W Warszawie nie ma drugiego takiego kościoła, gdzie odpust byłby obchodzony aż cztery razy w roku, nie ma też takiej parafii, gdzie na stałe zaangażowanych jest 300 wolontariuszy. - Gdy mój poprzednik ks. prał. Zygmunt Malacki wydał album z okazji 80-lecia parafii, zatytułował go „Zwyczajna niezwyczajna parafia”. Te słowa najcelniej oddają specyfikę naszego duszpasterstwa - mówi ks. kan. Tadeusz Bożełko, proboszcz parafii pw. św. Stanisława Kostki i zarazem kustosz sanktuarium bł. Jerzego Popiełuszki.

Nie tylko bł. Jerzy Popiełuszko

Grób ks. Jerzego Popiełuszki oraz charakterystyczne wieże modernistycznego kościoła na Żoliborzu są ikonami polskiego Kościoła. Przez lata w tym miejscu modlili się niemal wszyscy wielcy tego świata. Od bł. Jana Pawła II i kard. Ratzingera, po prezydentów europejskich i USA. - Obsługa setek tysięcy pielgrzymów oraz dbanie o dalszy rozwój sanktuarium to bardzo ważny aspekt naszej pracy duszpasterskiej, jednak nie jedyny. Musimy bowiem troszczyć się także o codzienne duszpasterstwo naszych parafian - podkreśla ks. Bożełko.
Dla pielgrzymów najważniejszym miejscem jest grób błogosławionego oraz multimedialne muzeum w podziemiach kościoła. Zaś parafianie korzystają tu głównie z sakramentów świętych oraz wzrastają w codziennej wierze. Dlatego duszpasterze dbają również o to, by bł. Jerzy nie „zmonopolizował” życia religijnego w tym miejscu. Nie oznacza to, że dla parafian jest on mniej ważny. Oni po prostu mają go na co dzień. - Staramy się, by nasi wierni mieli taką samą propozycję duszpasterską, jaka powinna być we wszystkich dużych parafiach - mówi ks. proboszcz.
U św. Stanisława Kostki działa wiele wspólnot i grup parafialnych. Dosłownie każdy może znaleźć coś dla siebie - od chóru dorosłych, scholi młodzieżowej, grupy ZHR, przez Żywy Różaniec, Legion Maryi, Domowy Kościół, Oazę czy Odnowę w Duchu Świętym. Oprócz słynnych Mszy za ojczyznę w każdą 2. niedzielę miesiąca wspólnota charyzmatyczna organizuje popularne Msze św. z modlitwą o uzdrowienie. Codziennie sprawowana jest tu też Eucharystia z Koronką do Miłosierdzia Bożego, po której można ucałować relikwie św. Faustyny Kowalskiej oraz adorować Najświętszy Sakrament.

Wychowawcze wzorce

Wspólnota parafialna nie zapomina również o św. Stanisławie Kostce, patronie Polski oraz dzieci i młodzieży. Choć w okolicach pl. Wilsona mieszkają głównie osoby starsze, to jednak w pobliżu znajdują się aż trzy szkoły średnie, gimnazjum i podstawówka. - W kościele nie brakuje więc dzieci, młodzieży ani studentów. Część z nich angażuje się też w życie naszej parafii - mówi ks. Bożełko.
M.in. z myślą o młodych organizowany jest odpust parafialny, który przypada we wspomnienie liturgiczne św. Stanisława Kostki (18 września). Tegoroczne uroczystości poprzedzi triduum modlitewne, podczas którego ojcowie jezuici będą przybliżać postać patrona dzieci i młodzieży. - Chcielibyśmy, by ten odpust nie zginął wśród innych licznych uroczystości - mówi ks. proboszcz. Zarówno św. Stanisław Kostka, jak i błogosławiony męczennik z Żoliborza są doskonałymi wzorami wychowawczymi. - Dlatego też cieszę się, gdy widzę, jak przyjeżdżają grupy młodych i wycieczki szkolne. Nasza parafia i sanktuarium ma bowiem duży potencjał, by wychowywać również następne pokolenia Polaków - uważa ks. Bożełko.

* * *

Na trzech etatach

Ks. kan. Tadeusz Bożełko został mianowany proboszczem parafii św. Stanisława Kostki po śmierci ks. prał. Zygmunta Malackiego. Jednak przez pierwszy rok swej posługi musiał on łączyć praktycznie trzy etaty - pracę w kurii, posługę proboszcza oraz kustosza sanktuarium. - Na szczęście nie musiałem zaczynać od zera. Dzięki moim poprzednikom parafia ma doskonale zorganizowaną pracę. Jednak dopiero teraz, gdy trochę poznałem lokalne środowisko i przestałem pracować w kurii, zaczynam pewniej czuć się w tym miejscu - mówi ks. proboszcz.
Posługa w tak wyjątkowym miejscu daje wiele satysfakcji, ale jest także skomplikowana pod względem duszpasterskim i organizacyjnym. Ks. Bożełko musi być proboszczem dla wszystkich. I wystarczy spędzić z nim kilkadziesiąt minut, by się przekonać o tym, jak trudne jest to zadanie.
Chwilę przed spotkaniem z „Niedzielą” siedział jeszcze w konfesjonale, zaś godzinę wcześniej pędził z sakramentami do chorej w szpitalu. Teraz znów się spieszy. Za kilkanaście minut razem z władzami Żoliborza, Stowarzyszenia 13 Grudnia i IPN-u ma otworzyć wystawę poświęconą „Solidarności”. W międzyczasie przeprasza i odbiera bardzo ważny telefon. - Ta pani, u której byłem w szpitalu, odeszła tuż po tym, jak otrzymała sakramenty. Jakby na tym świecie tylko na to czekała...