Parlament Europejski chce uznać aborcję za prawo podstawowe

Jutro Parlament Europejski ma debatować i głosować nad rezolucją uznającą aborcję za prawo podstawowe,ograniczającą prawo do korzystania z wolności religijnej, wolności sumienia i sprzeciwu sumienia - alarmuje dr Joanna Banasiuk, członek Komitetu Narodowego Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej „Jeden z Nas”. Inicjatywa ta polega na zbieraniu podpisów Europejczyków w celu zaprzestania finansowania z unijnych pieniędzy projektów związanych z niszczeniem ludzkich embrionów oraz wykonywaniem aborcji. Zebrano już prawie półtora miliona podpisów.

Publikujemy tekst dr Joanny Banasiuk:

Proaborcyjne lobby w Parlamencie Europejskim chce politycznej neutralizacji Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej „Jeden z nas” uchwałą żądającą uznania aborcji za prawo podstawowe. Rezolucja wzywa również do zmiany regulacji państwowych w celu ograniczenia korzystania z wolności religijnej, wolności sumienia i sprzeciwu sumienia. Wzywa do obowiązkowej, „wolnej od tematów tabu” edukacji seksualnej w szkołach podstawowych na terenie całej UE, która musi w dodatku przekazywać pozytywny obraz homoseksualizmu. Wzywa się europosłów do przyjęcia projektu alternatywnej rezolucji i odrzucenia raportu Estreli.

Reklama

W reakcji na sukces Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej „Jeden z nas”, działającej w celu wdrożenia prawa UE znajdującego wyraz w orzeczeniu w sprawie C-34/10 (nakazującym traktować embrion ludzki jako człowieka), Parlament Europejski przyjmie we wtorek 22 października w Strasburgu rezolucję promująca aborcję (Raport Estreli A7-0306/2013). Eurodeputowany Michael Cashman (WB, SOC), lider środowiska LGBT i aktywista proaborcyjny, publicznie przedstawił swoją intencję aby walczyć metodą „blitzkriegu” przeciwko prawu do życia, w czym wtórują mu dotowane przez UE proaborcyjne organizacje pozarządowe (UNFPA, International Planned Parenthood Federation, Marie-Stopes-International, Deutsche Stiftung Weltbevölkerung). Głosowanie odbywa się na tydzień przed końcem inicjatywy „Jeden z nas”, najbardziej udanej kampanii obywatelskiej w najnowszej historii europejskiej.

Projekt „Raportu A7-0306/2013 w sprawie zdrowia seksualnego i praw reprodukcyjnych 2013/2040(INI)” został napisany przez Vicky Claeys, kierującą regionalną europejską siecią IPPF (organizację zajmującą się m.in lobbingiem proaborcyjnym) i złożony przez Edit Estrelę (portugalską socjalistkę) w Komisji Parlamentu Europejskiego ds. praw kobiet. Raport potępia prawną ochronę życia ludzkiego formułując stygmatyzujące oskarżenia przeciw Polsce, Irlandii i Malcie za ich, chroniące życie, prawo. Wzywa do zapewnienia stałego finansowania dla organizacji świadczących usługi aborcyjne, aby do zapewnienia dostępu do technik wspomaganego rozrodu dla samotnych kobiet i lesbijek, naruszając m.in. prawo dziecka do poznania obydwojga swoich rodziców. Wzywa się państwa członkowskie do poddania ścisłej kontroli wolności sumienia tak, aby zapewnić dostęp do aborcji. Forsuje się nadanie aborcji statusu prawa podstawowego, celem gwarantowania którego wzywa się m.in. do wypowiedzenia konkordatów. Wzywa się do tego, by procedury tzw. „zmiany płci metrykalnej” nie musiały się wiązać z nieodwracalnymi interwencjami chirurgicznymi tak, aby kobieta, której wydano nowe dokumenty męskiej tożsamości, mogła (uchodząc za mężczyznę) zajść w ciążę i urodzić dziecko.

Parlament podkreśla, że w ramach UE i tam gdzie jest to związane z jej polityką zagraniczną, UE musi zapewnić zmianę przepisów mającą na celu nadanie aborcji na życzenie statusu prawa podstawowego nie podlegającego żadnym ograniczeniom. Rezolucja wzywa do utworzenia obowiązkowych lekcji wychowania seksualnego dla wszystkich uczniów szkół podstawowych i średnich oraz do zapewnienia młodzieży usług w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, dostępnych bez zgody i wiedzy rodziców lub opiekunów. Edukacja seksualna nastolatków ma również przekazywać pozytywny obraz homoseksualizmu i transseksualizmu. Wreszcie Parlament Europejski zaleca, by aborcja była finansowana ze środków publicznych w ramach publicznych systemów opieki zdrowotnej państw członkowskich. Wzywa się również UE do stworzenia „kultury akceptacji, szacunku, niedyskryminacji i niestosowania przemocy” wobec aborcji i promujących ją środowisk, co prowadzić musi do uznania treści krytykujących aborcje i broniących życia dzieci w prenatalnej fazie ich rozwoju, za tzw. „mowę nienawiści”. Czterdziestostronicową uchwałę czyta się jak powieść o Frankensteinie uwieńczoną 12 gwiazdami UE.

W sprawie tej europarlamentarzyści złożyli projekt alternatywnej rezolucji mającej zastąpić ekstremistyczny raport Estreli. Alternatywna rezolucja stanowi przedmiot pierwszej, poprawki, zastępującej raport socjalistycznej eurodeputowanej. W projekcie alternatywnej rezolucji mowa jest o zdrowiu prenatalnym i macierzyńskim, prawie do godności, integralności zdrowia i ciała dla wszystkich dziewcząt i kobiet, podstawowych praw do wolności wyznania, sumienia i sprzeciwu sumienia oraz szanuje prawo rodziców do decydowania o wychowywaniu ich dzieci. Ten wniosek będzie głosowany jako pierwsza poprawka zastępująca cały raport.

Dlatego wzywa się posłów do głosowania za przyjęciem pierwszej poprawki – tekstem alternatywnej rezolucji. Wstrzymanie się od głosu stanowczo w tej sprawie nie wystarcza. Głosowanie nad poprawką i raportem będzie miało charakter imienny, zatem wyborcy będą wiedzieli komu zaufać w niedzielę 25 maja 2014 r. – w dniu wyborów do Parlamentu Europejskiego.

dr Joanna Banasiuk
Członek Komitetu Narodowego Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej „Jeden z Nas”
Centrum Prawne „Ordo Iuris”

Życie człowieka jest wędrówką poprzez różne sytuacje i wydarzenia, wśród których nieustannie czegoś się uczymy i jednocześnie zdajemy nasz ludzki egzamin. Św. Paweł przypomniał nam, że „Nikt z nas nie żyje dla siebie i nie umiera dla siebie” (Rz 14,7), a chrześcijanin dopowie z wiarą, że żyjemy dla Pana… i umieramy dla Pana, bo w życiu i śmierci należymy do Pana.

Życie człowieka wierzącego to radość i nadzieja poruszania się w obecności Bożej; stąd, z tego niezwykłego źródła każdy człowiek ma szansę czerpać mądrość i moc, odwagę i optymizm w najtrudniejszych sytuacjach życiowych. Jakże inaczej wyglądałyby relacje ludzkie i życie narodów, gdybyśmy tak naprawdę, realnie aż do końca żyli w obecności Bożej i pamiętali, że „Wszyscy przecież staniemy przed trybunałem Boga… i każdy z nas o sobie samym zda sprawę Bogu” (Rz 14,10).

Przyjął zaproszenie Chrystusa

Wiem, że mówienie o odpowiedzialności sumienia i o tym, że będziemy musieli zdać sprawę Bogu z myśli i czynów, z pragnień i dokonań naszego życia, nie należy do tematów popularnych. Ale czy można pominąć rzeczywistość śmierci, gdy otaczamy trumnę kogoś bliskiego, komu dziś ofiarujemy nasz czas, nasz trud obecności i naszą modlitwę?

Dobrze, że tu dziś jesteśmy, bo Pan Jezus chce nam, żyjącym, powiedzieć coś szczególnie ważnego. Jak słyszeliśmy przed chwilą, chce odkryć pewną tajemnicę „zakrytą przed mądrymi i roztropnymi, a objawi ją prostaczkom”, ludziom prostego serca (por. Mt. 11,25). Tą tajemnicą jest wiedza o Bogu, którego nie zna nikt tylko Boży Syn. On chce nam powiedzieć, że Bóg jest Ojcem, owszem, osądza nas i czyny nasze, ale z wyrozumiałością Ojca. Jakże ufnie brzmi Chrystusowa zachęta: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię… uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie…” (tamże). To zaproszenie Chrystusa dociera do wszystkich, ale w szczególny sposób przyjmuje je kapłan, traktując je jako osobiste zadanie. Fascynacja Ojcostwem Boga i nieustanne szukanie z Nim kontaktu, to chyba największa radość kapłańskiego życia. Odczuć bliskość tej Miłości i dzielić się nią z ludźmi, to wprowadzać nowy porządek w świecie oparty o trwały fundament nadprzyrodzoności wpisanej w doczesność.

Śp. bp Kazimierz Ryczan wiedział, że zostać uczniem Chrystusa, oznacza przyjąć zaproszenie do przynależenia do rodziny Bożej, do życia zgodnego z Jego sposobem życia, bo „Kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie, ten jest mi bratem, siostrą i matką” (Mt 12,50). Przez całe życie budował Boży dom, a drzwi tego domu; domu jego serca były szeroko otwarte dla kapłanów i wszystkich ludzi, braci i sióstr, którym służył swoją dyspozycyjnością, posługą słowa i posługą sakramentów. Budować wspólnotę było przecież hasłem jego pasterskiego posługiwania: „In vinculo communionis”.

Ziemia patriotów

Ks. prof. Kazimierz Ryczan przyszedł do posługi biskupa kieleckiego z żywego środowiska nauki i kultury chrześcijańskiej, jakim jest w Polsce od stu lat KUL. Święcenia biskupie przyjął w katedrze kieleckiej i umocniony modlitwą i opieką tutejszej Pani Łaskawej podjął dziedzictwo posługi swoich wielkich poprzedników: biskupa Stanisława Szymeckiego i biskupa męczennika Czesława Kaczmarka, który stał się na wieki przestrogą i demaskatorem zafałszowania ateistycznej ideologii komunizmu, a każda ideologia nie wie, że prawda o niewinności i męczeństwie człowieka przebije się przez największe zakłamania, manipulacje i przemoc propagandy.

Ziemia kielecka to zresztą „pars maior et melior Polski” i chrześcijaństwa w Ojczyźnie naszej. Tu przecież leży prastara Wiślica z uśmiechniętą Łokietkową figurą Matki i Królowej Maryi, to przecież ziemia Jana Długosza, błogosławionych biskupów Wincentego Kadłubka i Jerzego Matulewicza, ziemia Tadeusza Kościuszki, Sienkiewicza i Żeromskiego. To przecież środowisko kieleckie wydało wybitnych naukowców, z których wielu ciągle twórczo ubogaca rodzimą kulturę, a spośród zmarłych wymienię wybitnego sprzed wojny jeszcze prekursora naukowej i owocnej duszpastersko homiletyki ks. Zygmunta Pilcha – twórcy „Przeglądu Homiletycznego”.

Ks. Prof. Kazimierz Ryczan przyszedł do Kielc z KUL-u, gdzie pracował naukowo, pełniąc też z oddaniem funkcje służebne, jako dyrektor konwiktu księży studentów oraz dziekan Wydziału Teologicznego, ale wyrastał w środowisku przemyskim, które od dawna żyło atmosferą umiłowania Kościoła i Ojczyzny, ożywianą w trudnych czasach przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara i przez wychowawczą pracę rektora Seminarium bł. ks. Jana Balickiego czy też niezłomnego budowniczego kościołów abp. Ignacego Tokarczuka.

Naukowiec

Kazimierz Ryczan urodził się w Żurawicy k. Przemyśla (10 lutego 1939 r.), jako drugi z trzech synów Stanisława i Joanny. Jego śp. matka wyznała kiedyś: „Od jego poczęcia wiedziałam, że Bóg chce go mieć dla siebie”, bo lekarz uważał, z racji na poważną chorobę, że Kazimierz nie powinien się urodzić. Tak się złożyło, że w tej pobożnej, żurawickiej rodzinie Pan Bóg upatrzył sobie i powołał do kapłaństwa także jego drugiego brata, Józefa.

Życiorys Kazimierza jest prosty, charakterystyczny dla jego czasu: matura i wstąpienie do Seminarium Duchownego w Przemyślu, potem 2-letnia przerwa na służbę wojskową (jednostka artyleryjska w Morągu); 16 kwietnia 1963 r. święcenia kapłańskie w katedrze przemyskiej z rąk bp. Franciszka Bardy, wikariaty w dwóch parafiach, studia na KUL (teologia pastoralna). Następnie przez pięć lat jest duszpasterzem akademickim w Rzeszowie i profesorem w WSD w Przemyślu, a potem znów wraca na KUL jako asystent w Instytucie Pastoralnym i równocześnie kontynuuje pracę naukową (doktorat, stypendia naukowe w Instytucie Katolickim w Paryżu i w Belgii, w Leuven), uwieńczoną habilitacją. Nominacja na biskupa nie przerwie pracy profesorskiej. Wykaz jego publikacji jest imponujący. Widać też, że wiele czasu, sił i serca poświęcał młodym adeptom nauki. Dla studentów i szukających naukowej rady i pomocy miał zawsze czas.

Duch odwagi

Imponujący jest też kielecki dorobek kaznodziejski biskupa Kazimierza. Także jako biskupi czekaliśmy na jego mądre, przemyślane i pełne treści słowo. Przewodniczył naszym rekolekcjom, chociaż wiązało się to z niemałym trudem. Przewodniczył ogólnopolskim pielgrzymkom ludzi Świata Pracy, jako ich duszpasterz. Przez wiele lat był też przewodniczącym Rady Episkopatu ds. Społecznych, członkiem Rady Stałej oraz innych gremiów. We współpracy ten mocny człowiek odznaczał się wielkim taktem, kulturą bycia i gotowością do pomocy. W trudnym okresie zdecydowanie bronił Radia Maryja i Telewizji Trwam, doceniając potrzebę wolnego głosu o pełnej niezależności i ortodoksji katolickiej. Często przychodziliśmy do niego po słowo mądre, treściwe i uczciwie, zgodne z prawdą. Niejednokrotnie cała Polska wsłuchiwała się w to słowo bp. Kazimierza Ryczana i była mu wdzięczna za ducha odwagi.

A przecież „wygaszanie Polski” to nie tylko wspomnienie okresu powojennego. Przecież i w ostatnich 30 latach niejednokrotnie słuchaliśmy z ust niektórych współczesnych „luminarzy”, że trzeba wygasić polskość jako przywiązanie do tradycji, że trzeba zerwać z chrześcijańską kulturą narodu. Ze zgrozą czytaliśmy w pewnych, zdawałoby się uczciwych pismach, że „Polska to nienormalność”, że „polskość to polskie piekło”, które zresztą sami autorzy gorliwie rozpętywali. Bólem napełniały nas manipulacje i walki z krzyżem, a także kłamstwa i antyklerykalna propaganda, za wszelką cenę próbująca usunąć obecność Boga i Bożego prawa z życia społecznego w Europie i w Ojczyźnie naszej. Potrzebny był wtedy i potrzebny jest zawsze – ludziom i narodom – proroczy głos św. Jana Pawła II i sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego, potrzebny i cenny był głos społecznika i pasterza bp. Kazimierza Ryczana.

W spuściźnie homiletycznej biskupa Kazimierza uderzyły mnie jednak szczególnie kazania na pogrzebach księży i ich rodziców, których jest bardzo dużo, bo tworzenie „więzów wspólnoty” (vincula communionis) biskup Kazimierz zaczynał od swoich księży. To była prawdziwa potrzeba jego serca. I nie zawiódł się na swoich kapłanach. Przekonałem się o tym i budowałem widokiem ponad setki księży kieleckich, którzy stanęli przy swoim biskupie w dniu pogrzebu jego matki w Żurawicy, a także w dniu jego Złotego Jubileuszu kapłaństwa w rodzinnej parafii.

Pod opiekę Pani Łaskawej

Tradycja i mądrość ludzkości kazała szczególnie cenne skarby chronić przed wrogiem – najbezpieczniej zakopywano je w ziemi. Ciało człowieka, które było mieszkaniem duszy, więcej, mieszkaniem Ducha Świętego, także składamy do ziemi. Ono nie przepadnie, oczekuje zmartwychwstania. Ciało biskupa Kazimierza, który żył i umarł dla Pana, przynieśliśmy do katedry, „jego kościoła” pod opiekę Pani Łaskawej, którą tak czcił, tak chętnie odwiedzał i głosił Jej chwałę. Niech mu wyprasza łaskawość miłosierdzia Zbawiciela, niech w nim rozpozna miłość swego Syna, do którego upodabniał się całym życiem, a przecież i Pan Jezus chciał go do siebie upodobnić przez krzyż choroby i cierpienia, zwłaszcza ostatnich lat i dni.

Razem ze śp. biskupem Kazimierzem módlmy się do Matki Najświętszej:
Gdy kres dni przede mną stanie,
Przez Twą Matkę dojść mi Panie,
Do zwycięstwa palmy daj.

Matko Syna zrodzonego,
Co dla dobra cierpiał mego,
Ze mną się podzielić chciej.

W ogniu Panno niech nie płonę,
Ty mnie w swoją weź obronę,
Gdy nadejdzie sądu gniew.

Krzyż Chrystusa niech mnie broni,
Niech mnie Jego śmierć osłoni,
I otworzy łaski zdrój.

Kiedy umrze moje ciało,
Obleczona wieczną chwałą,
Dusza niech osiągnie raj. Amen.