11 sierpnia 1253 r. - 750 lat temu odeszła z tej ziemi do chwały nieba św. Klara z Asyżu. Mimo że dzielą nas od tamtego czasu wieki, to złożone przez nią świadectwo życia i śmierci nie przestaje pociągać i budować swą głębią i radykalizmem. Także współczesny człowiek może odnaleźć w nim inspiracje dla własnego chrześcijańskiego życia. Śmierć Klary to uwielbienie i chwała Boga, który dokonał w niej wielkich i zdumiewających cudów łaski i miłosierdzia.
Przypatrzmy się bliżej okolicznościom jej przejścia do Wieczności. Przez ostatnie 28 lat swego życia Klara ciężko chorowała i leżała przykuta do łoża boleści. Choroba zaczęła się w tym samym czasie, kiedy Franciszek otrzymał stygmaty, i trwała prawie przez połowę jej życia. W tym ogołoceniu i wyniszczeniu wiernie naśladowała Ukrzyżowanego - nie skarżyła się, nie narzekała, lecz z poddaniem przyjmowała wolę Bożą. Pocieszającemu ją br. Rainaldo powiedziała: "Bracie najdroższy, od kiedy poznałam łaskę Pana mojego Jezusa Chrystusa za pośrednictwem Jego sługi Franciszka, żaden trud nie był mi uciążliwy, żadna pokuta ciężka, żadna choroba bolesna". Z pewnością w czasie tej choroby były momenty zwiastujące bliski już koniec. Na to Klara była zawsze gotowa. Od wewnątrz bowiem spalała ją Miłość i trawiła gorąca tęsknota za Panem i spotkaniem z Nim twarzą w twarz. Z bijącym sercem oczekiwała przyjścia Oblubieńca i - jak u ewangelicznych mądrych panien - nigdy nie zabrakło oliwy wierności w lampie jej życia.
Pierwsze dni sierpnia 1253 r. były ostatnimi dniami Klary na ziemi. Odsłaniają one bogactwo całego jej życia i ukazują charakterystyczne cechy drogi jej powołania. Ubogie posłanie na gołej ziemi dormitorium San Damiano stało się wówczas miejscem ostatnich spotkań i rozmów. Umierającą otaczały przede wszystkim siostry przepełnione bólem, bo oto odchodziła ta, która była dla nich najlepszą matką i zwierciadłem zakonnej doskonałości. To im jako swym duchowym córkom udzieliła błogosławieństwa i ostatnich wskazówek, a także powierzyła troskę o zachowanie ubóstwa. Temat ubóstwa przewijał się przez całe jej życie. O ten aspekt klariańskiego powołania walczyła aż do śmierci. Wysiłki jej zostały nagrodzone niewymowną radością, gdy 10 sierpnia, w przeddzień jej śmierci, wysłannik papieski dostarczył upragnioną bullę Solet anuere papieża Innocentego IV, zatwierdzającą Regułę i przywilej ubóstwa. Był to z pewnością jeden z najszczęśliwszych dni jej życia; dała temu wyraz, gdy z szacunkiem ucałowała pismo. Siostry wspaniałomyślnie włożyły jej ten pergamin do trumny, dzięki czemu dziś posiadamy oryginał. Naśladowanie ubogiego Chrystusa i życie w ubóstwie stanowią główną cechę charyzmatu i stylu życia Sióstr Klarysek.
Umierającej Klarze towarzyszyli także bracia, dając świadectwo duchowej więzi łączącej oba Zakony. Byli tam: br. Rainaldo, br. Leon, br. Anioł i br. Jałowiec. W tych ostatnich chwilach, wierni przyjaźni zapoczątkowanej przed laty w Porcjunkuli, krzepili ją Słowem Bożym, czytając Mękę Pańską i rozprawiając o Bogu.
Klara mocno wierzyła, że śmierć nie jest końcem, kresem życia, ale początkiem wiecznej szczęśliwości, że otworzy przed nią bramy Domu Ojca. Dlatego mówiła do swej duszy: "Idź bezpiecznie, ponieważ masz dobrą eskortę na drogę. Idź, ponieważ Ten, który cię stworzył, uświęcił cię, kochał czułą miłością, zawsze troszczył się o ciebie jak matka o swego syna. A ty, Panie, bądź błogosławiony za to, żeś mnie stworzył". Ten okrzyk radosnego uwielbienia zdradza wielkość świętości Klary. W obliczu śmierci staje przed Panem gotowa odejść; składa Mu w ofierze bez żalu owoc całego życia, jest pojednana ze sobą, z własnymi ograniczeniami, z całą przeszłością, jest wolna.
Odeszła 11 sierpnia 1253 r., w 60. roku życia, po 28 latach poważnej choroby i po 42 latach naśladowania ubogiego Chrystusa. Według zeznań sióstr w procesie kanonizacyjnym, dane jej było przed śmiercią widzieć Króla Chwały, który z orszakiem dziewic przybył, aby zabrać ją do siebie. Teraz z nieba wyprasza nam światło łaski.
Pogrzeb, który odbył się nazajutrz - 12 sierpnia, po całonocnym czuwaniu przy Zmarłej, był potwierdzeniem jej wielkiej świętości i miłości, jaką była otaczana. Celebrował go sam papież Innocenty IV z całą Kurią Rzymską, obecni byli bracia i okoliczna ludność, która licznie ściągnęła do małego klasztoru San Damiano, by podziękować tej, za przyczyną której otrzymywano różnorakie łaski, i która kilkakrotnie swym orędownictwem ratowała miasto.
W czasie pogrzebu doszło do znanego incydentu. Bracia rozpoczęli śpiew oficjum za zmarłych, lecz papież przerwał im i zaproponował śpiew oficjum o dziewicach. Przed dokonaniem kanonizacji już w chwili pogrzebu powstrzymał jednak papieża protektor Zakonu - kard. Rainaldo, argumentując, by nie dokonywano kanonizacji bez uprzedniego oficjalnego procesu. Ostatecznie odśpiewano oficjum za zmarłych.
Ciało Świętej w uroczystej procesji wniesiono do miasta i złożono tymczasowo w kościele św. Jerzego, gdzie wcześniej przechowywano ciało Franciszka. Wkrótce potem rozpoczął się proces kanonizacyjny. Akta zeznań świadków w tym procesie, zachowane do dziś, stanowią cenne źródło informacji o Klarze. Ostatecznie Kościół uroczyście ogłosił ją świętą 12 sierpnia 1255 r. Z tego tytułu powstał jeden z najpiękniejszych dokumentów opiewających świętość Klary - bulla papieża Aleksandra IV Clara claris praeclara, pisana przez bliskiego przyjaciela, świadka jej świętości, który snuje wiele refleksji o życiu, cnotach, misji i cudach Świętej, podkreślając znaczenie jej imienia: Klara - jasna. Papież pisze w bulii: "Klara, promienna zasługami, jaśnieje w niebie blaskiem wielkiej chwały (...). Od niej świat otrzymał jasne zwierciadło dobrego przykładu, a cały obszar Kościoła napełnił się wonią jej świętości".
3 października 1260 r. przeniesiono ciało Świętej do nowej bazyliki - pw. św. Klary.