zmarła, kiedy Stefan miał 9 lat. Należał do pokolenia Polaków, które kształciło się, gdy jeszcze nie było państwa polskiego, ale które dorosłość spędzało już w niepodległym państwie, odzyskanym po 123 latach niewoli. Po ukończeniu gimnazjum Górskiego w Warszawie wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku. Kapłaństwo jego wzrastało w warunkach budowy państwowości. Wyrastało pokolenie wyzwolone, wychowane na encyklice „Rerum novarum” (1891) Leona XIII, która stała się dla niego impulsem głębokiego wejścia w życie społeczne. Było to też pokolenie kapłanów - nauczycieli. Należał do nich biskup lubelski ks. Marian Leon Fulman (1864-1945). Duży wpływ na przyszłego prymasa wywarł także ks. Marceli Godlewski, społecznik i prezes Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Robotników, znawca katolickiej nauki społecznej Kościoła, którą praktycznie wprowadzał w życie. Podobne znaczenie dla młodego Wyszyńskiego miały wykłady i nauczanie społeczne ks. Antoniego Szymańskiego. W okresie studiów działał społecznie w Stowarzyszeniu Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”, które było ośrodkiem nowatorskich prądów w katolicyzmie polskim. Z działaczami stowarzyszenia utrzymywał kontakt do końca życia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kapłan

Reklama

Opóźnione, ze względu na stan zdrowia, święcenia kapłańskie przyjął 3 sierpnia 1924 r. W tym samym roku rozpoczął studia na KUL. Pod kierunkiem ks. Antoniego Szymańskiego prowadził prace z zakresu nauki społecznej i ekonomii. W 1929 r. obronił pracę doktorską. Odbył roczną podróż po krajach zachodnich, przede wszystkim po Francji i Belgii. Następnie wrócił do swojej diecezji we Włocławku, gdzie w latach 1932-39 został profesorem Seminarium Duchownego. W tym czasie Włocławek był „czerwoną” twierdzą socjalistów z PPS. Było to dla niego wyzwanie. Został redaktorem miesięcznika „Ateneum Kapłańskie”. Działał też na Chrześcijańskim Uniwersytecie Robotniczym. Był duszpasterzem ziemian. Swoim charyzmatem edukacyjnym zwrócił uwagę Prymasa Augusta Hlonda, który w 1937 r. powołał go do Prymasowskiej Rady Społecznej, która zajmowała się sprawami społeczno-gospodarczymi. Po wybuchu II wojny światowej, decyzją biskupa Michała Kozala (późniejszego błogosławionego), musiał opuścić Włocławek. Ze względu na swoje bezpieczeństwo, gdyż był osobą zbyt dobrze znaną na tym terenie. Była to bardzo trafna decyzja, bo duchowieństwo diecezji chełmińskiej (włącznie z bp. Kozalem) zostało poddane brutalnej eksterminacji. Ks. Wyszyński udał się do Generalnej Guberni, gdzie trafił do Lasek k. Warszawy, do ks. Władysława Korniłowicza. Brał udział w konspiracyjnym nauczaniu młodzieży i w niesieniu pomocy ludności. W czasie powstania warszawskiego był kapelanem grupy „Kampinos” AK oraz szpitala powstańczego w Laskach.

Polska da sobie radę

Reklama

Po zakończeniu działań wojennych wrócił do Włocławka i zaczął organizować Seminarium Duchowne zniszczone w czasie wojny. W 1945 r. został jego rektorem. Podjął też obowiązki redaktora tygodnika diecezjalnego „Ład Boży”. W 1946 r. Ojciec Święty Pius XII mianował go biskupem, ordynariuszem diecezji lubelskiej. Sakrę biskupią przyjął 12 maja 1946 r. na Jasnej Górze z rąk Prymasa Polski Augusta Hlonda. Często wizytował parafie swojej diecezji. Kiedy wybierał się do jednej z nich tamtejszy starosta powiedział, że nie może zagwarantować mu bezpieczeństwa. Na to lubelski biskup odpowiedział staroście, że natomiast on może mu zapewnić bezpieczeństwo na tym terenie. Został kanclerzem KUL, któremu zawdzięczał swoją formację kapłańską. Po śmierci kardynała Hlonda (w 1948 r.) został arcybiskupem Gniezna i Warszawy oraz Prymasem Polski. Wobec wzrastających nacisków komunistycznych władz polskich, w sytuacji jawnego prześladowania Kościoła, Prymas zmuszony był prowadzić politykę ustępstw wobec władzy. Aby uchronić Kościół i Naród od rozlewu krwi podjął decyzję o zawarciu porozumienia, podpisanego przez Episkopat i władze państwowe 14 lutego 1950 r. Podczas rozmowy z papieżem Piusem XII przekonał go, co do konieczności zawarcia tego porozumienia. W efekcie otrzymał takie same pełnomocnictwa papieskie, jakie poprzednio posiadał kard. Hlond, a po rozmowie Ojciec Święty, dając wyraz swojemu pełnemu zaufaniu wobec Prymasa, skierował do niego słowa: „Polska da sobie radę sama”. Posądzany, w związku z zawarciem porozumienia, o zbytnią ugodowość wobec systemu komunistycznego zmagał się równocześnie z opozycją, wspieranych przez komunistów, „księży patriotów” i świeckich działaczy katolickich, zwłaszcza spod znaku PAX-u. Starał się uratować resztki wolności Kościoła w Polsce, a zarazem resztki wolności dla wszystkich Polaków, dla których Kościół, przez lata budowania socjalizmu w Polsce, stał się jedynym orędownikiem. Władze komunistyczne nie zamierzały jednak dotrzymywać zobowiązań, nawet tych zawartych w porozumieniu. Pozwoliło ono jednak ograniczyć skalę represji. Dlatego Kościół katolicki w Polsce przetrwał okres komunistyczny w znacznie lepszym stanie niż tam, gdzie takich kompromisów nie zawarto, np. w Czechosłowacji i na Węgrzech.

Non possumus

Władze państwowe chciały doprowadzić do złamania Prymasa pod względem moralnym, a przede wszystkich chciały, aby nastąpiło to na oczach opinii publicznej. W tym celu podjęły z nim rozmowy w sprawie mianowania nowych biskupów ordynariuszy. Mimo prowadzenia tych rozmów wydały na początku 1953 r. dekret o obsadzaniu stanowisk duchownych. Kardynał jednak nieustępliwie bronił Kościoła. W maju 1953 r. skierował na ręce Bolesława Bieruta memoriał, w którym zawarł słynne słowa: „Rzeczy Bożych na ołtarzach Cezara składać nam nie wolno. Non possumus”. A w czasie kazania wygłoszonego z okazji Bożego Ciała sprzeciwił się - wobec setek tysięcy ludzi - próbom mieszania się przez władze państwowe w sprawy personalne Kościoła. Gdy w sierpniu 1953 r. Bolesław Piasecki (PAX) przedstawił mu cztery rozwiązania polityczne Prymas odpowiedział, że widzi jeszcze piąte rozwiązanie - więzienie. Odmówił też potępienia zeznań torturowanego przez UB biskupa Kaczmarka. Władze, dążąc do aresztowania Prymasa, chciały pokazać, że aresztują człowieka słabego, skłóconego ze swoimi współpracownikami. Do tego jednak nie doszło, gdyż wolał on własne cierpienie niż poniżanie innych. W końcu, nocą 25 września 1953 r., został aresztowany.

Formowanie osobowości

Omówiono tu tylko część wykładu profesora Jana Żaryna, ale wydaje się, że jest to część najcenniejsza. Dotyczy bowiem formowania się osobowości kardynała, patrioty i pasterza Kościoła, który umiał przeprowadzić go przez ciemną noc komunizmu. Prelegent wykazał jak ważne jest wychowanie w rodzinie, znalezienie mistrzów duchowych i naukowych oraz umiłowanie Ojczyzny. Warto dodać, że o tej ostatniej Prymas mówił: „Kocham Ojczyznę więcej niż własne serce. I cokolwiek czynię dla Kościoła, czynię dla niej”.
Słuchacze, szczelnie wypełniający franciszkańską kaplicę, byli zachwyceni wykładem i długo zadawali pytania Profesorowi. Wyrazili też nadzieję, że niebawem ponownie przyjedzie do Legnicy.

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

W najbliższą niedzielę odbędzie Msza św. w intencji zmarłego harcerza w Katedrze Polowej Wojska Polskiego

2025-07-26 15:04

[ TEMATY ]

harcerze

harcerstwo

Adobe Stock

W związku z tragiczną śmiercią dh. Dominika Muszewskiego, harcerza z ZHR biskup polowy Wiesław Lechowicz, delegat KEP ds. duszpasterstwa harcerzy wystosował list kondolencyjny, w którym zapowiedział, że w najbliższą niedzielę o godz. 10 w katedrze polowej Wojska Polskiego odprawiona zostanie Msza św. w intencji zmarłego harcerza. Tego samego dnia o godz. 11:00 w kościele parafialnym w Witoszowie Dolnym odbędzie się pogrzeb śp. Dominika.

składam głębokie wyrazy współczucia z powodu śmierci śp. Dominika MUSZEWSKIEGO, harcerza Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. W tej trudnej chwili pragnę zapewnić o mojej pamięci w modlitwie. Wyrazem łączności jest także Msza św. sprawowana w Katedrze Polowej w dniu pogrzebu o godz. 10.00 w intencji Zmarłego oraz za wszystkich pogrążonych w żałobie, o siły w tym trudnym czasie.
CZYTAJ DALEJ

Leon XIV: miłujmy tak, jak miłuje nas Bóg

2025-07-27 12:21

[ TEMATY ]

Papież Leon XIV

Vatican News

Dziś liturgia zachęca nas, abyśmy w modlitwie i miłości czuli się miłowani i miłowali, tak jak Bóg nas miłuje - powiedział Ojciec Święty w rozważaniu poprzedzającym niedzielną modlitwę „Anioł Pański”.

Nawiązując do czytanego w XVII niedzielę zwykłą roku C fragmentu Ewangelii (Łk 11, 1-13) papież zaznaczył, iż słowa modlitwy „Ojcze nasz” przypominają nam, że jesteśmy miłowanymi dziećmi poznającymi wspaniałość miłości Boga. Komentując następnie słowa o człowieku wstającym w nocy, by pomóc swemu przyjacielowi ugościć niespodziewanego przybysza, Leon XIV podkreślił, że Bóg zawsze nas wysłuchuje, gdy się do Niego modlimy. Zachęcił do wytrwałości w modlitwie.
CZYTAJ DALEJ

Na szczycie jadownickiej góry

2025-07-27 19:56

Marek Białka

Na Bocheńcu, na wysokości bezwzględnej, blisko 400 metrów nad poziomem morza, w klimatycznym i zacisznym miejscu, pełnym uroku, zieleni, którego epicentrum stanowi historyczny, z końca XVI w. kościółek pw. św. Anny, odbyły się uroczystości odpustowe ku czci patronki tego miejsca i kościoła.

Mszę świętą koncelebrowaną, pod przewodnictwem ks. Sylwestra Brzeznego, sprawowali nie tylko miejscowi kapłani, ale również księża przebywający w tym czasie na urlopach. Główny celebrans, a zarazem kaznodzieja odpustowy, nawiązał w homilii do wzorowego życia Anny i Joachima - rodziców Matki Bożej, którzy swoją świętością powinni dawać żywy przykład współczesnym rodzinom, zwłaszcza w okresie kryzysów małżeńskich, w których niewątpliwie brakuje słuchania i wzajemnego kompromisu.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję