Na spotkanie z księdzem seniorem, udaliśmy się do Mielca, gdzie obecnie kapłan rezyduje. Podkarpacie to rodzinne strony ks. Franciszka, który w 1996 r. przechodząc na emeryturę, powrócił w to miejsce. – Początkowo ks. Hanek przebywał w swoim rodzinnym domu razem z bratem. Po jego śmierci został przyjęty w naszej parafii i razem z nami pełni posługę kapłańską. Jeżeli siły mu pozwalają, to spowiada, odprawia Mszę św. i uczestniczy w wydarzeniach parafialnych – mówi kustosz mieleckiej bazyliki, ks. Janusz Kłęczek.

Nigdy wcześniej nie znaliśmy ks. Franciszka, ale już po pierwszych chwilach spotkania, zyskał naszą sympatię. Gdy weszliśmy do jego pokoju, wyczekiwał nas, siedząc przy oknie. Przywitał nas z radością, uśmiechem na ustach i dobrym słowem.

Zaczęło się w Mielcu

23 lipca 1921 r. Na świat przychodzi Franciszek, syn Stanisława i Julii. Były to lata II RP, a prezydentem był Wincenty Witos. Lata młodości Franciszka przypadły na burzliwy okres II wojny światowej. – Jeszcze przed wybuchem wojny, dochodziły do nas głosy, że mogą nastać niespokojne czasy. I tak się stało. W Mielcu było wtedy dużo niemieckich oddziałów. Początkowo pracowałem w zakładach lotniczych, które przeszły pod zarząd najeźdźcy. Trzeba było uważać, bo byli też tacy, którzy poszli na współpracę z Niemcami, a ja w tym czasie działałem w oddziale partyzanckim „Jędrusie”, pełniąc tam funkcję łącznika oraz instruktora broni. Z czasem musiałem się ukryć, bo zaczęto wywozić ludzi na roboty do Niemiec. Życie w ukryciu trwało kilkanaście miesięcy – wspomina ks. Hanek. Jak zaznacza kapłan, lokalizacja Mielca była o tyle specyficzna, że z jednej strony znajdowali się pod okupacją niemiecką, a z drugiej pojawiało się widmo najazdu sowieckiego. – Kiedy rozpoczęła się wojna, ludzie zaczęli masowo uciekać na Wschód. Nasz tato, mając doświadczenie wcześniejszej wojny i okrucieństwa Sowietów, nie pozwolił nam na to – mówi ks. Franciszek.

Tuż po wojnie…

Z rozmowy dowiadujemy się, że kapłaństwo było zawsze pragnieniem stuletniego kapłana. – Księdzem chciałem być jeszcze przed rozpoczęciem wojny. Trudna sytuacja w naszym kraju uniemożliwiła mi to. Przerwaną naukę w szkole dokończyłem po wojnie. Zdałem maturę i wyjechałem do Lublina na KUL, gdzie studiowałem psychologię i filozofię, a następnie rozpoczęła się przygoda z Wrocławiem. Droga ta wiodła jednak przez Kraków, gdzie alumn Franciszek rozpoczął studia teologiczne na UJ i w tym mieście przeszedł formację do kapłaństwa. Mimo to swoje życie związał ze stolicą Dolnego Śląska. – Przygotowując się do święceń, wiedziałem, że swoją posługę kapłańską będę pełnił w archidiecezji wrocławskiej. Postanowiłem wyjechać na tzw. ziemie odzyskane, bo widziałem potrzebę pomocy nowoprzybyłym Polakom. Ludzie, którzy tam przyjeżdżali byli z różnych stron, głównie ze Wschodu. Ogólnie panowała bieda – opowiada ks. Hanek. Początek jego formacji przypadł na czas, kiedy święcenia kapłańskie przyjął Karol Wojtyła. – Pamiętam to nasze spotkanie. Poznałem go jako młodego kapłana. Podszedł do mnie, podał rękę i powiedział: „Lolek jestem”. Nigdy bym nie pomyślał, że 40 lat później to on będzie papieżem – mówi z uśmiechem ks. Hanek.

Kapłan

Formacja w seminarium trwała w tamtych czasach 5 lat. – Święcenia kapłańskie przyjąłem 3 czerwca 1951 r., w kościele Świętego Krzyża we Wrocławiu, nieopodal katedry wrocławskiej, której trwała odbudowa. Jako wikariusz byłem wysłany do Bolesławca. Tam przebywałem do 1953 r., później krótko na wrocławskim Psim Polu, by następnie zostać proboszczem w parafii św. Anny w Szewcach. W 1956 r. przeniesiono mnie do Łosiowa, a moją ostatnią placówką była parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Kostomłotach. Tam doczekałem emerytury, na którą przeszedłem w 1996 r. i wróciłem w swoje rodzinne strony. Pamiętam, że jeszcze w latach 70. XX wieku odprawiałem Msze św. w trzech językach: polskim, łacińskim i niemieckim – wspomina najstarszy kapłan archidiecezji wrocławskiej. Wracając do wydarzeń z czasów posługi jako proboszcz, ks. Franciszek bardzo ciepło wypowiada się o swoich byłych parafianach. Opowiadając o swoich początkach, jest bardzo wdzięczny za wszelką serdeczność i przyjęcie, jakie go spotkało. – Trafiłem do miejsc, gdzie było bardzo dużo ludzi wierzących. Byli oni dla mnie wsparciem. Pojawiały się różnego rodzaju trudności, ale przewyższały je dobro i życzliwość. Pamiętam początki katechezy. Po wojnie nie było łatwo. Brakowało salek. W jednej z miejscowości poszedłem z mikrofonem na rynek i tam opowiadałem o Panu Jezusie. Trudność sprawiał mi tylko radziecki mikrofon, bo był ciężki, ważył ok. 2 kg. Młodzież i dzieci przychodziły słuchać. Byli głodni Ewangelii – opowiada kapłan. Podczas naszego pobytu u nestora kapłanów archidiecezji wrocławskiej, mieliśmy możliwość obejrzenia starych zdjęć. Wśród nich były zdjęcia z peregrynacji obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, która także odbyła się w Łosiowie. Na zdjęciach widać tłumy ludzi. – Wierni bardzo długo przygotowywali się na ten czas. Pięknie udekorowane ulice, domostwa. Ambitnie też do odwiedzin podeszli mieszkańcy Różyny. Tam zawsze byli ambitni ludzie, którzy wymagali od siebie jak najwięcej – wspomina kapłan. Nie jest tak, że o wiernych z parafii Łosiów pamięta tylko ks. Franciszek. – Parafianie również pamiętają o swoim byłym proboszczu. Zamawiają w jego intencji Msze św. – Minęło już 50 lat od pobytu ks. Franciszka w tej wspólnocie, a pamięć modlitewna trwa nadal – mówi ks. Mariusz Sobkowiak, administrator parafii. – Za moich czasów parafia w Kostomłotach była bardzo duża i rozległa. Liczyła ok. 5 tys. wiernych. Obecnie podzielona została na sześć odrębnych parafii – opisuje ks. Hanek. W naszej rozmowie pojawia się wiele wspomnień. W głosie ks. Franciszka słychać wzruszenie. Na pamiątkę naszej wizyty zrobiliśmy wspólne zdjęcie. Serdecznie się żegnaliśmy, a tymczasem ks. Franciszek rześkim krokiem schodzi po schodach i odprowadza nas do samochodu, który zostawiliśmy nieco dalej od plebanii. Mimowolnie dowiadujemy się, że motoryzacja jest pasją ks. jubilata, a potwierdził ją znajomością poszczególnych elementów konstrukcji auta. Gdy już nadszedł czas pożegnania, słyszymy – Przyjedźcie za tydzień, miło było was poznać. Takie spotkania dla kapłana-dziennikarza są cenniejsze niż najznakomitsze nagrody.

W bazylice mniejszej św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty planowane są uroczystości pogrzebowe ks. kanonika. Odbędą się one 12 grudnia br. o godz. 14:00.